Kagib Weteninhethart

Levende stilte is een stilte die zinderend van leven is en vol mogelijkheden, onuitputtelijk van uitdrukking. Maar de basis blijft die stilte. Dan ben je leeg geworden van je ikje en kan je Wezen zich in wat maar nodig is zich door jou heen uitdrukken/openbaren. Van hieruit leven is een heel onbevangen staat, je ziet gewoon, alles is een. Je bent niet bezig met nou kijk ik nou luister ik, nee je Wezen ervaart door jou heen in alles, in alles wat op je afkomt. Alles gebeurt spontaan, niet als een automatisme, echt spontaan een direkte uitdrukking van je Essentie. Het is weer als een Kind worden. Het komt eropneer, het Eeuwige de Eeuwige Stilte vervuld wat tijdelijk is, alles is een geworden. Dan leef je in het Eeuwige moment. In het moment wordt opgeroepen wat nodig is, wat het moment vraagt. Je stroomt dan mee met de Eeuwigheid en de Eeuwigheid drukt zich dan uit in de tijd in alles. In alles wat je doet en zegt. In alles wat je Bent. Het is dus een heel onbevangen staa...

In die tijd geloofde ik, evenals mijn vader het tot zijn dood toe heeft geloofd, dat de ziel rijker aan ervaring kan worden en dat het leven in het lichaam daartoe dienstig is. Nu weet ik dat de mensenziel van de aanvang af alwetend en almachtig is en dat het enige dat de mens voor haar kan doen is: alle hindernissen die haar ontplooiing in de weg staan, op te ruimen. Wanneer er tenminste iets binnen het bereik van zijn doen valt. Het diepste geheim van alle geheimen en het raadsel van alle raadselen is de Alchemische verandering van de vorm. De vormverandering die ik bedoel wordt voor het uiterlijke oog eerst zichtbaar, wanneer het alchemisch proces der verandering ten einde loopt. Het neemt een aanvang in het verborgene: in de magnetische stromingen die het assensysteem van de bouw van het lichaam bepalen. De denkwijze van de mens, zijn neigingen en hartstochten, verandert het eerst; daarop volgt de verandering van het handelen en tegelijk daarmee het veranderen van de vo...

Treurig is niet dat er zoveel mensen zijn die lijden, treurig is het juist dat hun lijden in hogere zin doelloos blijft. Daardoor wordt het tot straf voor - misschien in een vroeger bestaan - begane daden van haat. Deze gruwelijke wet van loon en straf kunnen we slechts ontlopen als wij alles wat geschiedt aanvaarden met de gedachte: het heeft ten doel ons Geestelijke leven op te wekken. Al onze daden moeten wij van uit dat oogpunt doen. De geestelijke instelling alleen heeft betekenis, de daad alleen is niets. Het leed krijgt betekenis en brengt vruchten voort, mits ge het met zulke ogen beschouwt. Geloof me, dan zult ge het niet alleen makkelijker kunnen dragen, dan zal het ook spoediger voorbijgaan en in sommige gevallen zelfs in het tegenovergestelde veranderen. Het grenst aan het wonderbare, wat er in zulke gevallen soms gebeurt. En het zijn niet alleen innerlijke veranderingen die voorkomen - nee, ook uiterlijk verandert het lot soms op de meest vreemde wijze. Gust...

De uitdaging mag bestaan dat je de Verbinding nooit meer verliest hoe tumulteus hoe intens hoe druk en chaotisch het ook om je heen is. Dat stuk kun je tuurlijk opbouwen als alles wat rustiger is, je bij jezelf bent, diep in jezelf komen. De Verbinding dieper en dieper maken zodat minder en minder je eruit kan halen als je weer het leven ingegooid wordt met alles erop en eraan. Dan wordt pas zichtbaar of er werkelijk innerlijke veranderingen hebben plaatsgevonden. Het komt eropneer dat je uiteindelijk alleen nog maar vertrouwt op je binnenste op je Essentie. Je hebt je daaraan totaal overgegeven in alles. Daar heb je rust in gevonden, vrede, daarin ben je vervuld. Van daaruit kun je als een eenheid de wereld tegemoet treden. Het heeft tijd nodig, ervaring dat deze Verbinding steeds meer geworteld raakt in je wezen in alles wat je doet en bent. Dat je de Verbinding voelt, Weet wat het is, ernaar luistert in hoe t spreekt, het Weten het Geweten van binnenuit. Zo kan de ru...

Zoals een mens de betekenis van een boek niet kan begrijpen als hij het slechts in de hand houdt of alleen de bladzijden omslaat zonder ze te lezen, zo brengt hem het verloop van zijn levenslot geen winst als hij de betekenis ervan niet begrijpt; de gebeurtenissen volgen elkaar op als de bladen van een boek die de dood omslaat; hij weet het: ze verschijnen en gaan voorbij en met het laatste is het boek uit. Hij weet niet eens, dat het opnieuw wordt opengeslagen, altijd opnieuw, totdat hij eindelijk leert lezen. En zolang hij dat niet kan, is het leven voor hem niets dan een waardeloos spel, een mengsel van vreugde en leed. Als hij echter eindelijk de levende taal daarin begint te begrijpen, dan slaat zijn Geest de ogen op en vangt hij aan te ademen en mee te lezen. Hij die aan het omslaan van de bladen, aan het enkele komen en gaan van de bladzijden geen aandacht schenkt, zich daarover niet verheugt of erover huilt en als een opmerkzame lezer met ingespannen aandacht woord ...

De meester die ge de witte dominicaan noemt, heeft u alle zonden vergeven, ook de toekomstige, want hij wist hoe alles zou komen. Hij is de toekomende grote kruin uit de oorsprong - uit de grote wortel. Hij is de tuin, gij en ik en de aan ons gelijken zijn de bomen die daarin groeien. Hij is de grote reiziger en wij zijn de kleine. Hij stijgt uit de eeuwigheid op in de oneindigheid; wij trekken uit de oneindigheid op naar de eeuwigheid. Die de grenslijn is over gegaan, is een schakel in een ketting geworden, een ketting gevormd uit onzichtbare handen die elkaar nooit meer loslaten tot aan het einde der dagen. Hij behoort voortaan tot een gemeenschap waarin iedereen een slechts voor hem bestemde zendingsopdracht heeft. Er zijn er daarin zelfs geen twee die aan elkaar gelijk zijn, zoals ook onder de mensendieren der aarde geen twee zijn die hetzelfde noodlot hebben. De geest van deze gemeenschap doordringt onze ganse aarde; hij is altijd in haar alomtegenwoordig, hij is de...