Kagib Weteninhethart

Wat ze altijd van een kind zeggen, wat je zegt ben je zelf, is ook wat je denkt ben je zelf. Dit is helemaal neutraal, kan dus alles zijn, hemelse gedachten en laag bij de grondse om t verschil maar aan te duiden. Dus wat denk je, wat gaat er in je om? Dat ben jij. Dit kan natuurlijk heel eerlijk maken, als je hier naar durft te kijken zonder oordeel. Maar kan ook heel fijn zijn. Je hebt ook het positief denken maar dan ga je juist in de fragmentatie, want wat is positief en wat negatief? je kiest vanuit jouw ikje, vanuit de denker, en gaat dan juist het spel van de illusie in. Dit wil ik, en dat andere niet, en waarom dan niet? Maar je bent veel meer dan je denken en met mentale spelletjes kom je er niet. Nee, het gaat om aandachtig aanwezig zijn bij je denken. Zonder het speciaal in te vullen, er iets anders van te maken. Het diep door je heen te laten dringen, dat ben ik, want dat denk ik. En is je denken vervuld met liefde, verbonden met iedereen? Waarom dan niet? Wat denk je toch ...

We kijken en we zien iets, en wat we zien is helemaal echt. Die boom, dat kind, de sterren, het huis, je hand, de koelkast, wat het ook is.  Alleen wat we er van maken komt uit ons innerlijk, maakt het bijna altijd subjectief. We geven er een bepaalde waarde aan, een bepaalde kleur. We vinden het mooi, goed, slecht, we willen het, of juist niet. En hierdoor komt de gespletenheid, beladenheid, krijgt het een bepaalde lading. Dan is het niet zomaar meer wat het is, maar moet het iets zijn of juist niet zijn. De boom staat er nog steeds, het kind lacht naar je, dat gebeurd, maar wat we ervan maken, wat we ermee doen is een ander verhaal. Iedereen ervaart de wereld op een bepaalde manier, kijkt op een bepaalde manier de wereld in. Die is bijna altijd heel subjectief omdat het niet vrij is, er zitten beelden op. Vanuit het op een bepaalde manier ervaren van iets geef je het een bepaalde energie. Daardoor krijg je de ervaringen die je hebt omdat je iets uitstraalt, direct of soms op wat ...