Kagib Weteninhethart

Wat is goed, wat is werkelijk goed? Wat is je naaste liefhebben? Komt dit heel vaak, zo niet altijd voort vanuit eigen gekleurde achtergrond en beleven. Onze cultuur onze opvoeding, alles wat in het verleden plaatsgevonden heeft? Dat we van daaruit het goede willen voor de ander. Maar is dit dan voor de ander of voor onszelf? Zien we dan nog de ander, dat wat is, of alleen onszelf? Zolang we verstrikt blijven in het spel van de dualiteit zal nooit het Onbeweeglijk Koninkrijk dat uiteindelijk de Liefde is zich door ons heen kunnen openbaren. De balk en de splinter dat blijft de kern van de hele ont-wikkeling, de hele Weg. Als we ons blindstaren op dat wat we doen, eventueel zo goed doen, de wereld redden, de mens helpen, maar aan dit principe voorbij gaan dan helpen we niemand wezenlijk. Het is zo eenvoudig de ander te helpen in dat wat we denken dat goed is voor de ander maar onszelf helpen, durven in onze eigen spiegel te kijken dat is veel en veel moeilijker. Dat is heel confronteren...

Volgens mij groeien de meeste mensen scheef. Ze zijn door ervaringen uit het verleden misvormd geraakt en dit werkt zich daarna verder uit. Allerlei ervaringen die dan daarna komen verbinden zich hiermee, vaak een self-fullfilling prophecy. Het trauma komt steeds terug, de wond die geslagen is, op alle mogelijke manieren. De meeste mensen groeien steeds verder af van hun ware Kern, voelen hier geen enkele echte verbinding meer mee en worden slechts door het leven om de oren geslagen waar ze zich dan doorheen proberen te worstelen. Andere mensen hebben t in t leven eigenlijk vrij rustig, hobbelen gezellig door t leven heen, krijgen daarin ook niet zoveel klappen maar groeien daardoor innerlijk ook niet echt verder. Echte groei komt wat mij betreft pas als je bewust in het leven gaat staan, daar verantwoordelijkheid voor gaat nemen. Daar gaat meestal veel aan vooraf. Meestal gaan daarvoor veel wegen dood, zijn er geen uitwegen meer behalve terug naar jezelf, bezinning. Vrede geluk begint...