Kagib Weteninhethart

    De vlam is ontstoken. Het licht heeft een nieuwe mogelijkheid gevonden. Vanuit het niets, een nieuw begin ontloken. Het vuur brandt in overgave. Maar het is een levensdans zonder belang. Zonder verlangen. Voor wie dit wil, kan zich aan dit licht laven. Het licht wordt steeds weer ontstoken, en een volgend moment gedoofd. Brandende, brandt het in overgave. Het laat zich verteren, zonder verzet, zonder zich te verweren. Het zal zich blijven geven, ook al betekent dit uiteindelijk, het achterlaten van dit leven. Het licht verlicht ieder die het ziet. Langzaam smelt het lichaam weg. Het is als het zingen van een Liefdeslied. Dan, flakkert, vlamt het nog een maal. Een omhoog reiken. Het is communicatie in een vurige taal, toch wetende dat het uiteindelijk, in deze laatste strijd, moet bezwijken. Er rest slechts overgave. Het licht is uitgedoofd. Voor wie niet zag, van een kans tot zien beroofd. Maar het Vuur zal eeuwig blijven branden. Het is nader dan onze voeten e

Is het leven niet heel vluchtig? Vervliegt alles niet in de tijd? Zoveel waar we ons op korte termijn zo ontzettend druk over maken. Wat blijft er over op langere termijn? Als je dit tot je diepste Essentie kunt laten doordringen, jij bent de Hemel, en jij slaat het spel van de wolken gade. Het spel van verdichting, regen, donderwolken, schapenwolken, noem maar op. Maar jij bent die wolken niet. Die wolken lossen weer op nadat hun spel uitgespeeld is, en jij blijft over. Als je zo weer de wereld, het leven benadert, vanuit het ankerpunt van het de Hemel zijn? Dan doe je nog dat wat het moment vraagt, met volle aandacht, met volle overgave, maar je verliest jezelf niet in de wolken. Je geeft niet teveel aandacht aan die wolken. Bouwt van daaruit niet teveel uit in verbinding met wat je zou zijn in je handelen, in verbinding met die wolken die je maakt. Je doet jouw ding. Je doet wat het moment vraagt. Wat binnen jouw aandachtsgebied ligt, je werk, je gezin, wat dan o

In de verzonkenheid komen wij meer of minder volkomen tot het inzicht dat onze ziel in zichzelve al het kunnen en weten bezit, en dat alles wat wij nog van buitenaf willen beoefenen, niets anders is dan het wekken van sluimerend eigen kunnen en weten. de verzonkenheid voert tot een stap voor stap wekken van onze intuïtie, van ons vermogen tot kennis door eenwording, dat ons op een hogere trede der volmaaktheid als verlichting bewust en volledig eigen wordt. Wij bespeuren reeds onder de vergankelijke omhulsels der verschijnselen de onvergankelijke schoonheid van het Zijnde, maar het is nog geen volledige verlichting, maar alleen een eerste opflakkeren. En toch zijn deze eerste voelingen met het eeuwig Zijnde reeds oneindig gelukkig makend. Hier zijn wij voor de eerste maal meer dan een mens; in de verzonkenheid worden wij, zo paradoxaal als het klinken mag, in zekere mate boven onszelf uitgetild in een wijder omvattend kosmisch-universeel bewustzijn en leven. Wij hebben voeling met het

De overgave wordt ons vergemakkelijkt door erkenning, voortkomende uit de verzonkenheid of contemplatie dat God, de Geest van het Al, die achter al het geopenbaarde is, de kracht die al het vergaan omzet in een nieuw worden, het Zijnde, dat werkt in al hetgeen geschiedt, ook onze geest, onze kracht, ons zijn en leven is. Na iedere contemplatie wordt ons gevoel van ingebed zijn in Gods liefde, ons geborgen-zijn in Gods goedheid, sterker. En steeds gewilliger laten wij ons in de armen van de Godheid zinken en ons omvangen houden door de zekerheid van het in God geborgen te zijn. Zo is de verzonkenheid een stilhouden van het gemoed, een van kracht vervuld rusten in het Koninkrijk Gods, een aanpassen van onze hartslag aan het ritme van de hartenklop van de Godheid. In deze onuitsprekelijke gelukzaligheid van het geborgen zijn in het Al, in dit bewustzijn gedragen te worden door een oneindige macht en werkelijkheid, verkrijgen wij tegelijkertijd de zekerheid van ons innerlijk éénzijn. Alle

Zoekt en je zult vinden? Het is een beetje tweeledig. Als je niet gaat zoeken, zul je ook niks vinden. Als het allemaal wel goed is, je wel tevreden bent met het leven, met alle ups en downs. Je vecht jezelf er wel doorheen, en straks is het weer vakantie, weer lekker uitrusten. Ja, dan zal je ook nooit de ultieme Bevrijding vinden, of versmelten met het Licht, maar dan heb je daar ook geen behoefte aan. Dus het gaan zoeken is toch wel belangrijk. Maar uiteindelijk komen pas echt de mogelijkheden, als je moe van dit zoeken bent. Als het allemaal uitzichtloos geworden is, alle wegen doodgelopen zijn. Als je het echt niet meer weet. Alles geprobeerd, en God nog niet gevonden, het ultieme geluk, de vervulling. Als het niet meer vrijblijvend is, een leuke hobby, gezellig een keer per week met elkaar, maar dat het echt pijn doet. Echt intens pijn doet, het bijna een kwestie van overleven geworden is, het antwoord op je zoektocht. Dat je dan rijp bent, dat de tijd dan rijp i

Niet dit of dat is haar onderwerp en doel, zij is gericht op een absoluut niets. Want zij richt zich op de hoogste staat waarin God geheel naar Zijn wil in ons kan beschikken. Thans kan God niet in alle harten geheel en al naar Zijn wil werken. Want al is Hij ook almachtig, toch kan Hij alleen werken in zover Hij bereidheid aantreft of schept. In een hart waar nog plaats is voor allerlei dingen, daar bevindt zich al gauw iets dat God in Zijn werk belemmert. Wil het hart ten volle bereid zijn, dan moet het geheel en al in het absolute niets verzonken zijn - en daarin ligt tegelijkertijd het hoogste kunnen dat er bestaat. Nemen wij hiervoor een gelijkenis uit het gewone leven: Wil ik op een wit bord schrijven, danmag daarop reeds nog  zoiets moois geschreven zijn, het maakt mij toch in de war. Wil ik iets schrijven, dan moet ik dus eerst uitwissen wat er al op staat; en nooit is een bord beter geschikt om te beschrijven, dan wanneer er niets op staat. Wil God op volmaakte wijze in mijn