Kagib Weteninhethart

Het gaat heel ver de Gnostieke bewustwording. Zelfs het neutraliseren, reinigen van de zintuigen. Dus dat wat we zien, horen, proeven, tasten. Dat we hier niet meer vol mee zijn, ons niet meer gevangen kan nemen, dat we er niet meer bevangen door raken. Want er is zoveel waar we in de ban van kunnen raken, en zo vrijblijvend lijkt. En toch kunnen we daardoor t omzettingsproces tegenhouden. Eigenlijk betekent dit het onthecht worden van alles. Dan kun je er nog vrijblijvend van genieten, van dat wat je ziet, hoort, proeft maar je Weet/ervaart dat t allemaal heel vluchtig is. Je speelt het spel nog zo goed mogelijk mee maar je zit er niet meer aan vast, je hoeft er niks meer mee. Radicaal gezien als een zintuig uitvalt, je ziet niet meer, je hoort niks meer, je proeft niks meer, zelfs dan kan er niks van je afgenomen worden, je blijft die je Bent. Dat is dan onaantastbaar. Het frappante is dat de energie wegvalt om je zintuigen te laden, de behoefte valt weg. In wat je hoort, in w...

Het was een rustige, heldere avond en de bergen waren dichterbij dan ooit. De rivier was kalm, er waren niet zoveel rotsen en het water stroomde snel. Je zou moeten rennen om het bij te houden. In de lucht hing de geur van pasgemaaid gras, in een land dat welvarend en tevreden was. Wat zijn er weinig mensen die de bergen of een wolk echt zien. Ze kijken, ze maken een paar opmerkingen en ze lopen door. Woorden, gebaren, emoties staan werkelijk zien in de weg. Aan bomen of bloemen wordt een naam gegeven, ze worden ergens bij ingedeeld en daarmee uit. Om werkelijk te zien moet er nederigheid zijn, waarvan de essentie onschuld is. Er is daar die berg, met die avondzon erop; om die voor de eerste keer te zien, te zien alsof hij nooit eerder was gezien, te zien met argeloosheid, met ogen die gewassen zijn in de leegte, die niet gewond zijn door kennis - dat zien is een zeldzame ervaring. Een nederigheid die nooit door trots of ijdelheid is aangetast. Bij die bepaalde gebeurtenissen o...

Het was een heerlijke avond; er was de hele dag geen wolkje aan de lucht geweest en nu was de zuiverheid van de hemel en van de schaduwen overrompelend, het avondlicht een verrukking. De zon ging onder achter de heuvels, die hun lange schaduwen over andere heuvels en over de velden wierpen. Het pad dat een volgend grasveld doorkruiste ging nogal steil omlaag en kwam uit op een groter, breder pad, dat door het bos liep. Er was niemand op dat pad, het was verlaten en het was in het bos heel stil, behalve een beekje dat meer lawaai leek te maken voordat het tot rust kwam voor de nacht. Er waren hoge sparren daar en de lucht was geurig. Plotseling, toen het pad een bocht maakte, zag je door een lange tunnel van bomen een stukje groen en een pas gekapt stuk dennenbos, waar de avondzon op scheen. Het was overrompelend van intensiteit en verrukking. Je zag het en alle ruimte en tijd losten op; er was alleen dat plekje licht en anders niet. Niet dat je dat licht werd of dat je je met dat li...

De kern van het Niets zijn is, dit waarlijk beleven in jezelf, dat er dan ook geen verwarring meer is mbt tot het spel om je heen. Dat voegt zich daarnaar. Juist als je tot dit Niets gekomen bent zal die verwarring er niet meer zijn mbt de maatschappij. Je doet wat binnen je mogelijkheden ligt, en als t niet werkt laat je weer los. Ik pas ook niet meer overal, maar kan me wel in heeeel veel voegen. Juist als je in het Niets bent, jezelf als Niets ervaart is er een grote innerlijke Kracht waar je vanuit leeft. Je doet gewoon wat t moment vraagt. Als je tot Niets geworden bent is de afhankelijkheid verdwenen. Je kunt niet meer klein gemaakt worden, maar ook niet meer groot. Je bent gewoon die je Bent. Je kunt ontvangen zonder je verheven te voelen als mensen blij zijn in wat je doet of bent. Daar zit dan geen dualiteit meer in. Want als je tot Niets geworden bent kan de ander je geen pijn meer doen. Als je tot Niets geworden bent, wat betekent dat t ego verdwenen is dan doe je in ...

Daarboven in de schaduw was het koel en fris en mooi, de bergen en de heuvels, de dalen en de schaduwen. Het land was hier en daar moerassig en er groeide riet, kort en goudkleurig, en tussen het goud stonden witte bloemen. Maar dat was niet alles. Tijdens de klim naar boven en bij de afdaling was er de kracht die een zegening is. Ze heeft de hoedanigheid van enorme en ondoordringbare vastheid; geen enkele materie zou zo vast kunnen zijn. Geen brein zou zo'n kracht, met haar vreemde intensiteit en vastheid kunnen verwoorden. Ze was er en geen denken zou haar kunnen oproepen of laten verdwijnen. Er kan een staat van intensiteit bereikt worden, waarin aan niets behoefte bestaat. Behoeften zijn de verborgen hunkeringen die tot gehechtheid leiden. De behoefte aan seks, aan drank, aan roem, aan verering, de behoefte aan vervulling van onszelf met de bijkomende eerzucht en teleurstellingen. Al die verschillende behoefte brengen onvermijdelijk die gehechtheid voort die verdriet en ang...