Kagib Weteninhethart

Een kleine jongen met een rood broekje en een rood jasje speelde heel alleen onder een grote breed vertakte boom. Er was niemand bij hem in de buurt, hij was alleen, verzonken in zijn eigen wereldje. Hij moet vijf of zes jaar geweest zijn en had een blij, rond gezichtje. Zijn ogen had hij bijna dicht en hij liep eindeloos om de boom heen, in een steeds breder wordende kring, en praatte tegen zichzelf, met nu en dan een gebaartje. Plotseling hield hij halt, keek omhoog naar de boom, kwam met een paar stappen weer dicht bij de brede, ruwe stam en raakte die zachtjes aan, haast alsof hij hem liefkoosde, zette het op een lopen naar zijn huis, hield weer stil, keek nog eens om naar de boom, zwaaide er naar en verdween toen achter een poortje. De boom en de kleine jongen moeten grote vrienden van elkaar geweest zijn. Hij was er helemaal mee vertrouwd, hij was er volkomen gelukkig mee. Die grote boom met zijn donkere, glanzende bladeren en dat rode pakje waren mooi in het ochtendlicht. He...

De Kracht is de Liefde. De uitdaging van het leven bestaat daaruit meer en meer ruimte te scheppen voor deze Kracht voor deze Energie. De zuivere pure Liefdesenergie. Energie die niet gekleurt is door bepaalde voor of afkeur, niet beladen of geladen is met emoties. Deze Kracht omvat het totale spel dat leven heet. Dus in deze Kracht ben je in waarlijk veilige handen. Je zult je gedragen weten, beschermd. In Verbinding zal deze Kracht je kunnen leiden, begeleiden van binnenuit. De ware Kracht in het hart. In deze Verbinding zullen er waarlijk harmonieuze verbindingen zijn om je heen, ware communicatie omdat jij er niet meer tussenin staat. De Kracht spreekt zich dan door jou heen uit, handelt door jou heen. Uiteindelijk ben je dan een instrument geworden van deze Kracht, een instrument van de Liefde. Het gaat om overgave, je uiteindelijk meer en meer overgeven aan deze Kracht. Dan hoef je nog slechts te volgen, de Stroom van binnenuit, elk moment proevend wat wil. Het ego staat...

Het was een stille ochtend, bewolkt, je hoorde geen geluid. Het was te vroeg voor de vogels en voor de mensen, alles was in slaap, het zou nog een paar uren duren voor de dag begon. Het was die hele dag bewolkt geweest met een eindeloze stoet van zware, donkere regenwolken. Ze waren wel heel prachtig, ze hadden vreemde vormen, die langs de hemel trokken met een duidelijk doel. Een ogenblik leek het of het de aarde was die zich bewoog, want de wolken waren de bergen, de beken en de rivieren en de steden die de mens had gebouwd, ze zagen eruit als torens, als pieken en als de blauwe watervlakten. De zon kwam door in een kilometerslange plek blauw, het was één en al pracht. Ieder blad was schoon gespoeld, op elk blaadje blonken druppels glinsterend water; alle vogels waren in de weer, ze kwetterden, ze zongen en fladderden. Een hele troep kraaien streek neer op de telefoonkabels, het waren er wel zevenendertig, en papegaaien vlogen krijsend door de lucht. Het was een prachtig moment ...

Aandacht is zien. Zien is een kunst, net als luisteren. Maar er wordt nauwelijks geluisterd of gezien. Iedereen heeft het zo druk, iedereen is zo bezig met de dingen die gedaan moeten worden, met zijn pleziertjes, zijn problemen en zijn verdriet. Ze hebben niet de tijd om iets te zien. Maar zien is niet een kwestie van tijd. Tijd is een belemmering voor zien en luisteren. Tijd is de ruimte waarin je ervaring opdoet en de ervaring brengt het verstand en het gevoel alleen maar in slaap. Het verstand neemt niets meer op en het gevoel heeft zich afgewend, dus wordt er niets gezien. Wil je kunnen zien dan moet de kennis in de boeken blijven en het verstand niet belasten. Kennis interpreteert, kiest, neemt een bepaalde kleur aan, geeft een mening, weegt af, bekritiseert, maakt keuzes en dan komt er niets van zien. Als het verstand zo overladen is en het gevoel zo afgestompt door verdriet, hoe zou je dan iets kunnen zien? wat je dan ziet is wat je zelf naar buiten brengt, je eigen verlangen...

Wat krijgt vorm door ons heen, in wat voor hoedanigheid dan ook? Van waaruit ontstaat die vorm die uitdrukking? Wat wordt zichtbaar door ons heen? Kan alles zijn, maar de grootste uitdaging bestaat daarin dat de Geest dat de Liefde zich door ons heen kan uitdrukken, zichtbaar maken, vorm kan geven. In een diepe afstemming, daarop afgestemd raken zal dit meer en meer mogen gebeuren. Het is eigenlijk de hemel op de aarde in de aarde, in de vorm brengen. Elk moment mag nieuw zijn, kan een nieuwe openbaring uitdrukking zijn. Het vorige moment gestorven. Als je Verbinding houdt met die Creatieve energie kan elk moment een pure goddelijke uitdrukking zijn. Wat een moment daarvoor nog vol betekenis en leven was kan n volgend moment weer anders zijn. Dat iets anders zich wil openbaren, zich wil vormgeven, uitdrukken. Daar voeling mee houden, dan kan de Goddelijke Energie door ons heen werken, kunnen we een waar instrument zijn. Dat is waarlijk Oorspronkelijk leven. Als wij er tusseni...

In de ochtend begonnen de wolken zich te vormen. Tegen de avond was de hemel donker en zat er regen in de lucht. Die avond liepen veel kinderen over de weg langs het huis. Allemaal vuil, in lompen, met kapotte schoenen of op blote voeten. Er waren er een paar die glimlachten, maar de rest was ernstig, treurig en had het koud. Een kleine jongen speelde met een stukje van een ijzeren tafel. Hij had het aan een touw met een stel knopen erin. Telkens zette hij het op een rennen, met het touw vast in zijn hand, dat dan met het stukje buis achter hem aan kwam. Hij keek over zijn schouder om te zien of het met hem meeging en iedere keer als hij omkeek was hij blij als hij zag dat het er nog was; dan lachte hij, praatte ertegen en rende weer verder. Hij was donker van huid, mager door voedselgebrek en om zijn hoofd droeg hij een vuile lap. Zijn blik was heel ver afgedwaald en zou nooit terugkeren. Ze zouden altijd arm zijn, altijd zwoegen en altijd honger hebben. Ze zouden sterven zonder ve...

De lucht was intens blauw, het was het soort blauw dat alles kleur geeft; alles had kleur die morgen. De vogels, de kinderen van de buren, in hun felrode broekjes, de sari's, de enkele bloemen die in de tuin nog bloeiden en de viooltjes. Die waren heel bijzonder; je had ze elke dag gezien, je hierover verwonderd hoe teer en onbeschut ze waren, maar die morgen leken ze met hun kleur de tuin te beheersen. Ze waren echt geel, niet bruingeel of geel met een vleugje rood of groen; hun zuiverheid was net zo'n verrukking als die blauwe lucht was; je ogen raakten verzadigd van de kleur. Schoonheid gaat persoonlijke smaak te boven. Schoonheid is geen reactie, wat smaak wel is. Smaak behoort tot de dingen die je hebt verworven; smaak valt te cultiveren, net als kennis; smaak kan worden toegespitst, verfijnd, maar schoonheid is niet iets waar het denken mee kan spelen of waar de gevoelens over kunnen fantaseren. Evenmin als Liefde kan schoonheid uit de wispelturigheid van de geest ontst...