Kagib Weteninhethart

Het is zeker een weg, tot gewoon Zijn komen. Eigenlijk je vrijmaken van de wereld om je heen, alle invullingen hierin, je onzeker hierin voelen. Het probleem is dat we allemaal ons Zelf verloren hebben of niet eens gevonden, en van daaruit elkaar weer benaderen, reageren. Vanuit al die programma's die bovenop ons gekomen zijn. Dat Zelf, jouw Geweten Weet t wel, maar is in eerste instantie heel kwetsbaar en onzeker, beter gezegd je persoonlijkheid is kwetsbaar en onzeker om dit toe te laten. Om dit te gronden en meer en meer van hieruit te leven. Van hieruit te leven ongeacht wat die buitenwereld ervan zegt of vindt. Dit betekent niet dat je dan n eilandje bent. Je bent uiteindelijk een helder Lichtje in dit niemand zijn, wat heel erg kan confronteren voor de ander. Maar we zijn allemaal niemand, we zijn allemaal Alles, in Essentie, dat in jezelf kunnen voelen. We weten vaak niet beter omdat we t Weten verloren hebben. Jij mag er zijn, en de ander mag er zijn. Tot dit beleven

Zondagochtend zat ik, in m'n wildgestreepte ochtendjas, in een hoekje van z'n kamer gekropen, op de grond en stopte kousen. Er bestaat zulk helder water dat men erdoorheen op de bodem alles onderscheiden kan. Kun je nog weerzinwekkender formuleren, als ik je vragen mag? Ik wilde dit zeggen: het was net of het leven in z'n duizenden details en wendingen en bewegingen zo duidelijk en doorzichtig voor me was. Net of ik voor een oceaan stond op welks bodem ik zien kon, dwars door het kristalheldere water heen. Men zit in een hoekje op de grond in de kamer van de geliefde man en stopt kousen en tegelijkertijd zit men aan de oever van een machtig en groot water en dat is zo kristalhelder en doorzichtig dan men zien kan tot op de bodem. En dat is op een bepaald moment je levensgevoel en dat is onvergetelijk. Etty Hillesum

Men moet op ieder ogenblik van zijn leven bereid zijn, zijn hele leven te herzien en op een andere plek geheel opnieuw te beginnen. Ik ben ook inderdaad oncollegiaal tegenover die tikkende juffrouwen daar. Ik vind het werk nu eenmaal stompzinnig en zinloos en probeer me er zoveel mogelijk aan te onttrekken. Ik ben zo ontevreden en treurig en zoekend op deze vroege morgen als sinds lang niet en het gaat hier niet om het grote lijden, maar om eigen kleine ontevredenheden. Ik ga nu weer langs de vele grachten lopen en zal proberen heel stil te zijn van binnen en luisteren naar wat er toch eigenlijk gebeurd is in me. Er is nog een ding.: ik geloof toch dat er in mij een regulator zit. Ik word iedere keer gewaarschuwd wanneer ik op een verkeerde weg geraakt ben door een 'Verstimmung' en wanneer ik nu maar eerlijk en open blijf en de goede wil behoud om echt diegene te worden die ik zal moeten zijn en datgene te doen wat mijn geweten me in deze tijd voorschrijft te doen, dan komt h

Het is een thema wat vaker terugkomt he, de Stroom. En wat wil die Stroom dan? Die Stroom die Weet. Die Weet precies wat nodig is. Die Stroom, die Rivier heeft n eindeloos geduld met ons. Laat ons doen. Laat ons doen wat we doen. Laat ons ook uit de Stroom vallen, maar laat ons dan niet vallen. Elk moment krijgen we de mogelijkheid om terug te keren in de Stroom. De Stroom naar meer en meer ruimte voor iets wat eigenlijk niet van deze wereld is. Wat waarlijk Liefde is, wat Weet. Dat we het meer en meer zelf zullen Weten. Als we tot die overgave kunnen komen dan zal dit proces meer en meer voortgang kunnen vinden. En tuurlijk we mogen onze eigen wegen banen, als we t zelf beter denken te weten, zelf te moeten doen. Als we ons verplicht voelen tot, tot zoveel, allerlei stemmen die in ons spreken volgen. Het mag allemaal. We mogen alle kanalen graven die we maar willen. Helemaal uit de Stroom raken, verder en verder weg, in een doolhof van eigen stroompjes. Eigenlijk zola

De zin van het leven is niet alleen het leven, zei hij (S.) toen we erover spraken dat het er toch om ging de zin van het leven niet kwijt te raken. Het is een grote rotzooi daar, ontvalt me vaak. Maar opeens dacht ik vandaag: waarom zou ik dat woord rotzooi zo dikwijls gebruiken, het plant zich ook voort door de atmosfeer en maakt die er niet mooier op. Dit is het deprimerendste: dat je weet hoe haast bij niemand van degenen met wie ik werk, de innerlijke horizon verruimd wordt. Ze lijden ook niet echt. Ze haten en ze zijn verblind optimistisch over hun eigen persoontje, ze intrigeren, ze zijn nog eerzuchtig in hun baantjes, het is een grote smerige rommel en er zijn momenten waarop ik mijn hoofd helemaal moedeloos op m'n schrijfmachine zou willen laten zakken en zeggen: ik kan niet meer verder zo. Maar het gaat toch altijd weer verder en ik leer steeds meer over de mensen. Etty Hillesum