Kagib Weteninhethart

Er was een enkele wolk achter de oostelijke heuvels, gloeiend door het licht van de ondergaande zon; geen fantasie zou zo'n wolk kunnen scheppen. Ze had de vorm van alle vormen; geen bouwmeester zou ooit een dergelijke structuur hebben kunnen ontwerpen. Ze was het gevolg van veel wind, veel zon, veel nachten, van druk en van spanningen. Andere wolken waren donker zonder licht; ze hadden geen diepte of hoogte, maar deze ene vernietigde de ruimte. De heuvel waarachter de wolk hing leek van leven en kracht ontledigd; hij had zijn gebruikelijke waardigheid en zijn zuiverheid van lijn verloren. De wolk had alle eigenschappen van heuvels, hun kracht en hun stilte opgeslokt. Onder de torenhoge wolk lag het dal groen en schoon geregend; dit oeroude dal heeft iets heel moois als het geregend heeft; het wordt opvallend helder en groen, met elke nuance van groen, en de aarde wordt roder. De lucht is helder en de grote rotsen op de heuvels worden glanzend rood, blauw, grijs ...

Uiteindelijk is er nog maar een verlangen. Het verlangen weer waarlijk Thuis te komen. Dat Thuis ligt binnenin en van daaruit zul je overal thuis zijn. Meestal gaat hier heel veel aan vooraf voordat dit verlangen werkelijk wakker wordt, dat dit nog maar het enige verlangen is. Het is niet het verlangen van het ego. Het is de roep van het Eeuwige dat je hoort. Je enige verlangen wordt dan om hier weer mee te versmelten en alles te laten verdwijnen wat ertussenin staat. Dit proces heeft gevolgen, maakt heel veel wakker, maakt zichtbaar alles wat eerst verborgen was. Dit is het reinmaken van het hart. Het hart zuiveren van zoveel waardoor uiteindelijk God zich mag openbaren door het hart heen, in diepste Wezen. Dat God, het Goddelijke zich vrij mag/kan uitdrukken. En eigenlijk is dit niks, en daardoor alles. Het is helemaal leeg en daardoor vervuld. Vanuit het niets, vanuit die leegte, als alles stil geworden is, verstild is, gaat de Stroom verder, de verandering, de t...

Wat vandaag het ergste lijkt dat je ooit kan overkomen, kan in de toekomst het beste blijken te zijn geweest. Sacha Gaus Je hoort dit vaker he. In de grootste crisis ligt de grootste mogelijkheid verborgen. De grootste kans om tot inzicht te komen tot begrip tot bevrijding, heling. Juist als alles instort kan vanuit deze totale ineenstorting alles vanaf een nieuwe grond, een nieuwe gronding opgebouwd worden. Een nieuw begin. Vanuit intense pijn en verwarring, een verwond zijn naar heling een warm betrokken hart, een verruimd hart. Het kan. Het hoeft natuurlijk niet. En als de mogelijkheid niet opgepakt wordt dan kan er eerder een neerwaartse spiraal zijn naar verbittering, niet te stelpen verdriet, depressie etc. etc. Het opgeven. Maar echt, hoe uitzichtloos je situatie ook is, op dat moment is alle Licht aanwezig. In jezelf is iets wat jou hierbij wil helpen, leiden, inzicht geven, begrip over wat is. Maar dat kan pas als je je hart hiervoor opent. Het dwi...

Als we iemand haten, dan haten we in zijn beeld iets dat in onszelf huist. Wat niet in onszelf huist, windt ons niet op. Hermann Hesse in 'Demian' Het is niet honderd procent waar, maar wel heel vaak zo. Ik heb mijn vader echt gehaat, dood gewenst, maar dat was niet vanwege dat hij iets triggerde in mezelf. Het was omdat hij heel vernederend was, mijn eigenwaarde, zelfvertrouwen tot de grond toe afbrak in zijn houding naar mij toe. Door tot begrip te komen over achtergronden van beleven bij hem, heb ik hem kunnen vergeven en zo verdween de haat en me hem dood wensen. Al boel jaar zijn we de beste maatjes, ik stap gewoon in zijn wereld als ik bij hem ben, respecteer hem, en hij respecteert mij. Hoe dan ook is het heel belangrijk om stil te staan overal waar emoties wakker worden in jou. Het is altijd een teken, het heeft altijd betekenis. Wat die ook is. Vaak is hierin sprake van projectie, iets in jou wat gezien wil worden, zoals Herman hier zegt, maar t ka...

Barmhartig zijn.... Het is eigenlijk een woord waar de werkelijke betekenis van verloren is geraakt, eigenlijk een verouderd woord. Erbarmen hebben, mededogen, compassie. Die barmhartigheid kan van binnenuit vrijkomen naar de medemens na een weg van ontsluiering, ontmaskering, vrijmaking, van alle beelden die je over de mens had. Daardoor kan waarlijk mededogen, Liefde vrijkomen voor die mens. Gewoon in dat wat ze zijn, zonder dat ze er iets voor hoeven te doen. Eigenlijk kan God zich dan door ons heen uitdrukken, tot uitdrukking komen, omdat wij verdwenen zijn, en God puur erbarmen, mededogen is. En daarin is een gelukzaligheid, God te mogen ervaren binnenin. Gewoon gelukkig zijn, zonder reden, gewoon omdat er mededogen is, gewoon omdat je liefhebt, gewoon omdat er Liefde is. Hoe kan hierin dan nog wrok of hardheid tevoorschijn komen? Je bent Heel, vervuld van dat Goddelijke, het mannelijke en vrouwelijke in balans. Zonder dat je er iets speciaal voor hoeft te doen, s...

Laat hetgeen je bent geworden niet in de weg staan van hetgeen je werkelijk bent. Yoyo Olivier Dit kan ook een eye-opener zijn. Is het niet vaak zo, dat wie je nu bent, dat je er vanuit gaat dat je dat bent? Dat het eigenlijk daarbij moet blijven. Dat je dit wil vasthouden, vol-houden, ten koste van vaak zo ontzettend veel. Wat dit ook is. Vaker een vechten tegen situaties, maar geen begrip krijgen voor situaties. Alles moet weer terug naar het oude. Geen reflectie naar binnen wat de betekenis zou kunnen zijn van de situatie waarin je gekomen bent, het teken erin. Waarom alles is zoals het is. Nee, vaak een veiligstellen, een verkrampt vasthouden. Zoveel in potentie in jou verborgen wat zich zo niet kan open-baren. Zoveel dat tot bloei zou kunnen komen maar niet op kan groeien. Zoveel dat ligt te wachten dat gezien wil worden. Dat in het Licht wil komen. Zoveel dat alles zich kan verruimen, verdiepen. Zoveel..... Open je hart, en je mag het voelen. Je bent niet all...

Daar op de veranda vol geuren, terwijl de dageraad nog ver is en de bomen nog zwijgen, daar is schoonheid Essentie. Maar die Essentie kan niet worden ervaren; aan ervaren moet een einde komen, want ervaring versterkt alleen het bekende. Het bekende is nooit Essentie. Meditatie houdt nooit het opdoen van meer ervaring in; het is niet alleen het einde van het ervaren - de reactie op een grote of kleine uitdaging - maar het is het openen van de deur naar de Essentie, het openen van de deur van een oven met vuur dat volledig vernietigt, zonder enige as achter te laten; er zijn geen resten. Wij zijn de resten, de jaknikkers van gisteren, van vele duizenden dagen, een voortdurende reeks van eindeloze herinneringen, van keuze en vertwijfeling. Het Grote Zelf en het kleine zelf vormen het patroon van het bestaan; het bestaan is denken en het denken is bestaan, met een nooit aflatend lijden. In de vlam van meditatie eindigt het denken en daarmee het voelen, want geen van beide...