Kagib Weteninhethart

De kale stammen die langs mijn venster klimmen, zitten nu onder de groene jonge blaadjes. Een krullende vacht langs hun naakte, harde ascetenlichaam. Ja, hoe was dat gisterenavond in mijn kleine slaapkamer? Ik was vroeg naar bed gegaan en vanuit m'n bed lag ik door m'n grote open venster naar buiten te kijken. En het was weer net of het leven met al z'n geheimen vlak bij me was, of ik er aan raken kon. Ik had een gevoel of ik rustte tegen de naakte borst van het leven en haar zachte en regelmatige hartenklop hoorde. Ik lag in de naakte armen van het leven en het was er zo veilig en beschut. En ik dacht: Wat is dit toch merkwaardig. Het is oorlog. Er zijn concentratiekampen. Kleine wreedheden stapelen zich op kleine wreedheden. Als ik door de straten ga, dan weet ik van vele huizen waar ik langskom: daar is een zoon in de gevangenis en daar is de vader gijzelaar en daar hebben ze een doodvonnis van een 18-jarige zoon te dragen. En deze straten en huizen liggen vlak om mijn

Maar dit bewustzijn dit Licht, kan meer en meer omvattend worden. De ander kan jou dan vaker niet omvatten wat weer gevolgen kan hebben in oordeel, invulling, bepaling, of nog extremere gevolgen. Het komt eropneer, alles is bewustzijn maar niet iedereen heeft hetzelfde bewustzijn. Begrip kan meer en meer iedereen omvatten maar dit hoeft nog niet gebeurd te zijn. Iemand kan in een heel kleine gekleurde ingevulde wereld leven vol beelden over wat t leven is. Deze persoon kan totaal niet bevatten wat iemand deelt die al die beelden opgeruimd heeft, waar alle kleuring verdwenen is. Iemand die nog helemaal verstrikt zit in t spel van goed en kwaad, haat en liefde. Voor deze persoon is t niet te bevatten als bv iemand zegt, heb je vijanden lief. Van daaruit kan er dus veel verzet komen vanuit die kleine bepaalde, ingevulde wereld. Of er wordt angst wakker. De kern is dat Bewustzijn uiteindelijk alle werelden, alle werelden van beleving en in de wereld staan, met begrip met Liefde, met

Het is soms nauwelijks te verwerken en te bevatten, God, wat jouw evenbeelden op deze aarde elkaar allemaal aandoen in deze losgebroken tijden. Maar daarvoor sluit ik me niet op in m'n kamer, God, ik blijf alles onder ogen zien en wil voor niets weglopen en van de ergste misdaden tracht ik iets te begrijpen en te doorgronden en ik tracht altijd weer de naakte, kleine mens op te sporen, die dikwijls niet terug te vinden is. Midden in de monstrueuze ruines van zijn zinloze daden. Ik zit hier niet in een rustige kamer met bloemen te zwelgen in Dichters en Denkers God te prijzen, dat zou heus geen kunst zijn en ik geloof ook niet dat ik zo weltfremd ben als mijn goede vrienden vertederd zeggen. Ieder mens heeft nu eenmaal z'n eigen realiteit, ik weet het, maar ik ben geen verdroomde fantaste, God, een nog wat bakvisachtige 'schone Seele. Ik zit oog in oog met jouw wereld, God, en ontvlucht de realiteit niet in schone dromen - ik meen dat er plaats is voor schone dromen naast d

De kern ligt voor mij in ieder geval in openheid. Durven kwetsbaar te zijn. Durven te kijken naar pijnplekken in jezelf. Durven te kijken, dat t vertrouwen hierin is, waar jou iets pijn doet door interactie met de ander wat dit wil zeggen. Niet in projectie vervallen bv en alles weer terugkaatsen. Durven dingen uit te spreken die moeilijk liggen bij je partner of dingen die je om je heen in de wereld tegenkomt. Tuurlijk niks forceren, je kunt niks opleggen, dat werkt niet. Maar t mag n gezamenlijke intentie zijn, als je t vertrouwen voelt bij de ander dat alles er mag zijn. Dat je elkaar steunt hierin, waar nodig, deelt over t leven, wat je in t leven tegenkomt. Ik zou niet in n relatie kunnen zijn waar die openheid niet is. Dan stopt de stroom, gaat t leven uit de verbinding, gaat er van alles een eigen leven leiden. Dan zie je elkaar niet meer, gaan er allemaal dingen tussen zitten. In mijn eigen leven nu, is t belangrijk dat ik in dit nu kan blijven in vrijheid. Dus als er

Gisterenavond, toen ik naar hem toefietste (S.) was er een groot en vriendelijk voorjaarsverlangen in me. En terwijl ik naar hem verlangde en dromend over het asfalt van de Lairessestraat fietste, voelde ik me plotseling gestreeld door een lauwe voorjaarslucht. En dacht plotseling: zo is het ook goed. Waarom zou men niet een grote en tedere liefdesroes kunnen beleven met een lente, en met alle mensen? En men kan ook vriendschap sluiten met een winter, en met een stad of met een land. Ik herinner me die wijnrode beuk uit m'n bakvisjaren. Ik had daar een bijzonder soort verhouding mee. 's Avonds kon ik plotseling opeens naar hem verlangen en dan ging ik hem opzoeken, een half uur fietsen ver en dan liep ik om hem heen, gevangen en betoverd door zijn bloedrode blik. Ja, waarom zou men niet een liefde kunnen beleven met een Lente. En het strelen van die voorjaarslucht was zó teer en zó alomvattend, dat mannenhanden, al waren het ook de zijne, me daarbij vergeleken grof voorkwamen.