Kagib Weteninhethart

Het is zo subtiel, wat wel of geen ego is. Het is eigenlijk jezelf in de gaten krijgen. In de gaten krijgen waar je ertussenin springt. Waar je associeert, reageert vanuit jouw bestaande denkwereld hoe mooi die denkwereld ook is. Hoe goed je t ook bedoeld, uiteindelijk is t dan jouw wereld. Dan wordt t heel moeilijk nog te proeven wat werkelijk is, en van daaruit wat werkelijk nodig is. Hoe hoogstaand je idealen ook zijn, als t een patroon is, een automatisme sla je misschien soms of vaker helemaal de plank mis. Het ego springt er zo snel tussen. Jouw achtergrond, jouw idee, dat wat je geleerd is, dat wat je goed vindt of niet goed, dat wat behoort te gebeuren, dat wat je als een ideale wereld ervaart, dat wat hoogstaand is, dat wat je denkt dat iemand nodig heeft.. Het is jouw verleden, jouw achtergrond, jouw beleven, jouw wereld. En juist daardoor kan de Essentie niet meer reageren. Jouw Kern, dat wat alles omvat. Dat wat precies Weet wat nodig is in dat moment. Dat en niet...

De ware verantwoordelijkheid. Niet die verantwoordelijkheid leggen in de handen van onzichtbare wezens. Of wezens die een stem gekregen hebben, maar ons eigen antwoord. Waar antwoorden we op en waarom? We Weten t antwoord zelf, maar willen we t weten? Waar reageert dat denken? Het is zo veilig volgens de gebaande paden je voort te bewegen. Vanuit dit denken, vanuit het verleden. Duidelijk, geen onzekerheid, maar zo ook nooit waarlijke vrijheid vinden. Waarlijk Liefde en vervulling. Omdat dit denken altijd verweven is met angst. Zien wat is. Voelen wat is. Brrrrrr. Niets om je aan vast te houden? Dit betekent dus ook pijn voelen ja, en onmacht, en wanhoop. Maar juist door t toe te laten, verdwijnt t, dat is t wonderlijke. Door t toe te laten, wat t ook is, zonder er iets anders van te maken, kan t ontmaskert worden. En t blijkt niets te zijn. Het lijkt heel angstig je over te geven aan de Stroom, echt de Stroom. Durven je gevoel te volgen. Wat je nu voelt, wat n...