Kagib Weteninhethart

De rivier was hier heel breed, wel haast anderhalve kilometer, en ook heel diep; in het midden van de stroom was het rivierwater blauw en helder, maar naar de oevers toe was het troebel, verontreinigd en traag. De zon ging onder achter de immense, in alle richtingen uitwaaierende stad verder stroomopwaarts; de rook en het stof van de stad sluierden de dalende zon met prachtige kleurschakeringen, die zich weerspiegelden op de uitgestrektheid van kabbelend water. Het was een heerlijke avond - elke grasspriet, de bomen en de kwetterende vogels, alles baadde in een sfeer van tijdloze schoonheid. Nergens een breuk, nergens een scheur in de eenheid. Ook het geraas van een trein over de ver verwijderde brug maakte deel uit van de volledige stilte. Dichterbij hoorde je een visser zingen. Langs beide oevers  lagen brede stroken bewerkte akkers en overdag lagen die sappige velden er stralend en uitnodigend bij; nu lagen ze daar duister, eenzelvig en zwijgend. Aan deze kant van de rivier ...

Juist in deze tijd word je bedolven onder alle spirituele waarheden aanreikingen, prikkeltjes. En toch, bijna allemaal gaan ze aan je voorbij. Ze raken niet, ze verbinden zich niet met je, ze brengen geen werkelijke verandering teweeg. En dan ineens, bam, een flits, en jaaah, een aha-erlebnis, de doorbraak. En alles is anders. Ineens valt alles op zijn plek. Het juiste moment op de juiste plek, voor jou. Wanneer is dat moment? Ligt het vast, of kan het elk moment gebeuren? Hoe dan ook, het belangrijkste wat je kunt doen, voor dat moment, is open zijn. Is eerlijk zijn, dichtbij jezelf zijn, echt zijn. Vaker wordt het ook geforceerd hoor, nouja geforceerd, de doorbraak komt in een intense crisis. Dat alles uit je handen geslagen wordt, geen verweer meer. Het verstand kan het niet meer bij elkaar brengen, een barst in het ego-pantser. Dan kan het Licht naar binnen stromen, inLichten. Meestal werkt het zo he. Maar het hoeft niet, elk moment, zonder crisis, gewoon door wakker en alert...

Woorden, werelden. Geraakt. Verborgen deuren die worden open gemaakt. Gevangen, bevangen. De diepste verlangens die worden vrijgemaakt. Het hart is geraakt. Meegenomen, bezeten. Elk verweer verdwenen, hieruit los te komen. De wereld buiten is vergeten. Zovele vergezichten die me verwelkomen. Een ten diepste her-kennen. Een waarlijk thuiskomen. Een brug wordt geslagen. Een innige omhelzing buiten de tijd. Een ervaren van ware Zielsverbondenheid. Een opwellen van belangwekkende vragen. Neem me mee. Door deze wereld, wil ik verder worden gedragen. Zo rijk, zo waar, zo diep. De wereld die U schiep. Vrijgemaakt het Kind in mij. Het Kind dat in deze wereld, zijn thuis niet vindt. Het Kind dat in onbevangenheid bemint. Kagib

Waar is de Kracht? De Kracht van binnenuit, vanuit onze diepste Ziel, tevoorschijn gebracht. De expressie van een oorspronkelijk geluid.   Waar is de mens die leeft vanuit de puurheid van een kind? Een dans van de onbevangenheid. De mens die niet door wat hoort, wordt afgeleid, maar het ware innerlijke Leven bemint.   Waar is de oorspronkelijke Wijsheid. Niet de kennis door het lezen van boeken opgedaan, maar de Schat opgedolven na het loslaten van alle strijd, na doorgronding van de essentie van het bestaan.   Wie streeft er nog naar een rein hart, wie durft er nog kwetsbaar in het leven te staan? Wie luistert nog naar de innerlijke Stem heel heel zacht. Bij wie zijn de ogen waarlijk open gegaan?   Waar is de held die door alles heen, durft trouw te blijven aan zijn Geweten. De mens die niet om te kopen is door aanzien of geld, en zelfs innerlijk staande blijft bij toepassing van lichamelijk geweld. Waar verbinding gemaakt is, me...

Ja, waarom heb je dat jasje gekozen, een man een vrouw? Het heeft zo'n fundamentele gevolgen welke keuze je maakt. Nog meer in andere landen en bij meer starre geloven. Je hele leven bepaald door je geslacht. Van daaruit vormt zich alles om je heen. Al is het maar het fundamentele verschil dat een vrouw een kind kan baren en een man niet. En een vrouw heeft een maandelijkse cyclus en de man niet. En dan nog alle culturele verschillen in hoe naar een man een vrouw gekeken wordt. Dus ja je levensloop is totaal verschillend afhankelijk van of je voor het mannelijke of het vrouwelijke geslacht gekozen hebt. Dan heb ik het nog niet eens over als je liefde voelt voor je eigen geslacht. Of nog moeilijker als je voelt dat je niet in het juiste jasje zit. Allemaal ervaringen. Bepalende ervaringen. Heel interessant om er naar te kijken. Want ik weet zeker dat in ieder geval jij die dit leest, al vaker in andere jasjes rond gelopen hebt. Ligt dan niet een uitdaging erin om begrip te kweke...

De vlam is ontstoken. Het licht heeft een nieuwe mogelijkheid gevonden. Vanuit het niets, een nieuw begin ontloken. Het vuur brandt in overgave. Maar het is een levensdans zonder belang. Zonder verlangen. Voor wie dit wil, kan zich aan dit licht laven. Het licht wordt steeds weer ontstoken, en een volgend moment gedoofd. Brandende, brandt het in overgave. Het laat zich verteren, zonder verzet, zonder zich te verweren. Het zal zich blijven geven, ook al betekent dit uiteindelijk, het achterlaten van dit leven. Het licht verlicht ieder die het ziet. Langzaam smelt het lichaam weg. Het is als het zingen van een Liefdeslied. Dan, flakkert, vlamt het nog een maal. Een omhoog reiken. Het is communicatie in een vurige taal, toch wetende dat het uiteindelijk, in deze laatste strijd, moet bezwijken. Er rest slechts overgave. Het licht is uitgedoofd. Voor wie niet zag, van een kans tot zien beroofd. Maar het Vuur zal eeuwig blijven branden. Het is nader dan onze...

De zon was achter de bergen ondergegaan en de rotsige keten in het oosten ving er nog de rossige gloed van. Het pad voerde omlaag en slingerde de groene vallei dan weer in, dan weer uit. Het was een rustige avond, met een licht briesje tussen de bladeren. De Avondster stond, nog nauwelijks zichtbaar, hoog boven de horizon en binnenkort zou het donker worden, want de maan scheen niet. de bomen, tot nog toe gastvrij en open, begonnen zich bij de nadering van de donkere nacht in zichzelf terug te trekken. Tussen de heuvels was het stil en koel, en de hemel stond nu vol sterren; de bergen tekenden zich daar helder en scherp tegen af. De lucht werd vervuld van de geur die kenmerkend is voor de nacht, en in de verte blafte een hond. De nacht was stil en het leek of die stilte in de rotsen, de bomen en alles wat je omgaf doordrong, zonder dat de voetstappen op het oneffen pad die leken te verstoren. Meditatie dient niet als middel om een resultaat te produceren, niet om een toestand tev...