Kagib Weteninhethart

Maar als het regent, dan regent het en als het onweert, dan onweert het. En als er bommen vallen of hagel, of sneeuw, dan doet het dat allemaal. Geen god, noch mens, kan het tegenhouden. Als iemand mij doodschiet, schiet hij mij dood. Maar ik ben niet dood. Ik ben mijn lichaam niet. Ik heb een levende, zeer levende gestalte die bezig is, scheppend, creatief, juichend, blij en vreugdevol, vorm te geven. Want bezig zijn is vorm geven, ook in stilte, in stille vormen, ook in licht, in lichte vormen, ook in kracht, in krachtige vormen. Wat zoeken de mensen? Waarmee zijn ze bezig? Wat kiezen ze? Wat staat er voor vandaag op het menu? En voor morgen en over een half jaar, enz.? De mens kiest en is rusteloos bezig, totdat hij eindelijk zijn eigen innerlijke leven kiest. Dat wat hij gevoelen kan. Hoe gevoelt u zich? Wilt ge niet zijn, zelf-zijn? Daarvan zijn we zo vervreemd, dat als iemand vraagt: Wie bent u en wie bent u, we een of andere titel noemen en een naam die op de burgerlijke stand i

Jezus noemde het het Koninkrijk. En het zou in ons zijn als een innerlijke staat, waarin geen wisselende toestanden zijn van ellende en welvaart, van dood en vertwijfeling. Waarin geen zucht der afhankelijkheid heerst en de botsingen der tegenstellingen niet gekend worden. Een rijk dat ons innerlijk leven zou zijn, waarin werkelijk onze afkomst gelegen is en onze bevestiging en ons tehuis. Waar fouten, zonden en tekorten, niet meer de menselijke verbindingen ontzetten en ontstellen, omdat ze er zinloos zijn geworden. Ze worden er vergeten, omdat iedere bedoeling er is opgeheven. Wat hebben in een vervulde staat bedoelingen en intriges nog voor zin? Hoe komt de mens er eigenlijk toe om over een levensstaat te spreken, een levensgeest als beleefbare realiteit in het heden die als gevolg van zijn eeuwige natuur aan geen wisseling en verandering is onderworpen? Want de geestelijke mens, de innerlijk levende is de schepping Gods, en als zodanig als kwaliteit ondeelbaar en absoluut. Wat uit

Onee, het is ook niet een afhankelijkheid van het leven, maar veel meer. Het is het leven zelf in zijn oorsprong in ons zelf. Het is niet een afhankelijk zijn, een afhankelijkheid, welk een verfijnde vreugde of genot dit ook moge geven. Deze dingen gaan toch weer gepaard met het besef van een andere aanwezigheid, met iets anders, waarvan dan het ene dat wij zelf zijn, afhankelijk zou wezen. Daarom ook is het geen stemming, die wij betreuren als we hem kwijt zijn. Het is iets dat we zoeken van een blijvende natuur, een niet eindigende vervulling, die we heel goed geluk zouden kunnen noemen, maar dat tegelijk aan het begrip ontgaat, hoe dicht we het ook benaderen willen. Het is niet iets, dat bij u is met een bepaalde stem u toesprekend, een aanwezigheid van een engel of een god. Alles wat eraan voorafgegaan is, zou men als zodanig kunnen benoemen. Men zou bv kunnen zeggen: Er is mij een engel verschenen, of iets allerliefst is mij tegemoet gekomen, of één is er geweest en die heeft mij

Jezus zeide: Zoekt en gij zult vinden, maar wat ge mij gevraagd hebt in die dagen, heb ik u toen niet gezegd; nu begeer ik het te zeggen en ge vraagt er niet naar. De zoekers die Jezus hier bedoelt, zullen niet als de jagers zijn, op wild belust om op die wijze - zelf gejaagd - door de bossen te sluipen, als dier onder de dieren. Ook zullen zij niet de vrouwen, noch de mannenjagers zijn die eeuwig rusteloos op pad gaan. En ook niet de zoekers naar verslaving en verdoving of naar kunstmatige verhelderingen, zoekers 'die elders trachten in de klimmen'. Ook niet zij die zich wel over willen geven aan verstrooiingen en misleidingen, verlokt door vage beloften naar macht of roem of een verre heerlijkheid na dit leven. Maar wat moeten we dan zoeken, waar en hoe? Natuurlijk is het een kunst, die beoefend wil zijn. Een kunst in het leven die zonder twijfel tot een in-stelling leidt, een geesteshouding, die tegelijk een bezig zijn is. Want leven is, hoe huiselijk het ook klinkt, een bez

Eigenlijk is het daarin vervuld. Als de Godsvonk is gaan stralen en uiteindelijk alles heeft opgelost, verbrandt wat tussen die Godsvonk is ontstaan. Alles dat zich gevormd heeft aan beelden, ideeën, gedachten, emoties, noem t maar op. Dan is die Godsvonk een innerlijk verwarmend vervullend, Krachtgevend Vuur geworden. Dan hoeft er eigenlijk niks meer. Dan Ben je. Alle verlangens, verwachtingen. Alles wat je buiten jezelf zou willen vinden is verdwenen, verbrandt in het Heilige Vuur. In Dat Vuur bestaat het geluk en dit Vuur omvat alles en iedereen. Het is niet geïsoleerd in jouw persoontje, in jouw lichaam. Het is er voor iedereen, iedereen die t maar wil ontvangen. Maar alle afhankelijkheid van geven, alle afhankelijkheid van ontvangen is verdwenen. Je speelt je spel, maar bent niet meer gehecht aan dit spel. Uiteindelijk heb je t spel doorzien en je speelt nog mee omdat nu eenmaal iedereen dit spel speelt. Je Weet wie je bent. Je Weet van waaruit je leeft. Je Weet met je hele wezen