Kagib Weteninhethart

Het frisgroene gazon was maar klein en werd omringd door borders kleurige bloemen. Goed onderhouden was het; het moest heel wat zorg vereisen, want de zon deed wat hij kon om het gazon te verbranden en de bloemen te doen verwelken. Net achter deze tuin, na enkele huizen, lag de blauwe zee in de zon te fonkelen met daarop een wit zeilbootje. Onze kamer keek uit op de tuin, de huizen en de boomtoppen, en vanuit het raam had je, vooral 's morgens vroeg en vroeg in de avond, een prettig uitzicht op zee. Als de zon onderging in de zee trok hij even een lichtrood spoor - maar avondschemering bestond niet. De Avondster placht enige tijd boven de horizon te zweven en dan te verdwijnen. Even hield dan het beginnende maansikkeltje de avondlijke sfeer vast, maar dan zonk ook dat in de rusteloze zee en de nacht spreidde zich over het water. Met trouw aan principes, hoe oprecht ook, is het nooit eenvoudig; oprechte trouw is de kweekplaats van de wil en de wil zal nooit onthull...

Tao is uiteindelijk alles en nog meer, dus je kunt het nooit bevatten met het denken. Het verstand is juist de grootste blokkade al kunnen gedachten je brengen tot de sprong naar Tao. Dat in een flits alles anders is. Als daarbij ook het hart open is. Maar alleen het verstand is machteloos, zal altijd buiten blijven en totaal niet kunnen begrijpen wat Tao is, wat de betekenis hiervan is. Hoe mensen leven die daardoor belevendigd zijn. De wil is ook een grote blokkade om Tao te ervaren. Tao komt juist als je alles over gegeven hebt, met lege handen staat, tot totale overgave gekomen bent. Als je tot niet mijn wil maar Uw wil gekomen bent. In deze overgave zal Tao je kunnen raken, een aspect van Tao en je van binnenuit kunnen gaan leiden. Dan is het begin gemaakt. Dan kan in je levend worden wat ook wel het niet-doen genoemd wordt. Het niet-doen betekent niet dat je daardoor niets meer doet, zeker niet. Het niet-doen betekent dat je het ankerpunt in Tao gelegd hebt, en de...

Al op dat eerste moment keek ik in een hart dat sprekend op het mijne leek. Onvoorwaardelijk zielcontact; open, teder en oprecht. Bedoeld om zo te zijn. Jill Gerritsen Ja, zo zou het mogen zijn. Gelukkig heb ik het vaker mogen meemaken. Echt hartscontact. Echt een verbinding van Hart tot Hart. In dat Hart zijn we één, waarlijk verbonden. Echt begrip of de intentie tot begrip. Niets ertussenin. Er blijft echt wel een eigenheid. Maar de basis is Liefde, puurheid op een zelfde trilling zitten. Dan kun je elkaar wederzijds inspireren, aanvullen, verwarmen. Echt wederzijdse her-kenning, wat je al wist. Ja, onvoorwaardelijk, niets er tussenin. Zo zou het mogen zijn. Dan heb je elkaar echt iets te geven. lieve warme groet Kagib

De mens is een radertje in een onvolmaakte wereld. Maar de kracht van de grote verandering verlost hem van die taak. Hij verandert, en met hem verandert de hele wereld. Auteur onbekend Ja, dat zijn we in eerste instantie een radertje in een onvolmaakte wereld. En zolang er niet meer is dan dat zullen we met elkaar die onvolmaakte wereld in stand houden. Wederzijds een bevestiging van alle illusies waar we in verstrikt zitten. Totdat een nieuwe factor een rol kan gaan spelen. Bij jou naar binnen kan gaan stromen en zo de wereld in kan stromen. Dit zet de ware grote Verandering in gang. Een weg naar verlossing. Meer en meer zie je het radertje wat je bent. Waar je in gevangen bent door bevangen bent. En je maakt je los, je lost op, bent niet meer van de onvolmaakte wereld. Wat niet van deze wereld is, heeft jou tot volmaking gebracht. Dan ben je Vrij van deze wereld. De wereld bestaat niet. De wereld de mensen, de situaties om jou heen veranderen als jij waarlijk v...

Wat wij liefde noemen is geen liefde omdat deze liefde aangetast kan worden, in iets anders veranderd kan worden. Ineens kan omslaan in haat of allerlei tussenstadia. Dat is de keiharde waarheid. Soms lijken we korte of langere tijd heel liefdevol te zijn. Maar uiteindelijk heeft dit niets met Liefde te maken, is het allemaal schijn. Er hoeft maar iets te gebeuren en de haat of een andere emotie vlamt op en de liefde is verdwenen. Juist in moeilijke omstandigheden, of plotselinge veranderingen, zal dit zichtbaar worden. Als je aan iets of iemand gehecht bent bijvoorbeeld. Zo blijf je verstrikt in het spel van de dualiteit en zal de Liefde zich nooit kunnen openbaren. Maar uiteindelijk kun je niks doen, niks forceren. Je kunt slechts tot overgave komen. Overgave aan Dat wat veel en veel groter is dan jij. Wat niet te bevatten, niet te omvatten is. Dat je dit in je diepste, diepste wezen ervaart en alle strijd staakt. Dat je zo tot stilte komt, met lege handen staat. Dat ...

Open uw ziel voor het Licht! In helderheid is geen duisternis. auteur onbekend Ja, dat zou mooi zijn als meer en meer mensen dit doen. Je ziel openen voor het Licht. Dat Licht kan geven waarlijk inZicht. In jezelf, in de ander, in het leven. Het echte Weten. Dan zul je het Weten. Het Licht is levend, is Bewustzijn. Het Licht is het ware Leven dat jou wil beLevendigen. Wakker wil roepen, op wil wekken. Het Licht schijnt in het hart, en kan alleen ervaren worden met een open hart. Via het hart kan dan het Licht deze wereld binnenkomen. En dat maakt alles helder. Brengt waarlijk verheldering, alles klaart op. De wolken verdwijnen die tussen het Licht in zitten. Alles mag dan meer en meer doorstraald worden door het Licht. Waar het Licht is kan geen duisternis meer zijn. Waar echt het Licht in heeft kunnen Lichten. Dat je het echt geZien hebt. Als je het echt Ziet verdwijnt de duisternis. Die zal dan niet meer terugkomen. Die heeft dan geen mogelijkheid meer om teru...

Wat een rust lag er over de rivier! Twee glanzende ijsvogeltjes scheerden vlak boven de waterspiegel in snelle vlucht heen en weer langs de oever; bijen vergaarden wat water voor hun korven en in het midden van de stroom lag een vissersbootje. De bomen vlak aan de rivier hadden een dicht bladerdek en wierpen zware, donkere schaduwen. De rijst, jong aangeplant op de rijstvelden, was hel lichtgroen en rijstvogeltjes lieten hun lokroep horen. Het was een zo vredig tafereel, dat het jammer leek over onze onbeduidende probleempjes te spreken. Het tere avondblauw kleurde de hemel. Lawaaiige steden lagen op grote afstand; wel lag er een dorp aan de overkant van de rivier, en een kronkelig pad slingerde langs de oever. Het heldere, hoge stemmetje van een zingende jongen verstoorde geenszins de rust van deze plek. Wat zijn we toch vreemde mensen; we dwalen naar de meest afgelegen plaatsen op zoek naar iets dat binnen handbereik ligt. Schoonheid is altijd ergens anders, nooit ...