Kagib Weteninhethart

Het was een heerlijke, heldere morgen; alle sterren gloeiden en het dal was vol stilte. De heuvels waren donker, donkerder dan de hemel, de koele lucht rook naar regen, bladeren en naar sterk geurende jasmijn. Alles sliep, geen blad bewoog en de schoonheid van de morgen was betoverend; het was de schoonheid van de aarde, de hemel en de mens, van de slapende vogels en van de frisse stroom door de droge rivierbedding. Er lag een zekere soberheid in, niet de opzettelijke soberheid die alleen op angst en afwijzing berust, maar de soberheid van dat wat volledig is, zo absoluut volledig dat het geen bederf kent. Daar op de veranda, terwijl Orion aan de westelijke hemel stond, vernietigde de passie van schoonheid de verdediging van de tijd. In die meditatie, voorbij aan grenzen van tijd, terwijl je de hemel door de gloed van sterren ziet vlammen en de aarde zwijgt, is schoonheid niet het persoonlijke streven naar genot, naar geconstrueerde dingen, naar het bekende of naar d

Wat verlang je in het leven? Wat verlang je werkelijk? Uiteindelijk komt er een verlangen vrij om helemaal puur te zijn. Niet om je beter te voelen dan anderen, niet uit schuldgevoel maar gewoon uit liefde. Er is een liefde vrijgekomen voor dat Andere voor je Essentie voor het Licht waardoor je niet anders meer wil dan om zuiver te zijn, puur en oprecht. Niet om een resultaat, niet om een beloning. Dit ervaren is vrijgekomen na alle ervaringen die je gehad hebt, waarin zichtbaar geworden is hoe onvoorstelbaar het Levensplan is. Hoeveel Liefde en begrip en mededogen en wijsheid hieruit spreekt. Hoe alles in elkaar past en uiteindelijk alles helemaal rechtvaardig is. Niets liever wil je dan dat het Licht alles in je blootlegt, zichtbaar maakt wat geen Liefde is, wat tussen jou en dit Licht staat. Niets liever wil je dan keer op keer sterven, verdwijnen. Dat alles mag verdwijnen wat jij opgebouwd hebt wat je dacht te zijn, de beelden over het leven. Dit wil je vanuit

... de tijd kwam dat het risico om een hermetisch gesloten bloemknop te blijven oneindig veel pijnlijker werd dan het risico om tot bloei te komen. Anais Nin Dat er maar bij vele die tijd mag komen. Het ego wil alles zo lang mogelijk bij het oude houden. Maar het waarlijk Nieuwe blijft stralen, instralen. Het waarlijk Nieuwe blijft openingen zoeken om binnen te komen, voelbaar te maken wat er ook is. Even een momentje van verwondering bij een glimlach van een kind, daar even thuis komen, in die glimlach. Maar dan weer terug naar de orde van de dag. Meestal komt de openheid toch vooral als het ego open gebroken wordt. Plotselinge ziekte, ontslag etc. etc. Of, toch, dat er iets begint te drukken, van binnenuit, dat alles flets wordt, dat je niet meer volledig ervoor kunt gaan, je niet meer kunt geven, het lukt niet meer. Waarom? Een direkt antwoord is er niet. Maar steeds meer van die verwondermomenten buiten het kader van je leven die je raken, verwarmen, die je waarl

Je bent wat je diepe, bezielende wens is. Zoals je wens is, zal je wil zijn. Zoals je wil is, zullen je daden zijn. Zoals je daden zijn, zal je lot zijn. Brihadaranyaka Upanishad Is zeker zo, wat hij hier zegt. Maar bij mij kwam meteen naar boven doe je, ben je, wat je diepe, bezielende wens is? Heb je daar voeling mee? Doe je wat je het allerliefste wil, dat je hier helemaal voor wil gaan en gaat? Zou je op geen enkele andere plek willen zijn dan deze plek? Dit komt al heel weinig voor. Hoe is dit voor jou? En ongeacht of dit de ware Wil is, de Waarheid het is belangrijk uit te zoeken waarom je niet je diepe bezieling volgt. Waarom je geen voeling hebt met wat je ten diepste bezield. Want leef je dan wel, als je afgesneden bent van je hart je wezen. Geleefd wordt door zoveel prikkels buiten jezelf. Geleefd wordt door de maatschappij, wat in is, wat de cultuur wat behoort te zijn wat is. Is al een heel proces echt voeling te krijgen met je ware bezieling. Waar je h

Eigenlijk komt zachtmoedigheid voort vanuit begrip. Dat er meer en meer gedurende je weg een waarlijk doorleefd en meer en meer omvattend begrip is wakker geworden over het leven, tov de mens, en van daaruit waarlijk Liefde. In dit begrip is alle oordeel weggesmolten, alle verzet, alle beelden. Daarvoor in de plaats is iets gegroeid, binnenin gegroeid, wat vervulling geeft aan alles. Het zoeken is voorbij. Je hebt Het gevonden, en je hebt lief zonder dat de ander er iets voor hoeft te doen. Je hoeft niks meer te bewijzen, Je Weet, je Bent. Er is iets in je gegroeid wat niemand meer van je af kan pakken. Daardoor kun je zacht zijn gedragen door de Kracht, open en gevoelig. Wat is, dat is, en in alles wat is, is mogelijkheid. In dat Andere heb je vrede gevonden. Het is een Kracht die niet te vernietigen is, die tijdloos is, die je meeneemt naar de andere kant, bij het sterven. Wat eigenlijk onafhankelijk van de zintuigen is, van beelden, van geluid, van proeven, van t

Leven is rechtop groeien zonder op je tenen te gaan staan. Leven is een ander overeind helpen zonder een weldoener te zijn. Manu Verhulst Een mooie gegronde spreuk. Ja, staat veel, rechtop groeien, oprecht, eerlijk voor jezelf, naar jezelf, en zo naar de ander. Zo ook ruimte voor jou, dat jij er mag zijn, geen verkramping, geen forceren, een geforceerd jezelf profileren. Je hoeft niet op je tenen te gaan staan om erbij te horen, en ook niet op iemand anders tenen te gaan staan. Dingen hebben ook vaak een verband met elkaar. Innerlijke verkramping straalt weer uit naar buiten. Daar zicht op krijgen, zo binnen zo buiten. Tweede stuk ook mooi. Ja, er kan zo'n natuurlijkheid in zijn iemand anders te helpen, maar ook hier zit heel vaak lading op. Er zit iets aan vast, er zit iets onder, er zit iets op. Vaker onbewust waardoor het niet zo snel zichtbaar wordt. Bijvoorbeeld een afhankelijkheid van helpen, niet jezelf kunnen helpen, ontvangen, alleen de ander. Of een ande

De hemel gloeide in fantastische kleuren, met grote uitbarstingen van onvoorstelbaar vuur; de zuidelijke hemel stond in vlammen met wolken van uiteenspattende kleur en de ene wolk was nog wilder dan de andere. De zon was ondergegaan achter de sfinxvormige heuvels. In het oosten was de lucht blauw, het blauw van een blauwe winde, een bloem zo teer dat je haar niet kunt aanraken zonder de tere, doorzichtige blaadjes te breken; het was dat intense blauw met ongelooflijk licht van bleekgroen, violet en de felheid van wit; van oost naar west zond het dwars over de hemel stralen uit van dat fantastische blauw. Het zuiden was nu een haard van grote branden die nooit geblust zouden kunnen worden. Dwars door het weelderige groen van rijstvelden liep een strook van bloeiend suikerriet; het was donzig, bleekviolet en had het tere lichte beige van een tortelduif.; het strekte zich uit door en over de welig groene rijstvelden, met het avondlicht erdoor, tot aan de heuvels, die bi