Kagib Weteninhethart

De bergen waren met wolken bedekt en de rivier leek luidruchtiger dan ooit, toen we gisteren het dal in wandelden en een gevoel van verbazingwekkende schoonheid optrad, zonder dat de weiden, de heuvels en de donkere dennen erdoor veranderd waren. Alleen het licht was anders, zachter, met een helderheid die alles leek te doordringen en nergens schaduw achterliet. Toen de weg opliep konden we neerkijken op een boerderij met een groen weiland er omheen. Het was een groene weide, van een diepgroen dat je nergens ziet; die kleine boerderij en die groene weide omvatten de hele aarde en de hele mensheid. Er lag een absolute voleinding in; de voleinding van schoonheid, zonder de kwellingen van denken en voelen. De schoonheid van een schilderij, een lied, een bouwwerk is opgebouwd door de mens, om dan vergeleken, beoordeeld, aangevuld te worden, maar deze schoonheid was geen mensenwerk. Alles wat mensen maken moet volkomen worden afgewezen voordat deze schoonheid kan optreden...

De ware verantwoordelijkheid. Niet die verantwoordelijkheid leggen in de handen van onzichtbare wezens. Of wezens die een stem gekregen hebben, maar ons eigen antwoord. Waar antwoorden we op en waarom? We Weten t antwoord zelf, maar willen we t weten? Waar reageert dat denken? Het is zo veilig volgens de gebaande paden je voort te bewegen. Vanuit dit denken, vanuit het verleden. Duidelijk, geen onzekerheid, maar zo ook nooit waarlijke vrijheid vinden. Waarlijk Liefde en vervulling. Omdat dit denken altijd verweven is met angst. Zien wat is. Voelen wat is. Brrrrrr. Niets om je aan vast te houden? Dit betekent dus ook pijn voelen ja, en onmacht, en wanhoop. Maar juist door t toe te laten, verdwijnt t, dat is t wonderlijke. Door t toe te laten, wat t ook is, zonder er iets anders van te maken, kan t ontmaskert worden. En t blijkt niets te zijn. Het lijkt heel angstig je over te geven aan de Stroom, echt de Stroom. Durven je gevoel te volgen. Wat je nu voelt, wat nu is, zo...

Het is bijna een situatie als deze: je denkt dat jij je kleren bent. Dan ben je natuurlijk bang naakt te zijn. Het is niet alleen een kwestie van bang zijn je kleren uit te doen, maar de angst dat er niemand zal zijn als jij je de kleren uitdoet, dat je hol bent van binnen en dat iedereen ziet dat er die leegte is. Je kleren geven je voortdurend inhoud. De persoonlijkheid is bang, en het is heel begrijpelijk dat die bang moet zijn. Op het moment dat je van je lasten bevrijd bet, kun je je vleugels uitslaan in het onmetelijke bestaan dat alsmaar op je gewacht heeft. Osho Het is eigenlijk een mooi verhaal he, Adam en Eva. De symboliek erin. Helemaal naakt, geen schaamte, puur, het paradijs. En de eerste kleertjes is dan n vijgeblad of zoiets hihihi De eerste bedekking. En hoeveel bedekkingen zijn daar nog bovenop gekomen. Het gaat er dus om, weer bewust terug te keren in het paradijs. Alle kleertjes uit. Alles wat bovenop de Essentie gekomen is, de naakte Waarheid die overblijft. ...

Nieuw Alles nieuw. Jippie. Op-nieuw beginnen. Stralend nieuw. Kijk alles straalt, warm stralend, uitstralend,  het nieuwe jaar begonnen. Net geboren, pril, onbevangen. Nieuw elk moment. Weer een nieuwe dans begonnen. Alles is onontgonnen. Nieuw te ont-dekken. Als nieuw te omarmen. Jezelf en elkaar verwarmen. Zien met nieuwe ogen. Die nog niets gezien hebben. Elkaar, het leven. Nieuw. Alles nieuw Net uit de verpakking gehaald. Wat een verrassing. Waarmee zal het leven je verrassen? Alles als nieuw ont-moeten. Verwondering. Dans van Leven. Nieuw Leven. Opnieuw beginnen. Als je wil. Sluit je ogen nu. Leg je hand op je buik Voel je ademhaling. Volg je adem halen. Elke adem weer nieuw. In en uit. In en uit. Alleen maar nu een nieuw nu. Adem wat nog niet geboren is, in. En adem het uit, met vreugde met liefde. Alles is nieuw. Een nieuwe kans. Een nieuwe dans. Van leven, beleven, doorleven. Zoveel te geven dat leven. Zoveel te voelen en ont-dekken. Een groots avontuur...

lieve jij, Ik heb net mijn agenda doorgebladerd, even door het jaar heen gebladerd. Het was een heel wonderlijk jaar voor mij. Eerst de naweeen dat er gewoon helemaal niets gebeurde eind 2012. Geen grote ramp, geen grote verandering. Ik kon het niet bevatten. Een heel jaar trouw mijn gevoel/intuïtie gevolgd, en er gebeurt niets. Alles gaat gewoon door. Hoe kan dit? Het is me nog steeds een raadsel hoor. Maar gelukkig is er ingegrepen, want ik kon even de draad niet meer oppakken. Maar in de nacht is al die energie weggehaald mbt eindtijd etc. echt alles. Alles helemaal leeg gemaakt, geneutraliseerd. Ik was/ben hier wel heel blij. Dan wordt weer zo zichtbaar dat je niet alleen bent, dat on-zichtbaar alle steun en begeleiding er is. En ja daarna is t eigenlijk een heel licht jaar geweest, heel relaxt, gewoon mijn ding doen. dit jaar voelde als een 0 Jaar. Niet een jaar van nieuwe ontwikkelingen meer even een rustpauze een tussenfase. Voelde heel duidelijk. Heel tastb...

Een staan aan de afgrond, wankelend. De ultieme afgrond. Eén stap en je stort naar beneden. Je reis hier op aarde is van t verleden. Juist dan komen de mogelijkheden. Er is en blijft een oplossing, de Verlossing. Een brug die over de afgrond gebouwd kan worden. Maar die brug kun je niet buiten jezelf bouwen, door van alles te doen. Die brug kan alleen binnenin gebouwd worden Beter gezegd, er kunnen stepping stones komen, een voor een. Als er overgave gekomen is. Een volledig overgeven.. Als het gevecht gestaakt is, alle wapens uit je handen geslagen zijn. Als je niets of niemand meer kunt bevechten. Voor niets meer kunt vechten, je machteloos in elkaar gezakt bent. Totaal wanhopig. Dat vanuit deze ultieme wanhoop een kreet tot hulp/inzicht/begrip weerklinkt. Dan rijst vanuit het niets, voor je, de eerste steppingstone, de eerste steen omhoog waar je in alle eenvoud op kunt stappen. Een eerste vonk van inzicht/begrip, in deze inkeer. Nog niet te vatten. Een stuk van ...

Als je woorden uit je hart komen, komt de kracht vanzelf. Als er iets is dat je met je handen moet uitdrukken, hoef jij niets te doen, je handen zullen ervoor zorgen. Als iets in je ogen tot uitdrukking komt, gebeurt dat ook. Jij hoeft er niet voor te zorgen, anders wordt het allemaal schijnheiligheid. Riskant leven betekent: je leven laten gebeuren, en ga er dan in mee zonder je er druk om te maken of je op de hoofdweg zit of niet, zonder je erom te bekommeren waar je terecht komt. Maar heel weinig mensen leven echt. Negenennegentig komaa negen procent van de mensen plegen alleen maar langzaam zelfmoord. Even een laatste punt om te onthouden - want dat is zo absoluut essentieel dat het onvergeeflijk zou zijn als ik het vergeet: leef waamzaam! Osho Ja, wat hij hier beschrijft zijn eigenlijk twee stadia. Het eerste stadium is inderdaad heel waakzaam zijn in een puur en eerlijk zijn, geen schijn. Heel dichtbij jezelf blijven, voeling blijven houden met jezelf. Wat in je omgaat, hoe je...

Dromen, visioenen, van een nieuwe wereld. Het is soms zo moeilijk om deze droom tot een realiteit te maken. De harde realiteit, waarin dat je overkomt waar je niet op gerekend had. Niets is meer zeker. Alles staat op losse schroeven. Je hele innerlijke wereld wordt binnenste buiten gekeerd. Alle woede, angst, verdriet, pijn. Alles wat nog in je leeft, wordt naar boven gehaald. Maar het is een mogelijkheid. Mogelijkheid om in contact te treden met wat hieronder zit. Je wil in voortdurende harmonie verblijven. Maar zolang die er innerlijk niet is, wordt je hier bruut uit weggeslagen. Of je slaat jezelf eruit weg. De wortels van angst, woede en verdriet, schieten steeds weer uit in de buitenwereld. DE BUITENWERELD IS STEEDS EEN WEERSPIEGELING VAN JE BINNENWERELD. Jij geeft de lading aan dat wat je overkomt. Als je aangeraakt wordt door woede, minachting, haat, dan leeft deze nog steeds in jezelf. Je wordt onaanraakbaar, onaantastbaar, als je slechts Liefde en begrip terug...