Kagib Weteninhethart

Het had het grootste deel van de nacht geregend en het was behoorlijk koud geworden; er lag flink wat verse sneeuw op de hogere heuvels en bergen. Ook stond er een straffe wind. De groene weiden waren buitengewoon levendig en het groen was adembenemend. Het had ook het grootste deel van de dag geregend. We volgden een pad dat van het ene dorp naar het andere liep, een pad dat zich om boerderijen heen wond en door malse groene weiden slingerde. De hoogspanningsmasten, die zware elektriciteitskabels droegen, staken overrompelend af tegen de avondhemel; als je omhoog keek naar die torenende stalen bouwsels tegen de voortjagende wolken, dan waren daar schoonheid en kracht. Buiten dit alles was er op die schoongeregende, modderige weg een anderszijn, een wereld die nooit door het menselijke denken met zijn activiteiten en zijn eindeloze lijden kon worden aangeraakt. Deze wereld was niet voortgekomen uit hoop of uit geloof. je was je er op dat moment niet volledig bewust van, er waren te

Het gaat erom dat uiteindelijk waarlijk dat heilbegeren in jezelf vrijkomt. Dat is het enig waarlijk bevrijdende begeren waardoor de Ommekeer kan komen, de Verbinding gemaakt kan worden. Dan begint een totaal nieuw leven, breekt er een aspect in je Wezen in wat er eerst niet was. Je roept het op, als het enige verlangen is om te begrijpen. De reactie zal komen. De Geest zal je aan de hand nemen, en alles maar dan ook alles zal anders zijn. De Geest strijdt natuurlijk niet, de Geest is Licht en schijnt gewoon. Wij strijden in het blootgesteld worden aan dit Licht. Dat kan heel erg pijn doen, confronteren. Maar het is een louteringsbrand en je zult een Vrij mens worden, een waarlijk Liefdevol mens, vol Liefde, vervuld door de Liefde. Het is een loskomen van de dualiteit en ingaan in de Eeuwigheid. Het kan al heel vroeg beginnen. Wat geef je als ouder je kind mee? Wat leef je voor, wat laat je zien? Geef je ruimte in dit kind aan zijn ware ont-wikkeling, het vrijmaken en houde

Je voelde, meer dan je zag, de schoonheid van het land en de vermoeide mensen, het snelstromende riviertje en de stille weilanden. Op de terugweg, dicht bij het chalet, was de lucht volledig bedekt door zware wolken en plotseling scheen de ondergaande zon op een paar rotsen, hoog op de bergen. Dat plekje zonlicht op die wand van rotsen openbaarde een diepte aan schoonheid en gevoel zoals een gesneden beeld die nooit bevatten kan. Het leek of ze van binnen verlicht werden door een eigen licht, sereen en nooit verflauwend. Het was het eind van de dag. Pas toen je de volgende morgen vroeg wakker werd, besefte je de pracht van de vorige avond en de liefde die voorbij gekomen was. Het bewustzijn kan de grootsheid van ongereptheid niet bevatten; het kan die wel ontvangen, maar niet nastreven, noch ontwikkelen. Het bewustzijn in zijn totaliteit moet vrij zijn van beweging, zonder te willen, te zoeken of ooit iets na te streven. Het bewustzijn als geheel moet verstild zijn en alleen dan k

Er was een stukje blauwe hemel tussen twee uitgestrekte, eindeloze wolken, het was van een helder, overrompelend blauw, heel zacht en doordringend. Binnen een paar minuten zou het worden opgeslokt en voor altijd verdwijnen. Er zou nooit meer een hemel van dat blauw te zien zijn. Het had het grootste deel van de nacht en de morgen geregend en er lag verse sneeuw op de bergen en op de hogere heuvels. De weiden waren groener en malser dan ooit, maar dat kleine stukje doorschijnend-blauwe hemel zou nooit meer te zien zijn. In dat kleine plekje lag het licht van alle hemelen en het blauw van alle luchten. Terwijl je ernaar keek begon het van vorm te veranderen en de wolken repten zich om het te bedekken, opdat er niet teveel van zichtbaar zou zijn. Het was verdwenen om nooit meer te verschijnen. Maar het was gezien en het wonder ervan blijft. Op dat ogenblik, tijdens het rusten op de bank, terwijl de wolken het blauw veroverden, kwam volkomen onverwacht de zegening, met haar puurheid en o

Het ontwikkelen van gaven via technieken methoden etc. is gewoon te vroeg. Te vroeg om de heel eenvoudige reden dat jij er dan nog bent, jouw ego. De ware gaven zullen geheel natuurlijk tot ontplooiing komen als jij verdwenen bent. Daar hoef je niets voor te doen, alleen de voorwaarden scheppen dat dit proces plaats mag vinden. Het omzettingsproces, het transformatieproces, het totaal leeg worden van alles wat je dacht te zijn. Alles laten verstillen, tot stilte laten worden, alle fixatie, vaak frustratie, de bezetenheid door zoveel. Pas als dit proces plaatsgevonden heeft in alle dimensies van zijn. Als alle emoties verstild zijn, alle denken doorzien is, jezelf doorzien bent, jezelf ontmaskert hebt. Pas als je eigenlijk heel onpersoonlijk geworden bent, niet meer om t minste of geringste in opwinding geraakt, er een gelijkmoedigheid ontstaan is. Pas als je helemaal je hart gereinigd hebt van zoveel wat het 'vervuild' had. Pas dan kunnen nieuwe deuren opengaan, nieuwe vo

Op de wandeling langs de rivier, terwijl de bergen in de wolken zaten, waren er momenten van een intense stilte, zoals er stralende plekken blauwe lucht tussen de brekende bewolking waren. Het was een vinnig koude avond met een bries die uit het noorden kwam. Schepping is de mensen met talent, de begaafden, niet gegeven; zij kennen alleen creativiteit, maar nooit schepping. Schepping gaat gedachte en beeltenis, woord en uitdrukking te boven. Ze kan niet worden overgedragen, omdat ze niet in woorden gevat kan worden. Tijdens totaal gewaar-zijn kan ze ervaren worden. Ze kan niet gebruikt, niet op de markt gebracht worden om versjacherd en verkocht te worden. Ze kan niet worden begrepen door het brein met zijn ingewikkelde verscheidenheid aan reacties. Het brein beschikt niet over de middelen om ermee in contact te komen; het is daartoe volledig incapabel. Kennis is een belemmering en zonder zelfkennis kan er geen schepping zijn. Het intellect, het scherp geslepen instrument van het br

De bergen waren met wolken bedekt en de rivier leek luidruchtiger dan ooit, toen we gisteren het dal in wandelden en een gevoel van verbazingwekkende schoonheid optrad, zonder dat de weiden, de heuvels en de donkere dennen erdoor veranderd waren. Alleen het licht was anders, zachter, met een helderheid die alles leek te doordringen en nergens schaduw achterliet. Toen de weg opliep konden we neerkijken op een boerderij met een groen weiland er omheen. Het was een groene weide, van een diepgroen dat je nergens ziet; die kleine boerderij en die groene weide omvatten de hele aarde en de hele mensheid. Er lag een absolute voleinding in; de voleinding van schoonheid, zonder de kwellingen van denken en voelen. De schoonheid van een schilderij, een lied, een bouwwerk is opgebouwd door de mens, om dan vergeleken, beoordeeld, aangevuld te worden, maar deze schoonheid was geen mensenwerk. Alles wat mensen maken moet volkomen worden afgewezen voordat deze schoonheid kan optreden. Want zij vraagt