Kagib Weteninhethart

Van zee woei een koel, fris windje aan en onder de boom heerste rust. De bergen vertoonden levendige kleuren en de blauwe Vlaamse gaaien kwetterden druk. Een koe kwam voorbij, gevolgd door haar kalfje, en een eekhoorn raasde wild ratelend de boom in. Hij ging op een tak zitten schelden; ja hij bleef een tijd achtereen schelden en zijn staart wipte daarbij op en neer. Hij had opvallend fonkelende oogjes en scherpe klauwtjes. Een hagedis kwam zich in de zon warmen en ving een vlieg. Zacht wiegden de toppen van de bomen, terwijl één dode boom zich kaarsrecht, vorstelijk en stijf aftekende tegen de hemel. Hij was gebleekt door de zon. Een andere dode boom ernaast was zwart en krom en eerst onlangs weggekwijnd. Tegen de verre bergen hingen een paar wolken. Wat is eenzaamheid toch een vreemd en angstwekkend verschijnsel! We geven onszelf nooit de kans er echt mee in aanraking te komen; als we het toevallig al eens even doen, rennen we er vlug vandaan. We zijn tot alles bereid om eenza

Je kunt niks versnellen. Als je afgestemd bent op je Ziel zal alles zich precies op het juiste moment ontvouwen. Maar t ikje wil meestal zoveel, veel te veel, en verliest daardoor die afstemming. Stapt uit de Stroom, volgt zijn eigen weg. Zoveel spannends te ontdekken, juist ook in de spiri wereld. Eindeloze mogelijkheden, dingen te doen, fantastische beloften die gedaan worden. Maar niks kan hierin geforceerd worden. Het gaat niet om allerlei jasjes aan te trekken, het gaat erom dat alle jasjes uitgaan, doorzien worden. Dat je tot de naakte Kern komt. Niets is hierin slecht. Als je iets als slecht bestempelt ben je meteen gevangen in deze wereld van de dualiteit. Dan raak je hierin verstrikt, zet het je gevangen, raak je erdoor bevangen. En ook eigenlijk als je iets als goed beschouwd, als het eeuwigdurende goed. Alleen God is Go(ed). Maar alles wat in het leven gebeurd is wel kans, mogelijkheid, prikkel. Iets wil gezien worden, ervaren worden. Het zijn tekens, het heeft beteken

Kleur, hoe helder ook, verbleekt. In de wereld leven wij vandaag nog, morgen niet meer. Heb ik overgestoken eenmaal de kloof van de schijn, zijn er geen dromen meer, de roes voorbij. Kobo Daishi (774-834) Ja, als je wakker wordt is alles anders. We worden eigenlijk heel erg verblind door alles wat hier is. Het lijkt allemaal zo helder en stralend en toch snel verbleekt het weer, totdat weer iets anders roept. En dat gaat maar door en door. Totdat het moment van afscheid waarin vaak al zoveel verbleekt, verdoofd is. Dit kan ook plotseling gebeuren door een ongeluk. en dan ben je weg, en wat neem je mee? Maar als je wakker wordt beleef je alles anders. Dan relativeer je steeds meer, wordt meer en meer werkelijk van belang wat binnenin op wil bloeien, groeien. Het Licht dat begint te stralen van binnenuit en dan gaat inLichten doorLichten. Tijd van ontmaskering. Geen vlucht meer mogelijk. Maar hoe meer het proces vordert hoe heerlijker de vruchten van ware bevrijding, heling, ve

Wie 's morgens werd geboren, is 's avonds al heengegaan. Zo is het leven: een dansende zeepbel Chomei (1154-1216) Ik vind het een mooi beeld. Heb eens heel intens naar zo'n dansende zeepbel gekeken. Zo heerlijk om van te genieten hoe die straalt in het zonlicht meegenomen door de wind. Binnenin die kleurschakeringen. Elk moment kan het leven van zo'n bel eindigen. Door aanraking met een boomtak, of een kind wat zo graag die bellen wil pakken. Sommigen mogen wat langer doordansen zonder dat ze in botsing komen met iets. Dan verijlt die zeepbel meer en meer, wordt intens doorzichtig, kleurtjes verdwijnen. En dan, plotseling, pats, weg. Weg dans. Weg zeepbel. Niets meer van te zien. Zijn we niet allemaal van die zeepbellen? En elk moment kan ons leven op deze aarde eindigen. Plotseling, als een schok, of langzaam verijlend tot het niets. Broos en breekbaar geworden. Heel dun nog de levenskracht die je voort laat gaan. Wat mooi zou het zijn,

Er zijn in dit nu twee werelden tegelijkertijd aanwezig.  De wereld van de voortdurende dualiteit, strijd, verandering, en de wereld van de Eeuwigheid, het koninkrijk van God. Elk moment kunnen we afstemming vinden, verbinding maken, met het Koninkrijk van God. Het spreekt in de Stilte, het is was en zal altijd Zijn. Elk moment kunnen we dus uit de tijd uit de strijd stappen en in het eeuwige Licht stappen. Als we ons overgeven, het Licht toelaten en door ons heen laten stromen. Elk moment kunnen we de vrede en vervulling vinden, want de vrede en vervulling is altijd daar, is altijd aanwezig. Zo mag er waarlijk begrip komen over dat wat zich binnen de tijd afspeelde. Zo kan verdwijnen de strijd, de verwarring, de gespletenheid, in het door je heen laten stromen, het laten spreken van de Eeuwigheid. Gnosis is niet alleen abstracte energie. Er zijn ons mensen voorgegaan, die ons willen helpen op de weg. Zij zijn de brug over gegaan naar de Eeuwigheid. Maar voor ons stappen ze te

Als de aandacht de hoofdrol krijgt, verloopt het leven niet meer staccato, maar vloeiend. De weerstand lost op en de tegenzin verdwijnt, want alles is even belangrijk en verdient het om aandacht te krijgen. Uiteindelijk brengt het rust in alles wat je doet. En dat is precies wat we nodig hebben. Inez van Oord Ben er helemaal mee eens, dat zou de kern van het leven mogen zijn, aandacht. Aandachtig aanwezig zijn in het moment, in alles wat is. Niet steeds vooruit en achteruit in de tijd, zoveel dat belangrijk zou zijn. Je hebt alleen dit moment. In dit moment liggen vele mogelijkheden, kansen. Tot zien, tot voelen, tot inzien, ervaren. Ook tot genieten, intens genieten, gewoon van dat wat is. Van wat maar om je heen is. Alles en iedereen is mooi als je echt alles en iedereen in het moment ont-moet. Alles steeds weer nieuw. lieve warme groet Kagib

Enorme wolken leken als torenhoge witte golven door een hemel te drijven die verder helder en blauw was. Honderden meters lager dan de plek waar wij stonden kromde zich de blauwe baai; heel in de verte lag het vasteland. Het was een milde avond, even ontspannen als kalm; aan de horizon tekende rook van een stoomschip zich af. Tot aan de voet van de berg reikten de sinaasappelboomgaarden; de lucht was vervuld van hun geur. Zoals altijd ging in de vroege schemering geleidelijk aan het blauw overheersen; de hele atmosfeer werd blauw en de witte huisjes werden wazig in die zachte tint. Het was of het blauw van de zee vloeiend het land ging overdekken; zelfs de bergen daarbovenuit waren nu van een doorschijnend blauw. Het was een betoverend tafereel, beheerst door alomvattende stilte. Al klonken er wat avondgeluiden, die maakten als het ware deel uit van de stilte, evenzeer als wij. Die stilte maakte alles nieuw, ze spoelde eeuwen van ellende en verdriet weg uit het hart van alle din