Kagib Weteninhethart

Eigenlijk is t heel wonderlijk. We proberen met zijn allen iets buiten onszelf te vinden, in van alles wat we doen, denken te moeten doen, terwijl Het er altijd is. Elk moment, de ware vervulling, in onszelf. We gaan er steeds van weg. Meestal gaat er een lange, lange weg aan vooraf, voordat we tot deze conclusie komen. Of er gebeuren radicale gebeurtenissen, komen er radicale ingrepen, ziekte, dood, ontslag etc. En toch zijn dit allemaal stadia op de weg, want je kunt niks forceren. Uiteindelijk zult je Weten zonder dat je het gedaan hebt. Juist het doen blokkeerde het. Vanuit het zoeken, vanuit het zoeken vanuit een bepaald idee, vanuit een bepaald denkbeeld versmal je de marge van waaruit je de wereld in kijkt, het leven beleeft. Je zet iets vast in een beeld, en alleen dat is er nog maar. Terwijl de werkelijkheid, het nu, zo ruim kan zijn, zoveel kan geven, prikkelen, raken, ontroeren, verwonderen. Als je Wezen aanwezig is, als je in volle aandacht in het nu bent. Gewoon aanwezig b

Wat de discipel zoekt en waardoor hij wordt gekenmerkt, is niet iets vaststaands in de zin van een materiële waarde. Zeker, het wordt met een rots vergeleken die onder geen omstandigheid aan te tasten of te verwrikken is. Hij noemt dit onwrikbaar heilige: God. En toch is het niets verstards als een uit graniet opgetrokken denkbeeld. Het is geen denkbeeld, al zou menigeen zich daar tevreden mee stellen. Integendeel, het is het leven zelf dat eeuwig opwelt uit een niet te stelpen bron, dat door de mens heen kan breken in nooit eindigende werkende gestalten, die hun uitdrukking in de werkelijkheid vinden. Een bron die stroomt als een voortdurende lafenis en waarvan de mens gaven in zijn hand krijgt tot in het dagelijks leven en die hij wederom aanbiedt in een nooit eindigend op- en afgaan als langs een hemelladder. De gelovende discipel zal geen persoonlijke vervulling zoeken, zoals de mensen het geluk op de wereld zoeken, maar juist omdat hij die vervulling niet zoekt, zal zijn weg licht

Hierin is een weinig van wat ik bedoel. De vreugden der engelen, engelen dus in de zin van gevleugelde zielekrachten van bijzondere intelligentie, is zodanig dat het mensenkind er soms geen raad mee weet, omdat het er zo door overstroomd kan wezen. Een duif die op ons neerstrijkt, tot daaraan toe. Maar een hele zwerm... zij zullen ons volkomen bedekken. De bijenkoningin is omhuld door talloze bijen, zodat er voor haar zelf niet veel ruimte over is. Het wonder is dat er staat: 'en zij zullen u het uwe geven'. Zij komen het van overal aandragen en het uwe vertegenwoordigt een vorm van kennis die u in verrukking brengt. Het is alsof ons overal lichten opgaan, die ons de zin doen beleven van hetgeen wij voorstaan en die dat op allerlei wijzen gaan belichten. Het zijn alle waarheden die op zichzelf werkzaam zijn en die ons geboden worden uit het stralend middelpunt, dat in ons als het ware Zelf aanwezig is en het goddelijke leven vertegenwoordigt. Wij zelf zouden hebben te geven wat

Ik spreek daarover vrijmoedig, ofschoon er vele mensen zijn die dit helemaal niet willen en volstrekt ontkennen en die er zelfs boos om worden. Zij weten u te verzekeren dat uit het menselijk hart niets dan slechtheid en angsten opwellen. Dat de hel er is en de duivels en dat de engelen er donker zijn, dat het rustverstoorders zijn en helemaal geen lichtbrengers. Zij weten niet wat er in hun eigen gemoed huist en hebben niet werkelijk het geloof dat ditzelfde gemoed dat zij soms vervloeken, omdat het zoveel leed en teleurstelling verbergt, maar een weerschijn, een weerspiegeling is van de dingen die ze zelf denken en door hun zinnen tot zich laten spreken of die ze stelselmatig zelf voeden en gestalte geven door hun wantrouwen en kwaaddunkendheid. Men weet in vele gevallen niet dat er in de ziel regionen zijn van ontelbare, werkelijk ontelbare lichtkrachten, zielekrachten die tot het geestelijk leven behoren en waar de schoonste harmonieën en ordeningen van licht en kracht en majesteit

Jezus zeide: De engelen zullen komen tot u en de profeten en zij zullen u het uwe geven. En gij eveneens, geef hun wat in uw hand is, en zeg tot u zelf: 'Op welke dag zullen zij komen en het hunne ontvangen?' Er zijn engelen. Er zijn hele scharen. Zij zullen komen tot de discipelen en de profeten en zij zullen hen het hunne geven. Hun zal geschonken worden wat hun altijd heeft toebehoord en waarover zij wederom de beschikking krijgen. Zij wisten immers niet meer dat het hun toebehoorde. Ze waren het vergeten en hadden hun deel laten liggen. Nu komen de engelen en zij brengen het aan allen, die discipelen des Heren willen zijn. En discipelen zijn zij, die onvoorwaardelijk leren gehoorzamen aan de krachten die der engelen zijn en deze willen dienen. Is het niet, dat ge om iets te dienen, d.i. om dienaar te kunnen zijn, het werk geheel in uw macht en tot uw beschikking moet hebben? Om werkelijk dienaar te zijn, moet men meester kunnen zijn. Ik houd niet van het woord meester allee

Het gaat er uiteindelijk om, je onschuld te hervinden. De pure onbeladen onbevangen onschuld. Je van geen kwaad bewust omdat er geen kwaad meer in je is. Alles vrij is gemaakt, leeg is gemaakt, is doorzien, opgelost, verdwenen. Alles van het verleden. Alles wat je belemmert om nu vrij en onbevangen, onbezwaard in het leven te staan. Hoe doe je dat? Je kunt t uiteindelijk niet doen he. Je kunt alleen dingen doorzien, doorleven. Inzicht en begrip krijgen over dat verleden, over wat was, over het leven, over alles, en zo jezelf er vrij van maken. Maar het is wel zo, alles wat je geen voeding meer geeft, door je gedachten, zal uiteindelijk sterven. Van alles blijft in leven omdat we eraan blijven denken, nouja een beeld van dat wat was. We bouwen er denkbeelden over op. Die gaan een eigen leven leiden. Waar is dat kind in zovele mensen? Niet het misvormde, getraumatiseerde kind. Dat wordt overal zichtbaar al wordt t dan gezegd dat we volwassen geworden zijn. Maar dat pure onbevangen kind,