Kagib Weteninhethart

Juist als je jezelf kent ken je jezelf niet. Ben je niet meer bezig met wat je bent, wat je doet. Je Bent gewoon, je doet gewoon. Het is allemaal vrij en stromend, onbevangen. Je bent leeg geworden van jezelf, dus alle verkramping is verdwenen. Alle fixatie alle gerichtheid op jezelf. Elk moment roept iets op, en van daaruit komt een reactie. Maar jij reageert niet meer, Tao reageert door jou heen. Het Leven, de Stroom, de Liefde, in alle eenvoud en harmonie. Je bent niet bezig met, wat zal het effect zijn, hoe kom ik hierin over, zullen ze me niet afvallen, word ik niet aangevallen verstoten. Er is geen reactie van, goh wat ben ik goed dat ik dit weet dat ik dit kan, wat weet ik toch veel, of juist, ik ben niks ik kan niks ik ben niks waard. Allemaal het spel van de dualiteit, waardoor je altijd heen en weer gegooid zult worden. Want hoe dan ook, je denkt te weten wie je bent, of heel goed of heel slecht. Maar het is jouw beeld, jouw idee. Je bent dan ziek, gewond, en je behoeft genez

Het Oervertrouwen.... Totale overgave. Leeg van dat iets moet gebeuren. Geen beladenheid op wat dan ook. Gewoon Zijn. In vrede, in rust, ontspannen Zijn. Wordt dan niet de werkelijkheid zichtbaar, dat wat is? Heeft dit dan geen natuurlijke verbinding? Alles is helder, alles is klaar. Geen aanval en verdediging. Gewoon Zijn. En je stroomt door het leven heen, heel natuurlijk. Volgend de Stroom. Je overgegeven hebben aan de Stroom van binnenuit. Zonder weerstand, verzet, eigenwilligheid. Is het dan niet natuurlijk dat het Leven dan door jou heen kan kijken, door jou heen kan ervaren dat wat is? Omdat jij er niet bent? Een ware ont-moeting met het leven. Zo'n mooi woord... ont-moeting. Er moet niks. Er moet niks gebeuren. Niemand moet iets zijn. Alles mag er zijn, en de ander mag zijn die hij/zij is. Open en ontvankelijk voor het Leven, voor de ander. De ander werkelijk zien, helder zien omdat de ander mag zijn. Omdat de ander niets hoeft te zijn of te doen. Daarom de werkelijkheid va