Kagib Weteninhethart

Het was heet die dag, vochtig warm. In het park lagen veel mensen languit op het gras of ze zaten op een bank in de schaduw van een dikke boom; ze dronken koele dranken en snakten naar een beetje zuivere, frisse lucht. De hemel was grauw, er stond geen aasje wind en de lucht was doordrongen van de giftige dampen van de immense grote, gemechaniseerde stad. Buiten, in het open veld, moet het heerlijk geweest zijn, want het voorjaar ging juist over in de zomer. Sommige bomen zouden er net beginnen uit te lopen en langs de weg die naast de brede rivier liep, zouden alle mogelijke bloemen bloeien. Diep in het bos zou die eigenaardige stilte hangen waarin je haast kunt horen hoe er van alles geboren wordt; de bergen, met hun diepe dalen, zouden blauw zijn en het zou er heerlijk geuren. Maar hier in de stad...! De fantasie vertekent onze waarneming van de feiten, van dat wat is, maar wat zijn we ondanks dat trots op ons voorstellingsvermogen en onze bespiegelingen. De bespiegelende gees

Ben nu ongeveer sinds 2001 aan het internetten en heb daarbij ervaren dat het veel meer is dan woordjes. Dat je in die woordjes heel veel kunt ervaren, proeven, lezen. De energie erin, van waaruit mensen hun woorden delen. Dat dit heel veel kan raken, kan verbinden, ook heel veel wakker kan maken. Ok je kunt zo iemand niet aanraken, niet in de ogen kijken en toch kun je, als je open bent, heel iemands wezen voelen/proeven van dat moment. Heb vaker mogen  meemaken dat mensen die ik op t internet ont-moet had precies overeenstemde met real life. Internet en al die technische snufjes wordt gewoon n nieuwe wereld, past ook in deze tijd, heel veel mogelijkheden hierin. Dit betekent natuurlijk niet dat t dan een verschuilen wordt achter. Achter je computertje achter je desktop, je laptop. Dat je hier een schijnwereld opbouwt die niets met je dagelijkse realiteit te maken heeft. Dat je in real  life een totaal ander mens bent. Dit vind natuurlijk ook vaak plaats juist als mensen niet ku

Wat is van belang? De kleur van het behang? De koers in Taiwan? Kijk eens wat ik kan? Jou hak ik in de pan? Wat is werkelijk van belang? Wat is van belang? Iemand die van je houdt? Iemand die je vertrouwt? De geliefde waar je nog steeds om rouwt? Het geld waar je je zekerheid op bouwt? Wat is van belang? De sterkste, de snelste, de beste, de mooiste, de meest geliefde mens zijn? Of is dit uiteindelijk allemaal schijn? Is niet werkelijk van belang, de momenten van stilte. Het wegsmelten van alle kilte. Verwarmt worden door iets wat niet is te grijpen, wat binnenin kan rijpen. Het ten diepste doorzien, inzien, begrijpen. Een niets weten, jezelf vergeten. Meer en meer doorgronden van het bestaan. Waarom er zoveel pijn wordt geleden. Het vinden van de grond, de kern van alle waan. Waarom we ons in dit avontuur hebben begeven. Waardoor we uiteindelijk alles en iedereen, ook onszelf, kunnen vergeven. Alle verlangen, belangen, alle drijven, de tijd verdrij

Is schoonheid relatief, aangepraat? Volgens mij toch niet, is t afhankelijk van de innerlijke afstemming de innerlijke Verbinding. Dat daarin zichtbaar wordt wat schoonheid is. En hoe dieper die afstemming hoe zuiverder hoe puurder dat wat waarlijk schoonheid is in alles ervaren kan worden.  Die schoonheid zal zich toch vooral openbaren in de natuur omdat die geen masker heeft geen muur, puur is wat het is. Dus daarin kan in alles schoonheid ervaren worden. Maar in de mens afgesloten zich afgesloten hebbende achter n masker achter n muur, is daarin nog schoonheid? Een mens die geen beleving heeft met de Bron met de Liefde, zichzelf opgesloten heeft in eindeloze beelden? Is daarin ook niet sprake dat het gelaat iets zichtbaar maakt, vooral het gezicht? Dat een open gezicht veel meer de schoonheid kan openbaren dan een gesloten gezicht? Of in objecten alles wat gemaakt is vanuit praktisch oogpunt, doelmatig, functioneel, is daarin nog schoonheid? Spreken voorwerpen/objecten ook nie

We zijn gevangen. We zijn bevangen. We zitten in de val. Eindeloze verleiding. Eindeloze afleiding. Steeds maar grijpen, pakken wat je pakken kunt. Maar steeds minder begrijpen. We gaan der voor, klinkt het in koor. Niet wetende wat men verloor. Voor de val, de eenheid. Het Weten. Alles zijn we vergeten. We zijn gevallen in de tijd. We hebben geen tijd. En niemand weet waar deze weg naar toe leidt. Een eindeloze strijd. We moeten verder, we moeten vooruit. Het paradijs is hier klinkt het luid. De stille Stem zwijgt. De stille Stem raakt overstemt. Kagib

Het had een aantal dagen hevig geregend en de beekjes waren gezwollen en stroomden met veel geruis. Bruin en vuil stortten ze zich uit alle bergkloven en kwamen samen in een bredere stroom die midden door het dal liep en op zijn beurt weer samenvloeide met de rivier die naar de zee stroomde, een paar mijl verderop. De rivier stond hoog en slingerde zich snelstromend door boomgaarden en open veld. Zelfs in de zomer was deze rivier nooit droog, al zag je dan in alle beken die hun water erin stortten de kale rotsen en de droge zanderige bedding. Nu stroomde de rivier sneller dan iemand zou kunnen lopen en langs de beide oevers stonden mensen naar het wateroppervlak te kijken. Het gebeurde niet vaak dat de rivier zo hoog stond. De mensen waren opgewonden, hun ogen schitterden, want het snel vloeiende water was een prachtig schouwspel. De dicht bij de zee gelegen stad zou er misschien schade van ondervinden, de rivier zou misschien buiten haar oevers treden en de akkers en groepjes bo