Kagib Weteninhethart

Ik heb bij mensen wel eens het gevoel, of ze te massief zijn, ze me het uitzicht op iets benemen, een gevoel, ze van me af te willen duwen. Wat verwacht je voor een uitzicht, als je al het substantiele om je heen wegduwt? Verwacht je daar dan de echte werkelijkheid? Niet het substantiele wegduwen, maar er doorheenkijken, het zo doorbelichten met je begrip, dat het transparant wordt en de daarachterliggende werkelijkheid opduikt. Niet wegduwen, omdat je dan in het luchtledige komt, maar doorlichten. Zo ook, als je zult willen schrijven. Je hebt nergens voor jezelf een houvast aan de concrete dingen in deze dagelijkse werkelijkheid, je gaat er aan voorbij, omdat je op zoek bent naar een andere werkelijkheid, maar die weg gaat alleen maar door de substantiele, grijpbare, realiteit. Als je die verwaarloost, tuimel je op een gegeven moment in het luchtledige en mis je je houvast. En sta je daar soms opeens als een dronken dwaas. Etty Hillesum

Oi, oi, oi, wat zijn er een hoop doornige paden waar ik overheen moet. En ik moet overal doorheen en ben alleen mezelf een maatstaf en moet alles zelf uitvinden en zal tot m'n eigen formuleringen en m'n eigen kleine waarheden moeten komen. Soms verwens ik het dat er scheppende krachten in me zitten die me opjagen tot ik weet niet wat, maar enkele keren vervult het me met grote dankbaarheid en bijna met extase. En deze hoogtepunten van dankbaarheid zo vol leven te mogen zijn en ook de mogelijkheid in me tot begrijpen van de dingen te komen, zij het ook op mijn manier, maken iedere keer weer het leven de moeite waard, worden eigenlijk iedere keer weer de pilaren, waarop m'n leven steunt. Etty Hillesum

Onthecht zijn. Het mooie is dat als je zo het leven kunt ondergaan, dat het dan juist een grote dynamiek krijgt. Ja, juist dan kun je genieten van de totale symfonie van het leven. De vibratie, de uitstraling, de uitdrukking die het werkelijk heeft en krijgt, niet wat jij ervan maakt. Jij geeft niet meer jouw kleur aan t leven, maar het Leven mag/kan je dan die kleur laten zien die het werkelijk heeft. Alle facetten daarvan, alle instrumenten. Alles roept iets op. Maar niet jouw ikje reageert dan maar die diepere Essentie in jou. Daar vindt de oproepende Kracht plaats. Die resoneert dan heel zuiver en afgestemd op het totale leven om je heen. Geen enkele wanklank, geen valse noten van jou. Je klinkt mee, vibreert mee met alles. Een mens kan dan heel diepe lagen in jou wakker maken, diepe klanken, diepe vibraties en een andere mens roept meer oppervlakkige lagen op. Jou maakt t niet uit, al is t altijd heerlijk om vanuit de Essentie samen met iemand te vibreren, uit te wisselen...

Het is een langzaam en smartelijk proces, het geboren worden tot werkelijke, innerlijke zelfstandigheid. Het steeds zekerder weten dat er bij anderen geen, nooit hulp en steun en toevlucht voor je is. Dat de anderen even onzeker en zwak en hulpeloos zijn als jezelf. Dat jij altijd de sterkere zult moeten zijn. Ik geloof niet dat het in je aard ligt dat je het bij een ander zult kunnen vinden. Je wordt altijd weer op jezelf teruggegooid op jezelf. Er is niets anders. De rest is fictie. Maar om dit iedere keer weer te moeten erkennen. Vooral als vrouw. Er zit toch altijd de drang in je, je te verliezen in een ander, in de ene. Maar ook dat is een fictie, zij het een schone. Er bestaat geen samengaan van twee levens. Tenminste voor mij niet. Wel enkele momenten. Maar rechtvaardigen die enkele momenten het samengaan voor een heel leven? Kunnen die paar momenten een gemeenschappelijk leven bij elkaar houden? Toch ook een sterk gevoel. En soms gelukkig. Alleen. God. Maar hard. Want de were...

Dat maakt het leven soms zo zwaar, niet alleen voor mij natuurlijk, ik schrijf eigenlijk nooit omdat ik mezelf overmatig interessant vind, of misschien toch? Maar omdat ik alleen door mezelf anderen kan begrijpen. Dat je willen laten wegzinken in dromen, het verzinken in je zelf, het willen inleven en invoelen in anderen en deze wereld en ook in jezelf een oneindige liefde en kracht voelen, waardoor je alles kunt begrijpen. Maar eigenlijk is dat alleen passief - of liever gezegd is het improductief voor het vele, maatschappelijke leven. Nee, dat is het ook niet. Het gestalte geven aan de droom. Datgene wat je begrepen hebt aan anderen meedelen, vorm geven. Het alleen maar genieten van je eigen begrijpen enerzijds en anderzijds die drang tot concretisering. En daarnaast moet je ook nog je brood verdienen en les geven en kousen stoppen. Het is zo bloedig moeilijk soms. Etty Hillesum

Misschien moet ik nog verwerken, wat er allemaal uit die diepe moerassen in me is opgestegen. Zondagmiddag. Dat het m'n weg misschien niet zal zijn een man te vinden voor het leven. Wat dan betekent er vanaf te zien een middelpunt te vinden in een ander, terwijl er in me zo een sterke drang zit te versmelten met een ander. Maar dat laatste is geloof ik een fictie, bestaat niet, bestaat alleen in enkele momenten en ik heb soms dat knagende verlangen om altijd samengesmolten te zijn met een ander. En dat is waarlijk weer hetzelfde gevoel van alle verantwoordelijkheid kwijt te willen zijn, het leven niet uit eigen krachten aan te kunnen en daarom mag ik aan dat gevoel niet toegeven. Het is eigenlijk bakvisachtige romantiek, maar toch zit het heel diep in de mens verankerd, het op willen gaan in de ander, om van zichzelf verlost te wezen. En daarom blijkt het waarschijnlijk in het werkelijke leven steeds weer een fictie, het een zijn van twee mensen, je wordt toch steeds weer terugg...