Kagib Weteninhethart

Hoe gaan we om met innerlijke pijn, verdriet, kwetsbaar zijn, een open  kwetsbaar hart, echt de pijn toelaten in onszelf. Dat gebeurt eigenlijk minimaal in de maatschappij. Ok er mag emotie zijn in verband met wat de ander gedaan heeft dat de wereld slecht is of je vriend of de familie etc. maar het toelaten van algemeen innerlijke pijn, geen weg meer weten, intense confrontatie met jezelf dat gebeurt minimaal. En omdat we hier geen ruimte aan geven, dit er niet mag zijn, kunnen we er ook niet werkelijk zijn met een open eerlijk hart bij de medemens die in die situatie terecht komt. Zolang het ons niet overkomt kunnen we er makkelijk over praten er over-heen praten met sussende woorden, of komt wel goed, en kop op, nu terug naar de orde van de dag. Maar we laten die ander zijn/haar pijn niet echt toe omdat we nog nooit onze eigen echte pure innerlijke pijn toegelaten hebben. Daarom hebben we alles verplaatst naar de hulpverlening, zij lossen het wel op, ga maar in therapie. De gees...

Licht in mij. Het is zo licht in mij. Er is verwondering, alles is zo licht. Het leven zo licht, gedragen door dit Licht, en alles wordt hierdoor verlicht. Het is leeg, het is vol. Alles is goed. Een voortdurende glimlach op mijn gezicht. Ik kijk naar mezelf, en ik lach. Waarom? Zonder reden, ik lach. Het leven is zo licht als een veertje, dansend door het leven. In de stilte in het Zijn. Zonder een voet te verzetten, een dansen, een vreugdedans binnenin Heel lichtvoetig. Alles is goed. Aan alles toon ik een glimlach. Het maakt niet uit, wat is buiten mij, want er is Licht, het is licht, ik ben Licht. En ik lach. Mijn mond vormt zich tot een glimlach, als vanzelf. En toch doe ik helemaal niets. Maar kan alles, kan alles doen, kan alles zijn. Stromen van zachtheid en tederheid gaan door me heen. Verbondenheid. Het is zo Licht in mij, en niets of niemand kan dit Licht aantasten, verduisteren, niets kan me belasten. Ik doe niets, doe alles. Het is niet te begrijpen, niet te grijpen, het i...