Kagib Weteninhethart

Jezus zeide: Zalig zijn zij die vervolgd werden, in hun hart; zij zijn het, die de Vader gekend hebben in waarheid. Gedurende de vervolging, die de mens in zijn hart te verduren heeft, wanneer hij de moeilijke en steile weg gaat die tot het leven voert, leert hij een strijd kennen waarbij de strijd tegen de buitenwereld, die hem eventueel zou vervolgen, maar kinderspel is. Ja, des te meer bij de vervolging die hij in zijn hart deelachtig is, kent en ondergaat, des te beter is hij in staat wat hem van buiten af bedreigt met humor en gelatenheid tegemoet te gaan. Immers, het slagveld van het hart is heviger, bloediger en ellendiger dan welk ander, waar ook. Want die innerlijke strijd betekent dat er een hart aan flarden gaat, en dat is niet gering. U die dit leest, zult zeggen: mijn hemel, wat betekent dit allemaal? Wie gaat nu voor zijn plezier eerst en voor alles, die steile en nauwe, bijna ontoegankelijke weg? We houden toch van ons gemak en je moet het ons nu niet te afschrikwekkend ...

Het gaat om ontvouwing. Maar hoever willen we ontvouwen, hoeveel lagen, hoeveel dimensies, hoeveel poorten willen we openhouden? Willen we vasthouden aan wat we zijn, het daarbij laten, of...... Het leven zou zo'n geweldige reis en ont-dekkingstocht kunnen zijn als het onze diepste intentie zou zijn om dat ontvouwings, dat uitvouwingsproces plaats te laten vinden. Steeds weer nieuwe werelden van beleven en zijn die zich dan kunnen openbaren, en nu al verborgen aanwezig zijn. We hoeven ze alleen maar te her-ontdekken, te bevrijden, door de uitdaging aan te gaan van het tot begrip komen. Het vrijmaken van alles waarmee het bedekt is geraakt. Daar ligt het verschil tussen het onbevangen kind dat niet beter weet, en bewustzijn, het Bewust Zijn. Een kind kan zeker vrij zijn, spelen met leven, met alles, alles een, maar heeft daarin nog geen voeling met gevolgen. Het speelt, het is, maar het weet eigenlijk niet dat het speelt, dat het is, het weet niet beter. Wij kunnen weer tot die onbe...

Trouwens, het is niet meer zo in de wereld dat er niet veel mensen meer zijn die het onrecht van de smaad en de vervolgingen door machthebbers en potentaten herkennen. Want ligt aan al die haat en al die afgunst niet een vertwijfelde toestand ten grondslag, een toestand die zo gevreesd wordt, dat men hem niet in het aangezicht durft te zien? Van eigen machteloosheid, van een groot tekort aan werkelijke liefde en warmte, van geïsoleerdheid van het innerlijk leven, van gebrek aan werkelijk begrip en ook van het zich verlaten gevoelen en buiten de gemeenschap geplaatst te zijn? Is het eigenlijk niet te beklagen, dat men zich geroepen moet voelen de waarheidzoekers te vervolgen, te smaden en te vernietigen? Zonder het te beseffen is men in handen van de vorst der duisternis geraakt, waar de wetten heersen van afpersing en bedreiging, van zielevangerij en angstaanjaging. Wetten die steeds weer chaos verwekken. Zijn de mensen voor het grootste deel niet slachtoffers van de machten der duiste...

Het verwonderlijke is echter dat er een reden is tot grote vreugde. Natuurlijk krijgt men vijanden op deze weg. Hoe kan het ook anders! Men kan niemand méér ergeren dan in een rijk te geloven dat niet van deze wereld is. Als men dit rijk gevonden heeft, staat het als een rots temidden van de branding en de hoge zeeën van het dagelijks leven. Want de wereld zegt: als hij dan niet met deze wereld tevreden is, wat doet hij dan hier? Maar er zijn in deze tijd miljoenen mensen die niet met deze wereld tevreden zijn en innig naar een betere verlangen. Wie is er eigenlijk nog, aan wie deze wereld redenen tot grote tevredenheid en vreugde biedt? Hoe kan men tevreden zijn met een werelds bestaan als men zich in zijn achterhoofd niet van de gedachte vrij kan maken, dat er miljoenen zijn die honger lijden en in de erbarmelijkste onstandigheden leven en bloot staan aan geweld en vervolging. Nog niet eens omdat zij van een andere gezindheid zijn dan hun medemensen, maar omdat zij op hun wijze aansp...

Jezus zeide: Zalig zijt gij wanneer zij u haten en u vervolgen en geen plaats zal gevonden worden daar waar gij vervolgd zijt. Indien de mens de waarheid liefheeft, krijgt hij deel aan de kracht der waarheid. De kracht der waarheid stelt hem in staat heerschappij te hebben over zijn eigen gedachten, over het geweld der affecten, over situaties die onmogelijk te beheren of te beheersen schijnen te zijn en toch vermag hij dat. Indien een zoeker op weg is naar het ware leven en de merktekenen herkent zoals die door Jezus worden aangeduid, bereidt hem dat een zo kostelijke vreugde als niets ter wereld hem dat vermag te verschaffen. Ook de vriendschappen en liefde, die hij op deze weg ontmoet, zijn van een niet te evenaren kwaliteit. Toch gaat het leven van de zoeker niet steeds over rozen. Er zijn vele moeilijke hindernissen en voetangels en klemmen waar men intrapt zonder ze voordien bespeurd te hebben. Het zoeken naar het ware leven, dat vergeleken is met het koninklijk rijk, vraagt veel...

Er is een verlangen dat altijd mag blijven, levend mag blijven.Het is wat de Rozenkruisers dus het heilbegeren noemen. Het verlangen dat het Andere in je op mag staan, zich mag openbaren, zichtbaar mag worden. Dat dit vooraan staat, voor alles gaat. Dat dit de allerdiepste intentie van je leven is. Maar ja, dat vindt t ikje het ego maar niks. Die wil blijven, die wil vol blijven van zichzelf, vol met zoveel. Dus die gaat r alles aan doen om dit proces te blokkeren. Maar als t Licht echt doorgekomen is, echt mag schijnen dan zul je dit snel doorzien. Dan zal het Licht hierop schijnen, zal de Kracht alle andere krachten oplossen. En zo mag er meer en meer ruimte komen voor de stilte. Een meer en meer verstillen, ruimte voor die stilte. Het vrijkomen van de allergrootste Kracht, de Kracht der Krachten, het Licht der Lichten. Minder en minder heeft er vat op je, kan je hier nog uit halen. Het is je fundament geworden, de Grond waar je op staat en waar de rest verder op gebouwd wordt, uitge...

Het is als met de liefde waarvan gezegd is dat zij het enig waardevolle is en dat in dit verband dan eigenlijk betekent, dat het zelf de oorsprong is der godsliefde, een godsliefde die door de waan, waarin de mensen zich begeven kunnen, zo verduisterd wordt: 'Ook al zouden we alle talen van engelen en mensen spreken, alle verborgenheden weten en de gave der profetie bezitten en al de wetenschap en we hadden niet de liefde, zo hadden we niets'. Want al die dingen gaan voorbij en wat wij gaarne in de ogen van anderen of van ons zelf willen zijn, het gaat allemaal voorbij. Alles wat in ons de dood vreest, gaat voorbij, juist omdat het vergankelijk is. Het zelf vreest de dood niet, kent de schaduw van de dood niet, zoekt geen houvast tegen de dood om zich voor hem te beschermen. Wat zal iets dat eeuwig is en een oneindige weg van groei voor zich heeft, zich bezorgd maken over de dood en de tegenstelling van het leven. Leer het zelf kennen en ge overwint de dood en het leed en de zi...