Kagib Weteninhethart

Dankbaarheid komt meer en meer vrij naarmate je in je hart beleeft, ervaart, hoe groots en veelomvattend het leven is. Hoe onvoorstelbaar geweldig dat alles in elkaar zit. Dat alles klopt, in elkaar past. Dat het zo, zo rechtvaardig is, en zozeer dat er Liefde en begrip uit spreekt. Je voelt je hierin eigenlijk heel nietig, heel klein. Hoemeer dat Andere in je vrij mag komen, ervaren mag worden. Dit betekent niet dat je dan kruipend op je knieën door t leven gaat. Nee je gaat juist met een rechte rug, oprecht door t leven. Met een lichte tred. Omdat je jezelf gedragen weet door dat Andere, door de Liefde. Maar opblazen zul je jezelf niet meer. Niets meer waar je, je eventuele grootheid op baseert. Dit alles verdwijnt. Verdwijnt in het ervaren/beleven van de grootsheid, de Alomvattende Liefde van dat Andere. Wat niet van deze wereld is maar deze wereld draagt en vervuld met Liefde. Er is slechts dankbaarheid dat je leeft. Dankbaarheid hoe mooi het leven is. En uit dankbaarheid wi...

Je kunt je leven in een bepaald kader zetten, een bepaald doel nastreven, voor iets gaan. Ook Tao, je Essentie kan die intentie hebben, jou daartoe aanzetten om dit te doen, omdat dit gewoon in de Stroom past, het moment dit vraagt. Maar terwijl je hiervoor gaat blijft het van fundamenteel belang open te blijven voor alle nieuwe prikkeltjes. Je er niet op te fixeren, je er niet in vast te bijten. Helemaal vol ervan zijn, erin verdrinken, waardoor de ruimte voor Tao voor je Essentie verdwijnt. Een volgend moment kan alles anders zijn, iets anders gevraagd worden. Misschien zelfs om te stoppen, of een wending een andere aanpak, alles loslaten. Ook dit dan toelaten, dit Zien, dit Weten. Zo blijf je in de Stroom. En toch alles geven wat in je is. Het is heel subtiel, vraagt om grote subtiliteit, afstemming. Het ego kan die Stroom niet ervaren, die Stem. Die is vol van zichzelf, daar is geen ruimte voor het Tao. Dus uiteindelijk kan die Stroom pas meer en meer ervaren worden als alle bel...