Kagib Weteninhethart

Zie je, nu klapt er een deksel toe over alle rumoeren van deze dag, en deze avond, met alle rust en concentratie die er in me is, is van mij. Een gele theeroos staat op mijn bureau tussen twee kleine vaasjes met paarse violen. En nu laat ik alle geruchten en werkelijkheden achter me en wordt er gestudeerd en gelezen, een avond lang. Hoe zit dat eigenlijk bij mij: geen enkele van de zorgen en dreigingen van deze dag is aan mij blijven kleven, ik zit hier nu achter mijn bureau zo unberuhrt en pasgeboren, zo volledig ingesteld op studie, of er niets in de wereld aan de gang is. Er is zozeer alles van me afgevallen en niets heeft een spoor achtergelaten. Er vallen van minuut tot minuut meer wensen en verlangens en gebondenheden van anderen van me af, ik ben bereid tot alles, tot iedere plek op deze aarde waar God me zenden zal en ik ben bereid tot in iedere situatie en tot in de dood te getuigen dat dit leven schoon en zinrijk is en dat het niet aan God ligt dat het zo is als het nu is, ma

De uitdaging van deze tijd. Niet dat we een of ander kanaal worden van een bepaalde entiteit, wat voor naam hij/zij zich ook geeft. Maar het vrijmaken van ons eigen Bewustzijn. Ons eigen Weten. Niets ertussenin. Geen enkele afhankelijkheid meer. Daarin jezelf gronden en vanuit gaan leven. Daar je Vrijheid in vinden. Waarlijke onafhankelijkheid. Dit betekent uiteindelijk een worden met Tao. In dit een Zijn, zullen we waarlijk verbonden/een zijn met iedereen waar dit ook gebeurd is. Ook dit zullen we Weten, waar dat gebeurd is. Op een bepaalde manier spreek je dan een zelfde taal, geen spraakverwarring meer. De taal van het Hart. Zo kan de mensheid meer en meer waarlijk één familie worden. Ik heb geen enkel oordeel over mediums/channeling etc. Waar t me slechts om gaat, en daar ben ik heel kritisch en duidelijk/helder in. Bevordert dit het vrijmakingsproces of raak je daardoor bevangen, gevangen in allerlei beelden van die entiteit. Zonder dat we het zelf in ons eigen

Na die eerste grootse en verpletterende wanhoop heeft de geschiedenis vele merkwaardige wendingen genomen. Het leven is zo grappig en zo verrassend en zo eindeloos genuanceerd en op iedere bocht van de weg plotseling weer een heel ander uitzicht. De meeste mensen hebben cliche-voorstellingen over dit leven in hun hoofd, men moet zich innerlijk bevrijden van alles, van iedere bestaande voorstelling, van iedere leuze, van iedere geborgenheid. Men moet de moed hebben alles los te laten, iedere norm en ieder conventioneel houvast, men moet de grote sprong in de kosmos durven wagen, en dan, dan is het leven zo eindeloos rijk en overvloeiend, zelfs tot in z'n diepste lijden. Etty Hillesum

We moeten nog veel meemaken. We zullen straatarm worden en als dit proces lang verder gaat verpauperen en dagelijks is er bij ons een verval van krachten, niet alleen door de angsten en onzekerheden, maar door doodeenvoudige kleinigheden als het steeds meer uitgesloten worden van winkels en het afleggen van afstanden te v oet, wat voor velen, die ik ken, nu al slopend is. Van alle kanten sluipt onze vernietiging naderbij en gauw zal de ring om ons gesloten zijn, waardoor geen hulp meer voor goedwillenden mogelijk is. Er zijn nu nog vele gaatjes, maar die zullen gestopt worden. Etty Hillesum

Dankbaarheid komt meer en meer vrij naarmate je in je hart beleeft, ervaart, hoe groots en veelomvattend het leven is. Hoe onvoorstelbaar geweldig dat alles in elkaar zit. Dat alles klopt, in elkaar past. Dat het zo, zo rechtvaardig is, en zozeer dat er Liefde en begrip uit spreekt. Je voelt je hierin eigenlijk heel nietig, heel klein. Hoemeer dat Andere in je vrij mag komen, ervaren mag worden. Dit betekent niet dat je dan kruipend op je knieën door t leven gaat. Nee je gaat juist met een rechte rug, oprecht door t leven. Met een lichte tred. Omdat je jezelf gedragen weet door dat Andere, door de Liefde. Maar opblazen zul je jezelf niet meer. Niets meer waar je, je eventuele grootheid op baseert. Dit alles verdwijnt. Verdwijnt in het ervaren/beleven van de grootsheid, de Alomvattende Liefde van dat Andere. Wat niet van deze wereld is maar deze wereld draagt en vervuld met Liefde. Er is slechts dankbaarheid dat je leeft. Dankbaarheid hoe mooi het leven is. En uit dank

Het is me zo wonderlijk te moede. Ben ik dat werkelijk, die hier zit te schrijven met zo'n grote rust en rijpheid in me en zou iemand het kunnen begrijpen wanneer ik zei dat ik me zo merkwaardig gelukkig voel, niet opgeschroefd of wat ook, maar heel eenvoudig en gelukkig, omdat er een zachtheid en een vertrouwen in me groeiende is van dag tot dag? Omdat al het verwarrende en dreigende en zware wat er op me afkomt geen ogenblik tot een zinsverbijstering bij me leidt? Omdat ik het leven zo klaar en duidelijk in al zijn contouren blijf zien en beleven. Omdat er niets vertroebeld raakt in mijn denken en mijn voelen. Omdat ik alles dragen en verwerken kan en het besef van al het goede dat er in het leven en ook in mijn leven was, niet verdrongen wordt door al het andere, maar steeds sterker met me vergroeit. Ik durf nu haast niet meer verder te schrijven, ik weet niet wat dat is, net of ik al bijna te ver ga in m'n ontruktheid aan al datgene, wat bij de meesten bijna tot verstandsve