Kagib Weteninhethart

Ik ga een weg en ik word geleid op die weg. Ik vind steeds m'n herinnering weer terug en weet dan weer beter dan ooit hoe ik handelen moet. Niet hoe ik handelen moet, maar dat ik het voor iedere gelegenheid wel weer weten zal. Als ik bid, bid ik nooit voor mezelf, altijd voor anderen of ik houd een dolzinnige of kinderlijke of doodernstige dialoog met dat allerdiepste in me, dat ik gemakshalve God noem. Voor jezelf om iets bidden vind ik zo kinderachtig, ik weet het niet. Ik moet hem (S.) morgen toch eens vragen of hij wel eens voor zichzelf bidt, dan bid ik toch eigenlijk ook voor mezelf. Voor een ander te bidden dat het hem goed moge gaan vind ik ook kinderachtig, men kan alleen bidden dat een ander de kracht zal hebben om ook het moeilijke te dragen. En als men voor iemand bidt, stuurt men hem iets van zijn eigen kracht. Etty Hillesum

Twee handen. De ene kant als symbool van t 'slechte' en dit in de meest ruime zin van t woord. Wat goed lijkt kan toch slecht zijn voor jou of de ander. Je zou kunnen zeggen in de ene hand alles wat nog niet opgegaan is in t Licht, in de Liefde tot begrip is geworden en doorleefd inzicht. En de andere hand als symbool van dat Licht, van de Liefde, van het Eeuwige Zijn. Als er dan geen bevruchting plaatsvindt van beide handen dan zal er nooit werkelijke verandering, bevrijding plaatsvinden. Als we ons helemaal ingekapseld hebben, helemaal vol zitten van ons ikje, geen ruimte voor het Licht. Maar t Licht, de Liefde blijft eigenlijk ook een beetje steriel als t niet bevrucht mag/kan worden door de duisternis, door dat wat nog in het duister is. Dus uiteindelijk is het ongelooflijk vruchtbaar voor beide kanten voor beide handen als er een openheid is, een open stroom. Dan kan er een transformatieproces plaatsvinden, een verruiming, een verdieping. Wat schijnbaar slecht

Ik zeg altijd je kunt t niet doen. En uiteindelijk is dat de kern van het Taoïsme, het niet-doen. Dit betekent niet dat je niets doet maar dat je het niet met je ikje kunt doen. Wat dit ook is. Dat zorgt alleen maar voor verkramping, of onderdrukking, gespletenheid. Het enige wat je kunt doen is toelaten wat is. Wat dit ook is. Wat er maar leeft. Niet het wegdrukken maar tot je laten spreken. Tot je Bewustzijn laten spreken. Het eigenlijk in t Licht zetten, het voelen, het proeven. Wat spreekt eruit, wat wordt wakker in je, zonder oordeel. Gewoon dat wat is. Als iets uitgeleefd wil worden, leef t uit, tot t geen kracht meer heeft. Tot de zin om t uit te leven verdwenen is. Of leef t uit, beleef t, voel t, en laat je Bewustzijn erop schijnen, tot je spreken. Wat is de grond van dat wat gebeurd, wat er met je gebeurd, wat er in je geraakt wordt. Wat spreekt eruit? Zonder dat iets goed of slecht is. Het is wat het is. Zo mag er meer en meer verdwijnen waarmee we vol

denk dat ik gisterennacht toch nog niet goed genoeg gebeden heb. Toen ik vanochtend zijn briefje gelezen had (vertrek van vriend), toen pas brak het in me los en overstroomde me. Ik was bezig met de ontbijttafel en plotseling moest ik ophouden en m'n handen vouwen, midden in de kamer, en m'n hoofd zo diep buigen en tranen die lang in me opgesloten hadden gezeten overstroomden m'n hart en er was zoveel liefde en zoveel medelijden en zoveel zachtheid en ook zoveel kracht in me, dat het een beetje moet kunnen helpen. 's avonds En een paar dagen geleden dacht ik dat me niets meer kon gebeuren als mijn oproep zou komen en dat ik het alles van te voren al doorleden en doorleefd had, maar vandaag bleek me plotseling dat alles me toch nog veel nader op het lijf kan drukken dan het al gedaan had. Het was heel zwaar. Ik was je even ontrouw God, maar toch niet helemaal. Het is goed zulke momenten van wanhoop en tijdelijk uitdoven door te maken, die voortdurende rust zou bijna o