Kagib Weteninhethart

Wat heb ik nog te wensen? Wat is er nog te wensen? Voor de meeste waarschijnlijk eindeloos veel. Als je naar de wereld kijkt die aan verwarring chaos, ontreddering, oorlog en waanzin ten onder dreigt te gaan. Al zijn er natuurlijk nog veeeeeeeel meer wensen die in onze eigen binnenwereld naar boven komen, ons meenemen, vaker meesleuren, op zoek, verlangend naar geluk, een moment van rust, genezing. En toch in deze laatste uren van 2008 heb ik slechts één wens.Dat alles wat van de tijd is mag verdwijnen. Dat alles mag oplossen in dat wat niet van de tijd is. Dat er Verbinding gemaakt mag worden met dat wat de tijd draagt. Dat wat alles omvat. Waar de Oplossing ligt van al onze problemen, alle verwarring en chaos.Waarin Eeuwige Stilte en Vrede is. Nu en altijd.Waarin waarlijk Weten is.Waarin waarlijk Liefde is zonder tegenpool. Wat nu en altijd in ieders hart is. Mijn wens is, dat meer en meer mensen hiervoor hun hart gaan openen.Voor het antwoord op alle vragen die binnenin opkomen.Voor

Er is een Liefde die alleen Liefde is, die is.Alles heeft zijn tijd binnen de Eeuwigheid zonder enige strijd. Voor alles is zijn tijd, al bestaat de tijd niet. En toch is voor alles zijn tijd. De Eeuwigheid heeft een overzicht op ons totale leven, Onze Essentie, uiteindelijk dat wat we werkelijk Zijn. Van daaruit geeft het ons prikkels, impulsen, wat zich elk moment wil ontvouwen. Als je hiermee voeling hebt voel je jezelf gedragen, licht, geen beladenheid, voel je Liefde. Eigenlijk zijn dat de aanduidingen, ja, t is goed nu, ik ben op mijn plek, in harmonie met het Al. Maar we kunnen daar steeds buiten stappen. Geen voeling hiermee hebben, voorbarig zijn, te vroeg iets baren, of te laat. Teveel treuzelen, teveel aarzelen, waardoor dat wat in potentie mogelijk was voorbij gaat, en nieuwe mechanismen in gang gaan. Om jou zo terug in die harmonie proberen te brengen. Die voeling met die Essentie mag steeds tastbaarder worden, naarmate jij eigenlijk niet meer zoveel wil, je het over gegev

Heb nu al verschillende jaren speciaal me afgestemd op de betekenis die kerstmis heeft, zou kunnen hebben. Wat kan ik er nog aan toevoegen...En toch, er is zoveel beweging in de wereld, in mensen. Zoveel onzekerheid, alles wat zo zeker leek steeds meer onderuit geslagen. Het spel van het geld, waarin zichtbaar geworden is hoezeer we van elkaar afhankelijk geworden zijn. In de marktwerking. Als in een bepaald land het slecht gaat, vooral de meer bepalende landen wordt de rest meegenomen. Actie, reactie. Steeds is alles weer anders, nog 'slechter', nog onzekerder, ontslagen, bedrijven die over de kop gaan, stilgelegd worden. Steeds meer mensen komen in een heel moeilijke positie. Ja, ze moeten ook een gezin onderhouden, en hoe nu verder.. Dus ja, deze dagen, kerstmis, feest van het Licht, misschien wel goed, een moment van bezinning. Even n rustpuntje. Tot onszelf komen, in onszelf kijken. Juist in deze onzekere tijden mag misschien meer en meer zichtbaar worden, ervaarbaar worde

Willen we een radertje blijven binnen de onvolmaakte wereld die altijd een onvolmaakte wereld zal blijven? Of willen we iets in ons zelf wakker maken, dat eigenlijk niet van deze wereld is, maar van een totaal andere wereld. Dat de onvolmaaktheid tot volmaking, tot volmaaktheid kan voeren. Tot vervulling, tot heelwording? Met ons ikje kunnen we het niet, omdat die eigenlijk altijd vol zit met die onvolmaakte wereld. Die wil een radertje blijven, wil blijven doen, vechten, zich groot houden. Dit ikje wil niet overgeven, verstillen, leeg worden. Het wil niet verdwijnen, verzet zich daartegen met hand en tand. En toch ligt daar de Oplossing. In het wel overgeven, aan dat wat niet van deze wereld is. Dat wat diep in ons binnenste is, wat in ons hart is, wat Liefde is. Een Liefde die niet aangetast, niet besmeurd kan worden door deze wereld. Dat wat altijd Liefde is. Die Liefde die alles en iedereen omvat met begrip. Ook die onvolmaakte wereld, elk radertje binnen die wereld. Een volmaakt b

Als we Verbinding hebben met de Zee binnenin, met de Eeuwige Golfslag daarin. De Eeuwige Stroming gedragen van binnenuit. Dan zijn we daarin een met elkaar, dan is er harmonie en verbondenheid. Want ja, dan wordt je ook meegenomen door de golfslag van de Liefde. Je voelt je hierdoor van binnenuit gedragen. Elk moment weer is er een mogelijkheid hier verbinding mee te maken. Maar vaak scheiden we ons af. Dit voelen we, al willen we dit vaak niet weten. Dan voelen we ons geïsoleerd, en proberen dit op alle mogelijke manieren te compenseren met allerlei activiteiten of invullingen van ons denken. Dan wordt het leven meer een worstelen, een symbolisch vechten tegen die zee. Tegen onszelf omdat de vervulling van binnenuit ontbreekt. Omdat de verbinding met de Zee verloren is geraakt. Maar de Zee is er altijd. Het Zijn is er altijd, de Eenheid is er altijd, de Liefde is er altijd. Alleen wijzelf maken ons steeds weer hier uit los. Het Leven begon in de Zee, een met de Zee, het Zijn, de Bron,

Leegte en ruimte.... Alles wat jij leeggemaakt hebt, kan je vervullen met eindeloze ruimte. Dit kan vervuld worden door de Liefde. Dan is alles leeg, en toch alles vol, vol-ledig.Overal waar jij nog bent, wat jij nog wil vasthouden, houdt deze vervulling tegen. Daardoor zul je tussen door een gevoel van leegte ervaren, wat je dan met allerlei andere dingen probeert op te vullen. Maar het zal nooit vervullen. Dit is eigenlijk de eenvoud van het leven. Overal waar wij nog zijn, krampachtig aan vast willen houden, meestal is dit met van alles buiten onszelf, houdt de waarlijke vervulling tegen. De vervulling door het Andere, de Liefde, dat wat is, was en altijd zal Zijn. Alles wat we nog moeten verdedigen, alles waar we afhankelijk van zijn. Alles wat ons nog moet opvullen, beperkt de ruimte van de ware vervulling. De innerlijke ruimte voor het totale leven kan oneindig zijn. Het draait erom die ruimte te scheppen, in onszelf. Alles op laten lossen in deze ruimte, in deze vervulling. En a

Ieder mens gelooft dat hij een ziel heeft en met recht. Maar waarom wordt het daarbij gelaten. Waarom wordt zelfs gezegd: God heeft mij maar een klein zieltje gegeven, het is nu eenmaal zo. Maar uw eigen ziel, het eigene in u, uw eigen innerlijke structuur, hoe die ook nog in u te slapen ligt, is ingebed in het grote leven. Waar de kleine vissen zijn, let maar goed op, de grote zal zich laten merken. Houd uw aandacht gericht op de grote. De hele dag, ieder ogenblik. Alsof ge zonder onderbreking uitziet naar het allerliefste. Ik bedoel hiermede natuurlijk niet een roes of een zinnelijke dronkenschap maar iets heel nuchters en waakzaams. Het zal u niet verhinderen u met de dagelijkse dingen te bemoeien. Het zal u niet remmen tegenover de kleine dingen van de dag die er toch ook zijn en die ge zonder hartzeer moet kunnen laten gaan, wanneer het grote komt. O mijn hemel, wàt nu is belangrijk voor de mensen? Voor de vele mensen? Een voetbalwedstrijd.... en intussen sterft een kindje in de r

Alle kleine dingen die wij gewend waren zo groot te zien en waaraan we ons zo vastgrepen, waren weggevallen. Als wij voor het aangezicht van de dood staan van een geliefd mens, wat zullen wij dan doen? Waar hadden we gisteren ook alweer over gekibbeld? Welke meningsverschillen hadden zich ook weer voorgedaan? Hoe verontwaardigd waren we geweest of hoe in onze verwachtingen teleurgesteld? Of welk een hoop verrees in ons en wat zouden we doen als hij of zij weer beter werd? O wat zouden we nog veel doen en het heel anders doen. En wat zou ik hem of haar nog zeggen en het heel anders willen. En nu is de dood gekomen en heeft ons tot zwijgen gebracht. Staan wij dan beschaamd of schuldig? Denken we: 'Wat had het toch allemaal voor zin, die kleine dingen waarmede we elkander vervolgden of die we van elkander trachten weg te kapen, of waarop we hoopten'. De dood maakt aan dat alles een einde. Ach, wees de dood voor. Voorkom hem door het eeuwige leven te leren kennen. Het grote leven

En hij zeide: De Mens is gelijk een wijze visser, die zijn net wierp in zee, hij trok het op uit de zee vol kleine vissen; onder hen vond hij en grote, goede vis, die wijze visser, hij wierp alle kleine vissen weg in zee, hij koos de grote vis zonder hartzeer. Die oren heeft om te horen, die hore. De wijze mens kiest. De ene, de grote vis. Hij werpt alle andere, de kleine, weg. Hij had zijn net vol kleine vissen en zonder hartzeer werpt hij ze weg. Wie kiest u, wat kiest u? De grote ziel, de maha atma? Het grote leven of het kleine? O die kleine vissen. Het leven loopt er van over. Kleine vissen waarvan we beweren dat we ze niet kunnen en niet willen missen. Waarvan we zeggen dat we zonder die kleine gevallen niet leven kunnen. Kleine vissen waarover we tekeer gaan alsof het hele grote waren. Kleine vissen die we zelf opblazen tot monsterachtige afmetingen, die dan later blijken in het aangezicht van de laatste dingen, spoken te zijn. O, zie uit naar de grote en zie zonder hartzeer van

Praten, we doen t dagelijks, en er zijn er heeeel veel die niet op kunnen houden. Dat van het praten bijna hun leven afhangt, hun bestaansrecht geeft. Want ja, wat blijft er van ons over als we gewoon stil zijn. We moeten toch altijd iets te zeggen hebben? In dit stil zijn wordt juist hoorbaar de vele stemmetjes die in onszelf onophoudelijk spreken, en dit nog vaker door en tegen elkaar in en op. Hoe daarin nog rust en vrede te vinden....Maar wat zeggen we nu eigenlijk, wat hebben we werkelijk te zeggen? En hoe vaak wordt er werkelijk geluisterd naar de ander, open en onbevangen? De echte luisteraars zijn toch zwaar in de minderheid. Ze zitten zelfs daarin nog vaak vast in een rol, waarin men niet de rol van de spreker op zich durft te nemen. Dus ja, wie niet kan zwijgen kan, kan niet spreken.... Vaak is het praten toch dwangmatig, kunnen we gewoon niet stoppen, is het een vlucht. We weten dit misschien niet meer omdat het een automatisme een vanzelfsprekendheid in de 'negatieve

... 'en vervloekt is de mens, dien de leeuw zal eten en de leeuw zal mens worden'. Het is Papini geweest die uitgeroepen heeft: 'De duivel is onze tegenstander en grootste vijand. Wij moeten hem liefhebben zoals Jezus ons geleerd heeft.' Heb de duivel lief, hij is een arme liefdeloze schlemiel. Als het dan maar met die alverterende liefde is. Want de liefde is als een vuur dat zelfs de duivel verteert. Indien iemand ons dwingt een mijl te gaan, ga er twee en de derde helemaal uit eigen beweging. Loop tot de dwingeland erbij neervalt. Maar er zijn van die dwingelanden die je toch heel wat af kunnen laten marcheren. Je kunt ze altijd kennen, want ze hebben geen geduld. De tegenstander zit overal in. In angsten, in verdriet, in zorgen, in rusteloosheid. En geloof mij, voor u zit hij in u zelf een voor mij in mij zelf. Het is altijd een verleiding om de duivel op een ander te projecteren, want wij zijn de dupe van onze dwingelandijen, van onze hebberigheid, van onze angst,

In het O.T. weet je in den beginnen niet goed wie Satan is en wie God. Het is of deze voorstellingen, die natuurlijk op ervaringen en waarnemingen berusten, zich nog niet volkomen van elkander hebben onderscheiden. Zodat de toorn Gods verschijnt als tegenstrever en vijand voor de mens. Maar in deze uitspraak van Jezus wordt een heel duidelijk onderscheid gemaakt. NL: de mens vermag de leeuw op te eten. Dwz in de mens is iets dat niet leeuw is en dat daardoor in staat is de leeuw tot buit te verklaren, waardoor deze getemd, onderworpen, vermalen, verteerd, omgezet, ja tot voedsel dient van die mens. Als de mens zoveel gezag heeft over de leeuw dat hij hem kan eten,is de leeuw gezegend, want deze is een mens geworden. Dit nu is zo allerbelangrijkst, het is zo'n unieke uitspraak omdat daarin de weg ligt tot de verlossing. Hij is onze tegenstander, de leeuw. Onze dwingeland. Onze rustverstoorder, onze hoogmoedinjector, onze angstenbespeler, onze lafbek van een pestkop. Hij een treitera

Jezus zeide: Zalig is de leeuw dien de mens zal eten en de leeuw zal mens worden; en vervloekt is de mens, dien de leeuw zal eten en de leeuw zal mens worden. Indien een mens zich door de leeuw laat verslinden is hij een buit geworden van het kwaad en zelf de incarnatie van de boze geworden. In dat geval is hij vervloekt. Er rust geen zegen op zijn daden en overal brengt hij ellende en vernietiging en is er voortdurend op uit zijn medemensen tot prooi te maken. Maar indien de mens de leeuw verslindt, dan zal het omgekeerde het geval zijn. Het wil eigenlijk zeggen dat de leeuw als gestalte van het boze een buit wordt van de mens. De leeuweneter is iemand die de leeuw niet vreest. Die hem ook niet tracht te ontlopen en ook niet doet alsof hij er niet is. Die hem zelfs zal oproepen om hem te bezweren en te onderwerpen. Want hoe kan men een leeuw temmen als men voor hem vlucht of hem niet in zijn hol opzoekt. Altijd is de mens geneigd geweest het kwaad of de duivel of de weerstrever in een

Ja, wat je ziet, wat je zegt, ben je zelf zegt een kind, en dit zegt zoveel. Het werkt twee kanten op. De ene kant, je her-kent iets aan wijsheid in een boek, in wat iemand zegt. Of de natuur, het leven, maakt plotseling iets in je wakker. Een blad dat valt, de eeuwige stroming van de zee, donder en bliksem, een stralende glimlach van een kind. Het raakt iets, het brengt iets teweeg. Als dit zo is, dan is het hoe dan ook in je, al hoeft het echt nog niet in je bewustzijn in je wezen verwezenlijkt te zijn. Maar in potentie is het mogelijk. Want het kan raken, er licht iets op, het licht in. Er wordt verbinding gemaakt met het Eeuwige Licht. Het leven zou zoveel eenvoudiger zijn als iemand bij wie deze her-kenning niet plaatsvindt, geen raakpunt vindt, het hierbij zou laten en de ander zou respecteren waar dit wel plaats vindt. In zichzelf zou accepteren, ok ik zie het niet, maar een ander ziet het wel. Wie ben ik om daar over te oordelen, om mijn mening van dat wat ik wel zie op te drin

Alles is openbaar in het aangezicht des hemels. Alles wordt omvat en begrepen en gekend in het aangezicht des hemels. Waarom dan haat? Het heeft geen zin meer als een mens dat weet. Het betekent dat hijzelf tot dat alles kennende inzicht komen kan. Dat hij begrijpt waarom iemand kan haten. Ja, dat hij zelf veel stadia van haat heeft moeten beleven en deze overwinnen, juist omdat hij zijn tegenstander begreep. Menigeen die in de plaats was van die tegenstander - denkt u het zich eens in - zal direct begrijpen waarom haten mogelijk is. Hier wordt dus niets zoetsappigs bedoeld als gezegd wordt: niet haten. Het betekent: niet vernietigen. Wat aan vernietiging toe is gaat uit zich zelf te gronde. Alles zal aan het licht komen. Uit uw geheimste schuilhoeken. Hebt ge u wel eens voorgesteld dat er een verslag bestaat van uw geheime gedachten, gevoelens en handelingen, die ge voor geen mens zou willen weten en dat dit gepubliceerd werd? Op de hoeken van de straten? Ge zoudt het heel erg vinden.

Als het hart open is, dan kun je elkaar zo ontzettend veel geven. Dan zijn er zoveel lagen van gevoel die geraakt, beleeft kunnen worden. Zoveel verdieping dat je bij elkaar kunt brengen, zoveel warmte en liefde dat kan stromen. Als het hart open is, kan er ook zoveel meer raken. Dan kan het Leven binnen komen, je raken, je vervullen. Alles in het leven, alles wat is. Eenzaamheid verdwijnt, want het Leven kan je dan vervullen. Als het hart open staat voor het Zelf binnenin, en voor alles buiten, hoe kwetsbaar dit ook lijkt. Het leven kan dan nooit saai worden. Je zult nooit afgestompt raken. Je zult steeds weer opnieuw belevendigt worden, fris zijn en nieuw. Alles kan je steeds weer opnieuw beroeren, ontroeren, in het moment. En als je hart gesloten is, dan raak je verkrampt, geïsoleerd in je zelf. Je eigen wereldje dat je wil behouden. Niets of niemand dat je kan raken. Het leven wordt dof, omdat er niets nieuws meer binnen mag/kan komen. Ten koste van alles wil je vasthouden aan het

Lieg niet. Het betekent dat ge u zult bevrijden van alle angst om in uw gedragingen waar te zijn. Het betekent nuchter te zijn en waakzaam. Zich niet door droom of wens te laten verleiden, dingen te zeggen die onjuist zijn. Het is van oneindig meer belang dan te bidden om iets, of zich zorgen te maken wat we al of niet zullen eten of om morele voorschriften te volgen. In het niet liegen ligt niet een moreel voorschrift. Het heeft te maken met zich zelf te worden en zich zelf te zijn. Met onze zelfstandigheid en ons innerlijk onderscheidingsvermogen. Met onze ware vrijheid. Het is iets dat ieder mens voor zich zelf moet leren weten en als hem dit na lange tijd gelukt is, dan is hij in staat de verlossende macht van de waarheid te herkennen. Het is zijn eigen waarheid. De waarheid Gods zal hij nooit kunnen omvatten noch begrijpen. De absolute waarheid die zich tot de zijne verhoudt als de zon tot een vonkje. En God is het licht van ontelbare zonnen. Maar het kleine vonkje schenkt zoveel

Dante toont in zijn hel aan dat de zielen na de dood niets te verbergen hebben. Ze uiten zich onverbloemd in de ongeremde impulsiviteit van hun duistere en misdadige aandriften. Dit doet de vraag opkomen: als een mens ontdaan is van zijn lichaam, waar moet hij dan met zijn leugens naar toe? Zij komen geheel in het licht van de openbare waarneming. Ze kunnen niet meer verborgen worden want de mens mist zijn lichaam dat als schuil- en wijkplaats diende. In de regel willen wij ons lichaam niet zo bezien. Het zint ons niet. Wij kunnen er ons geheel in maskeren en het nog flink in de verf zetten ook, zodat het tekort aan karakter, het ingegrifte, niet zichtbaar wordt. Ach lieg niet. Het heeft geen zin. De mens is een zeer ingewikkeld weefsel waarin de waarheid ligt ingebed. Niet voor niets heeft hij behoefte aan ontwikkeling, wat veel juister uitwikkeling zou mogen heten. Lieg niet. Als je het ware leven hebt ontdekt. Het ware leven waaraan een ieder deel heeft als een oer-diepe bron in de

Zijn discipelen vroegen hem, zij zeiden tot hem: Wilt gij dat we vasten en hoe zullen wij bidden en zullen wij aalmoezen geven en welke voorschriften over het eten zullen wij naleven? Jezus zeide: Lieg niet; en wat gij haat, doe het niet, want alles is openbaar in het aangezicht des hemels. Want niets is verborgen dat niet aan het licht zal komen en niets is verdekt, dat niet ontdekt zal worden. Jezus negeert het antwoord op al die vragen. Alsof zij niet belangrijk waren. Want in de regel bidt de mens om iets, en vast hij om daardoor met goed gevolg beloond te worden, en geeft hij aalmoezen om zich zelf goede daden te kunnen toeschrijven, en volgt hij voorschriften over het eten om zich daardoor een voordeel te zien toevallen. Hij zegt niet dat deze dingen niet van belang kunnen zijn voor een mens, maar weet ook hoe voorschriften en geboden iemand tot een grote huichelaar kunnen maken waardoor hij geheel en al het doel en de zin mist. Want hoeveel eerzucht zou er heimelijk in menig geb

Vrijheid. We willen toch allemaal vrij zijn? Meestal wordt dit gezocht in iets buiten ons zelf. Maar de ware vrijheid ligt binnenin. De ware Vrijheid heeft verbinding met zelfkennis, zien die je bent, jezelf doorzien. Zien dat buiten een spiegel is van hoe jij van binnen bent, zo binnen zo buiten. Bv hoe mensen op je reageren. Dus ja, dat betekent dat je de wereld niet meer de schuld kunt geven, de mens om je heen. Je hebt zelf deze mens jouw wereld ingeroepen, opgeroepen, en die mens wil jou iets laten zien. Die mens wil iets in jou raken, iets zichtbaar maken. En daarom heeft Vrijheid verbinding met verantwoordelijkheid, omdat je geen enkel probleem meer buiten jezelf kunt plaatsen. De oplossing, het antwoord ligt in je zelf. Dat vinden de meeste mensen dus helemaal niet leuk. Veel makkelijker is het, de wereld of de mens om jou heen de schuld te geven. Dat die in de weg staat van jouw vrijheid, van jouw levensgeluk, jouw geluk vergalt, verziekt. Maar die wereld, alles om jou heen, z

Met alle respect voor wat de ouders hem meegaven is wat hij is naar zijn wezen, niet een geschenk van de aarde en behoort niet tot zijn vleeslijk lichaam. Zijn onderscheidingsvermogen is geheel het zijne en laat zich in werkelijkheid niet bedillen en niet overheersen wanneer die functie is ontwaakt. Het stelt hem in staat zich zijn inhouden bewust te worden zodat hij die naar waarde weet te schatten en te gebruiken. Maw hij leert zich zelf kennen, een kennis die nooit een einde neemt omdat de bron onuitputtelijk is. Deze kennis zal, hoe gering aanvankelijk ook, de inleiding blijken tot een nooit eindigende weg die omhoog voert en tot levens-inzichten leidt waarvan de rijkdom en de schoonheid niet zijn te overzien. Het is een moeilijke weg maar alleszins de moeite waard. Op die wijze zal de leerling zijn onbewustheid overwinnen en geleidelijk een bekendheid verkrijgen met zijn innerlijke staat. Uit de toestand van niet-weten zal hem inzicht toekomen en dit inzicht zal meer en meer zijn

Om het koninkrijk te vinden is een binnengaan in zich zelf nodig. Dit klinkt ondoenlijk voor iemand die helemaal niet weet wat dat betekent. Het houdt verband met het zich zelf kennen. Het is niet gemakkelijk zich zelf te kennen zolang men niet het objectieve waarnemings en onderscheidingsvermogen van de geest tot zijn beschikking heeft. Leren onderscheiden betekent hier niet alleen uiterlijke verschijnselen in vormen en kleuren waarnemen of verschillende trillingen van het geluid. Er is veel meer te onderscheiden.De leerling moet er op uit zijn stelling te nemen tegenover zijn gedachten, gevoelens en gewaarwordingen en deze geleidelijk in kwaliteiten en nuances leren zien. Want wat kan er niet allemaal naar verschillende omstandigheden in ons gemoed opkomen? Waaraan kunnen we niet onderhevig zijn? Het is nodig voor niets in zich zelf terug te schrikken en zich niet te zeer te verbazen over de inhouden van de ziel. Zelfkennis lijkt heel eenvoudig te zijn maar in werkelijkheid is het ze

Voel je vertrouwen in het Leven, in je zelf?Als er vertrouwen is in je zelf, is er ook vertrouwen in de ander.Wat is de eerste impuls als je iemand ziet die je niet kent, vertrouwen of wantrouwen?Moet iemand voor jou vertrouwen winnen, of geef je hem/haar meteen je vertrouwen?Vertrouw je jezelf?En dat laatste heeft weer verbinding met, ken je jezelf, waarlijk.En mag je voor je zelf, zijn die je bent? Bij velen wordt het vertrouwen geschaad, op allerlei vlakken. Wonden zijn gemaakt, en heling is niet eenvoudig. Je geeft je zelf dan niet meer zo makkelijk. Je toont niet meer zo spontaan wie je bent, wat in je is, onbevangen als een kind. We willen niet nog een keer pijn gedaan worden door het leven. Dus maar liever ons kwetsbare hart afschermen.Het kind is verloren. Het vrije, spontane, pure kind. We zijn terughoudend, niet meer spontaan, kijken de kat uit de boom. We zijn onze vrijheid verloren.De enig ware genezing ligt in dit vertrouwen. Ieder die het vertrouwen in zichzelf hervonden

Indien we kennen wat voor ons aangezicht is, betekent dit dat krachtens die 'instelling' onze aandacht van ogenblik tot ogenblik algeheel is. Het is een opgave die ondoenlijk lijkt en die niettemin van ons gevraagd wordt. Het ene is dan niet meer belangrijk dan het andere. Want wij hebben dezelfde geesteshouding gekregen zowel voor het ene als voor het andere. De rijke en de arme, de verworpene en de aangenomene, de zieke en de gezonde, zij allen verschijnen voor ons in het blijvende ogenblik waardoor we ze op een bijzondere manier kennen. Het wil zeggen dat we in ons bewustzijn deel kunnen krijgen aan het allerinnerlijkste, waarvan de werking, de kwaliteit of de substantie tegelijk buiten ons is. Door deze kwaliteit gevoelt hij het ene altijd en overal. Het is of de mens zo lang in gevangenschap verkeert tot hij - in zijn gevangenschap - een medium leert kennen dat binnen en buiten van dezelfde trilling is waarlangs en waardoor hij zijn in de vrijheid kan begeven. Dit is - hoe

Indien het ons gelukt te kennen wat voor ons aangezicht is, staat in werkelijkheid de tijd stil. De tijd is een bedrieger ofschoon de klok het niet kan beamen. Maar als het tijdelijke leven voorbijgaand is en we zouden kennen wat voor ons aangezicht is, al-tijd, dan betekent dit dat wij ons zelf hebben gevonden in het moment tussen 'niet meer en nog niet'. Zoals we soms op de film zien hoe de hoofdpersoon tegen een stroom van mensen en gebeurtenissen, die aan ons voorbijtrekt, voortdurend ons oog blijft boeien. Alleen die ene mens is belangrijk, alle andere dingen, en dat is het tijdelijke leven gaan voorbij. Die ene blijft. Zo is er een blijvend moment in de mens waaraan de tijd voorbijgaat. Maar dat ene werkelijke ogenblik blijft en indien we uit dat werkelijke ogenblik, dat niet aan tijd onderhevig is, leven kunnen, wordt van daaruit alles gekend. Alles wordt geopenbaard wat verborgen is en niets blijft verborgen wat niet openbaar zal worden. Ook in onszelf. Het moment, het

Jezus zeide: ken wat voor uw aangezicht is, en wat u verborgen is, zal u geopenbaard worden. Want niets is verborgen, dat niet openbaar zal worden. Het ogenblik is voor uw aangezicht en wat het ogenblik schenkt. Ge zoudt niet voorbijleven aan wat voor uw aangezicht is. Ontdekken wat voor uw aangezicht is, betekent de dingen hoe zij ook zijn, zien onder het licht der eeuwigheid. Meestal zien wij de dingen voortkomend uit het verleden en zich wendend naar de toekomst. Maar wat voor uw aangezicht is ligt tussen verleden en toekomst. Het is het NU dat ge zelf zijt.Want wat de mens is, is niet een produkt van het verleden, noch iets dat zich uitstrekt naar de toekomst. Het is nu, eeuwig nu en ge zoudt nooit het ogenblik dat voor uw aangezicht is voorbij leven. Ge zoudt begrijpen dat alles wat u overkomt overkomen kan niet het werkelijke leven is. Als ge een stortbad krijgt van koud water is dat een stortbad maar niet het werkelijke leven. Indien ge een aangename sensatie ontvangt waarmede

Komt niet ongelooflijk veel van ons handelen voort vanuit dat we denken dat we dit om wat voor motief of achtergrond dan ook, dat we dit moeten doen, behoren te doen, geacht worden dit te doen?En wat als dit allemaal wegvalt, en je helemaal niets meer hoeft te doen. Dat je gewoon mag zijn die je bent, alles aan jou over gegeven wordt? Dat je voelt de Liefde die je verwarmd en vervuld en alle andere stemmen verstild, verdwenen zijn. Geen schuldgevoel meer, gewoon Zijn en doen wat het moment vraagt.Hoeveel is er wel niet door de ander ingeprent, door je ouders, de opvoeding, school, alles wat er op je pad gekomen is. Ben jij vrij? Wie is er werkelijk vrij hiervan?Deze weg gaan is niet eenvoudig, want bijna iedereen zit er nog middenin en reageren op jou vanuit hun programma. Je wordt misschien zelfs bedreigend voor hun wereld, voor hun leven. Je loskoppelen van alles, mooi niet, jij blijft zoals ons.Het oude laat je niet zomaar gaan. Mensen/vrienden/familie willen dat je blijft zoals je

Eigenlijk zou een woord, een zinnetje, alles kunnen veranderen.Maar waarom doet dit het niet, waarom gebeurd het niet, en soms weer wel?Een heel belangrijke voorwaarde is totale openheid. Alsof je nog nooit iets gelezen hebt, nog helemaal niks weet, en zo het op je in laat werken.Als je dit bij alles kunt doen, bij alles wat je leest, bij iedereen die je ont-moet, alles wat er tegen je gezegd wordt. Als de ander het eerst kan binnen komen, tot je mag/kan spreken, het helemaal door je heen laat stromen, dan zou zoveel een waarlijk teken kunnen zijn en betekenis kunnen krijgen.Maar waar gebeurd dit nog?Als we eerlijk in onszelf kijken, we weten het zelf toch eigenlijk het beste, en de ander kan je nog meer vertellen? Alles is rechtvaardig.Alles zal hoe dan ook weer recht gemaakt worden.Ieder plukt de vruchten van zijn/haar daden.Moeten wij daarin dan nog iets doen, in oordeel en invulling?Daden kunnen zeer verwrongen zijn, maar dit komt omdat het innerlijk van die persoon verwrongen is

Toch is het alleen maar een aanduiding en het betekent dat de inwijdeling de zeven lichten aanschouwd heeft en de zeven brieven aan de zeven gemeenten heeft verstaan. De zeven gouden kandelaren heeft gezien en de Christus heeft aanschouwd, bekleed als Hij is met de zeven kenmerken van de kosmische mens. De mens die deze weg gaat wordt als het lam dat geslacht is. In hem zijn de zeven scheppingsdagen voltrokken en hij heeft deel aan de eeuwige Zondag.In het aanzicht van het eeuwige kind houden alle strevingen op, alle bereiken willen, alle pogingen. De eersten worden tot de laatsten en de laatsten tot de eersten. het loon is hetzelfde, voor de eerste of voor de laatste. Dat is de zin van de arbeiders, waarvan de eersten aanspraak maakten op meer loon dan de laatsten. Zij kregen namelijk elk het hunne, d.i. het ene. Eenling te worden betekent dan zijn onsterfelijke individualiteit leren kennen, zijn ondeelbaarheid en aldus uitverkoren te zijn.Albrecht Dürer heeft een schone ets gemaakt v

Jezus zeide: Niet zal aarzelen de man oud van dagen om een klein kind van zeven dagen te vragen naar de plaats des Levens en hij zal leven. Want vele eersten zullen de laatste worden en zij zullen eenlingen worden. Dat de kinderen ons als vb gegeven worden door Jezus is algemeen bekend. Ook Lao Tse, de Chinese wijze, wijst daarop in zijn Tao te King. Het betekent niet dat wij weer als de kinderen zullen worden, als een weg terug. Er is geen weg terug en trouwens, het is een gelijkenis. Maar de kinderlijke staat verzinnebeeldt het onbeschrevene, het opene, het ene, het affectloze, het oer-zuivere. Alle indrukken van de wereld gelden hier niet. Wat de mens naar zijn oorsprong is, moet hij wederom worden.De excellis, de edelsteen uit de kroon des levens, is in de afgrond gevallen en moet weer gereinigd worden van alles wat afgrond is. Deze afgrond is zonder twijfel denkbeeldig en alle afschuwelijke voorstellingen die eruit op kunnen stijgen. Maar de macht over deze voorstelling gekregen t

Het Heilige Vuur.Het Vuur dat heel is, dat niets is, dat alles is, dat niets mist.Het Vuur van de Liefde dat in ons wakker mag/kan worden.En als het eenmaal is gaan branden dan is alles anders.Dan gaan we op reis.Dan is nog het enige verlangen om een te worden met dit Vuur onder leiding van het Vuur. Dat alles in dit Vuur mag verbranden. Dan geven we onszelf over. Hier ben ik, ik geef me, ik geef alles wat in me is. Laat me zien, zien wat me tegenhoudt, wat de eenwording blokkeert. Open mijn ogen voor mijn realiteit, brandt mijn illusies weg. Ik ga voor het Vuur door het Vuur. Door het vuur ontstaat een louterende brand, en van daaruit een transformatie, omzetting. Het grootste avontuur dat het Leven te bieden heeft is dit Heilige Vuur. Kagib En de uitgesproken woorden: http://media.putfile.com/het-heilige-vuur-69 http://www.megaupload.com/?d=1INC3LDH

Het draait om zelfkennis. Weten de diepste intentie van je handelen. Hier heel eerlijk naar kijken. Van waaruit doe ik dit, van waaruit zeg ik dit. Wil ik er nog iets mee, misschien heel subtiel? nog iets terug verlangen, een bedankje, een schouderklopje, een bevestiging.Je Weet het op het moment dat je iets doet of uitspreekt. Het, spreekt, Het spreekt zich uit, zonder oordeel. Zonder oordeel spreekt het Geweten. Het denken kan er dan allerlei andere dingen van maken maar de pure impuls en aanduiding was er.Als je hierin heel oprecht, heel eerlijk in bent, ben je vrij van wat andere mensen over je zeggen. Want je Weet het zelf. Het is je eigen innerlijke autoriteit. Je Ziet jezelf, wat dit ook is.En natuurlijk kan de ander iets triggeren, iets raken in jou door wat hij zegt/doet. Je Weet het dan ook dat dit jou iets te zeggen heeft. Zo zal uiteindelijk ook wat het te zeggen heeft zichtbaar worden. Als je heel puur en eerlijk blijft, dan wordt je gedragen en beschermd door de Stroom. A

In het Koninkrijk is geen enkele dwang en men herkent het uit de eigen beweging van het geestelijk leven. Want de geest is niet iets particuliers zoals ons brein. De ene mens heeft zonder twijfel een beter stel hersens dan de ander. Maar dat kan hij van de geest niet zeggen. Geestelijk leven is overal geestelijk leven. Te allen tijde, op iedere plaats. Geestelijk leven is niet iets privé evenals de lucht die we inademen. Ieder mens heeft daarop recht en om te leven is het zijn plicht goed te ademen.Zo zou het wel eens kunnen zijn dat het de plicht is van de mens zijn geest te ontdekken en te leren gebruiken en daarmede te leren waarnemen wat het koninkrijk betekent dat in en buiten ons is. In het gekend worden wordt de eenzaamheid der afgescheidenheid opgeheven. Het is het jawoord Gods. Dit spreekt niet uit de lucht of in de verbeelding. Het is geen verborgen stem die alleen in een verborgen werkelijkheid te horen is. Het spreekt uit de mens. Het is het ja van de bruid tot de bruidegom

Jezus zeide: Als zij, die u leiden, u zeggen: 'Ziet het Koninkrijk is in de hemel, dan zullen de vogelen des hemels u voorgaan. Als zij u zeggen: 'Het is in de zee', dan zullen de vissen u voorgaan. Maar het Koninkrijk is binnen in u en het is buiten u. Wanneer gij u zelf zult kennen, dan zult gij gekend worden en zult gij weten, dag gij de zonen zijt van de Vader, die leeft. Maar als ge u zelf niet kent, dan zijt ge in armoede en gij zijt armoede. Zij, die u leiden. De mensen weten leiding te geven aan de kinderen, wanneer ze moeten leren lopen. Zij weten ook dat het kind moet leren uit zich zelf te lopen, d.i. beheer over de eigen benen te krijgen. Zo ook te leren zwemmen, zo alles te leren wat men ten slotte uit eigen beweging moet kunnen. Met geestelijke leiding is het niet anders. Het betekent uit zich zelf de geest in zich werkzaam te weten opdat we in die geest het middel hebben tot onderzoek en volgens Paulus dus het beste uit alle dingen kunnen behouden. Zelfs is h

Waar je ook bent, wat je ook doet. De betekenis ligt niet in al die bladzijden die omgeslagen worden van je leven. Daarin zal niet snel sprake zijn van vernieuwing, van iets totaal nieuws. Dat is het oude boek. Maar in een flits zien, dat eigenlijk elk moment draait om het hele boek, het totale Leven. Om tot Leven te wekken wat nooit meer zal sterven. Dit wakker te maken, dit op te wekken, dit jezelf ten diepste te ervaren, te doorvoelen, door je heen te laten zinderen. Het gaat om dat Eeuwigheidspunt wat na die verandering alles zal dragen. Waardoor je niet zo snel meer heen en weer zult gegooid worden door dat wat in de bladzijden te lezen wordt gegeven. Het gaat erom dat je in elk moment het Levensboek leest, en hierin gaat lezen. Het gaat niet om de uiterlijke gebeurtenissen, maar om wat het wil zeggen als geheel. Dat het steeds weer roept en roept en roept en prikkelt en raakt, dit is het niet dit is het niet, dit is slechts spel. Zolang jij door wil spelen gaat het spel door word

Ga ik links, rechts, zal ik het nou wel doen, mag ik dit wel doen...Als je er goed naar kijkt, het door je heen laat dringen, heeft dit toch vaak een wortel van angst in zich.Altijd twijfel, onzeker, geen spontane onbevangen actie.Of juist overmoed, helemaal vol van jezelf tot bepaalde daden komen. Nietsontziend, soms meedogenloos. Geen enkele afstemming met je innerlijke kern, je innerlijke Stem, met de ander.En komt die overmoed ook niet vaak voort uit angst? Een vluchten in daden? Wat als je niet meer kunt doen, niet meer je 'geweldige' talenten, kwaliteiten ten toon kunt spreiden?In dit doen veroorzaak je dan vaak brokken. Je struikelt dan vroeg of laat.Maar ook door niets te doen, steeds maar te aarzelen, laat je het moment voorbij gaan. Uiteindelijk is ook dit het ikje, want je geeft jezelf een grote belichting in je wel of niet iets doen.Ik ben het niet waard, ik ben niets waard, zij weten het zo goed, ik kan, ik ben niks. En zo ontstaat er lethargie, dadenloosheid, een

Hij die de blikseminslag van zijn komst beleefde gevoelt alle belevenissen vergaan in dit opperste moment waarin zelfs de dood sterft. Wie zal hem welkom heten?Wie naar hem verlangen?Wie aan zijn liefdevolle wet gehoorzamen, wetend, dat hij daarmede voor eeuwig het recht verspeelt aanspraak op liefde te kunnen maken of op tederheid of op alle pure menselijkheid, ook al wordt hem die in overvloedige mate geschonken. Hoe zeer zal hij, de mens, steeds weer herinnerd worden aan het magische moment der grote ontmoeting, als aan de al-machtige, al-verzengende en al-doordringende, die niets heel liet van het hart, die de heerschappij nam over zijn bloed en al zijn gedachten en gewaarwordingen door de suprematie van zijn aanwezigheid, die alle eeuwen aan zich onderwierp.Als de mensenzoon verschijnt, schijnt het gouden licht over de toppen der bergen en dringt door tot in de diepte der koele en schaduwrijke dalen. Het lichtgeflonker van edelstenen tegen de donkere wouden is slechts door hem. He

Zoek te allen tijde, hier en nu, altijd hier en nu, ook al is het dagelijks werk nog zo veeleisend en heb je veel met uw hoofd te werken of met uw handen of uw hele lichaam. Ken die reserve in u zelf. Dat terughouden, dat zich nooit helemaal helemaal voluit geven, omdat ge de ledige zetel in u in reserve hebt gehouden en daarin trouw zijt aan de enige en eeuwige geliefde. Wanneer hij vindt zal hij zich ontzetten.Natuurlijk zal hij zich ontzetten, het is immers onzegbaar, het is niet te weten dan alleen uit beleven, er zijn geen woorden voor als zich innerlijk het onsterfelijke, het oneindige, het grote, het ene leven aan hem openbaart, waardoor hij deel zich weet van het geheel. Dit is niet een theoretisch weten of het gevolg van een ijdele wens. Het is als een bliksem, als een tweesnijdend zwaard. Het is de ontmoeting, uniek, het moment der verlossing, het ontbonden zijn uit de stoffelijke verwikkelingen, het binnengaan van het Koninkrijk, het is alles in één moment. Het is de ontmoet

Laat hij die zoekt, niet ophouden te zoeken totdat hij vindt en wanneer hij vindt, zal hij zich ontzetten en wanneer hij zich ontzet heeft, zal hij zich verwonderen en hij zal heersen over het Al. Wat zal hij zoeken? Wanneer en waar zal hij zoeken? Een koorddanser zal op het koord zijn evenwicht zoeken. Het is niet enkel een lichamelijk evenwicht, want ook zijn gemoed zal hij een geconcentreerde richting moeten geven. Ziel en lichaam zijn een. Zo zal de mens innerlijk het zwaartepunt van zijn lichaam zoeken en dit verbinden met het innerlijk evenwichtsgevoel. Hij zal niet over de wereld zoeken. Niet uit zijn huis gaan om te zoeken. Hij zal het zoeken moeten leren zoals men met een ontvangapparaat een bepaalde golflengte zoekt. Het is niet een intellectuele bezigheid. Het is een innerlijke bezigheid waarvan het doende zijn zich in de grootst mogelijke stilte en rust voltrekt. Het is een zoeken in zich, een innerlijk uitzien naar een subtiele stroom, aanvankelijk zo teer als het dwarrele

Je hart ontlasten van iedere wens of wil, behalve de wil tot inzicht.Zo kom je het meest puur in het leven te staan. Zien wat is, wat nu is. Het proeven, het door je heen laten gaan. Vaker spreken dan juist al die wensen en de wil. Je hebt het niet, iets niet, en je baalt hiervan, je wil het wel hebben, je bent gespleten, en vergeten.... vergeten het nu. Of je had het, en het is je weer ontnomen, en je voelt verdriet, woede, grrr had ik maar, en hoe had ie dat kunnen doen... en je bent vergeten het nu.Je wil zoveel, en om dit willen, al die wensen draait je leven. Veel wordt je misschien gegeven, maar als t gegeven is, gevonden is, is het al snel niet meer aantrekkelijk, gaat weer iets anders trekken. Zo blijven we gespleten, onrustig. Hé waarom schijnt de zon nou niet, plensbui op mijn kop, mijn plezier wel goed vergalt, en het nu, het nu.... Pas als de zon weer zou schijnen zou alles weer goed zijn. Maar de zon schijnt altijd. Alleen die wolkjes willen niet altijd meespelen, gaan

De Liefde is de sleutel voor alles.Zonder de Liefde is er niets. Dan is er geen wezenlijke verbinding met het Leven, ben je eigenlijk afgesloten van het Al. Dan heb je, je eigen wereld gemaakt.Maar deze Liefde kun je niet opleggen, niet als een jasje aantrekken.Voor deze Liefde kun je jezelf slechts openen, door je hart ervoor te openen, je hele wezen.Door je eigenwilligheid, het beter denken te weten, los te laten.Door stil te worden, en diep in jezelf te voelen, de werkelijke betekenis van het leven.Door in die stilte, de Liefde die altijd is te proeven/ervaren.Dat er een diep begrip mag vrij komen, dat wij het doen. Dat wij alles zelf doen, verantwoordelijk zijn voor alles wat in deze wereld tot uitdrukking komt.Dat dit niet de schuld is van de Liefde, van de Bron.Juist omdat we niet willen luisteren, naar zoveel andere stemmen luisteren, wordt zichtbaar wat is in deze wereld.Geen nederigheid, geen overgave, geen niet mijn wil maar Uw Wil geschiede.En zolang dit niet zo is, zal niet