Kagib Weteninhethart

Slechts dat kan ons raken, pijn doen, wat verbinding met ons heeft, wat nog gezien wil worden, zichtbaar wil worden, opgelost wil worden. Verdriet kan heel louterend zijn, als je het toelaat, al zijn er natuurlijk ook vele vormen van verdriet. Het kan ook wakker worden als het ego niet krijgt wat ie wil, teleurgesteld is, verwachtingen had etc. Maar hoe dan ook, verdriet onderdrukken heeft geen zin. Het gaat om bewust hierin te zijn. Het toelaten, tot je laten spreken, in het uiten, wat de grond, wat de wortel is van dit verdriet. Van waaruit is dit verdriet ontstaan, van waaruit wordt t wakker? Uiteindelijk kan t ongelooflijk bevrijdend worden, als er een intens verdriet komt om deze wereld. Dat je in niets meer kunt vluchten, alle vluchtwegen afgesloten zijn. Dan kun je eigenlijk in dit verdriet de uitkomst, de uitweg aanroepen, oproepen. Van daaruit tot overgave komen, in een het echt niet meer weten. Totaal machteloos en wanhopig in de situatie staan. Een oproepe

Laat je karakter kneedbaar zijn als was, maar niet week als boter. auteur onbekend Die is ook wel mooi. Het gaat er niet om jezelf steeds weer te voegen naar de ander, met alle winden mee te waaien, geen eigen centrum te hebben eigenlijk. Dat je steeds weer van mening verandert omdat iemand anders zegt dat het anders is. Dat je niet trouw blijft aan jezelf, wat voor jou goed voelt goed is. Eigenlijk niet eens voelt voeling hebt met wat voor jou goed voelt goed is. Dat je steeds alles braaf doet wat de ander wil. Dat je eigenlijk geleefd wordt door die ander. Dat is week zijn als boter. Maar het is wel heel belangrijk om open te zijn voor nieuwe prikkels, voor de ander. Dat de ander binnen kan komen. Dat informatie echt binnen kan komen. Dat je de ander echt tot je laat spreken, je durft te laten raken. En dit dan toetst aan hoe het voor jou is voor jou voelt. Hier ook heel eerlijk naar kijken welke beweging dit eventueel brengt, wat het in jou opwekt, wakker maakt. K

Kinderen zijn geen dingen die je moet kneden, maar mensen die moeten worden ontvouwd. auteur onbekend Ja, mooi, in potentie is zoveel aanwezig in een kind. Zoveel dat zich zou kunnen ontvouwen. We zijn allemaal kinderen geweest, en hoeveel potentie is daarin vrijgekomen? Zo snel wordt je als kind bepaald, ingepast, geprogrammeerd. Zoveel dat je te zien krijgt te voelen krijgt wat niet klopt. Zo weinig dat het voorkomt dat werkelijk gezien wordt wie je bent wat je echt nodig hebt. En zo raak je misvormd, zo raak je jezelf kwijt. Zo raak je de potentie kwijt wat zich in jou zou kunnen ontvouwen. Het lastige is dat de ouder ook niet die ruimte gekregen heeft en dat zet zich dan voort in het kind. Dit zou al een eye-opener kunnen zijn als je zelf ouder bent met kinderen. Ook jouw ouders wisten vaak niet beter in hoe ze jou opgevoed hebben hebben hun misvormde programma's gekregen die ze weer op jou projecteerden. Jij kan het verschil maken. Jij kan de doorbraak make

hai, Een moment van bezinning, diepe bezinning over de maatschappij, en dat er iets heel belangrijks ontbreekt, en dat is werkelijk Bewustzijn, spiritualiteit. Tijd voor de Sleutel, tijd voor integratie van Bewustzijn in alle geledingen van de maatschappij. Misschien wil je er wel bij zijn, 6 juni in Haarlem, in museum het Dolhuys, achter het station, om 14.00. Je bent van harte welkom. hartelijke groet Kagib

Het Al ligt in ons besloten. Alles ligt in ons besloten. Hoe ruim willen we worden, wat willen we omvatten. Uiteindelijk zouden we het Al kunnen omvatten. Als we ruimte bieden, ruimte scheppen voor/aan dat Al. In eindeloze stadia kan dit proces plaatsvinden. Maar dan zullen wij moeten verdwijnen, dat is en blijft het kernpunt. Willen we dat mensje blijven dat het denkt te weten, zich daaraan vasthoudt, hiervoor vecht, voor zijn/haar kleine stukje, of willen we waarlijk Mens worden die alles omvat met het Weten met de Liefde? Er wil een Goddelijke Kracht in ons neerdalen, ons transformeren, ons omzetten, ons tot een ander mens maken, ons tot uitdrukking van de Eeuwige Liefde maken. Willen we dat? Of willen we toch iets anders, willen we liever blijven? We kunnen uiteindelijk weer waarlijk in harmonie komen met het Plan met het eeuwige Plan van ontvouwing. Dan zullen we een vrij instrument zijn, een vrije uitdrukking van dit Plan, onze bijdrage hierin kunnen leveren. W

Kinderen hebben meer aan een goed voorbeeld dan aan kritische opmerkingen. auteur onbekend Ja, wat is een goed voorbeeld he. Ik zou zeggen dat een fundament zou mogen zijn een staan op gelijk-waardige voet met je kind. Niet gelijk, maar gelijk-waardig. Want natuurlijk is er een verschil tussen jou en je kind. Maar hoe ga je om met dat verschil? er is een groot verschil tussen iets opleggen en iets aanreiken, iets delen. Delen hoe het voor jou is hoe het voor jou voelt, hoe jij het ziet. Maar dan ook echt open zijn voor je kind wat het antwoord, wat je ervaart hierin, ook in het non-verbale kan veel gezien worden. Daarnaast heeft een kind ook grenzen nodig. Die mogen gegeven aangegeven worden. Maar wel alert zijn op van waaruit je die grens aan geeft, zit er oordeel op, een programma van zo hoort het of heeft het kind echt die grens nodig. Je hoeft ook niet te verbergen als je je eens wat minder voelt eventueel verdrietig boos. Want al spreek je het niet uit, het ki

Het was een mooie tuin, met verzonken grasvelden en oude schaduwrijke bomen. Het huis was groot en had ruime, frisse kamers, die goed van verhoudingen waren. De bomen boden aan veel vogels en eekhoorns beschutting en de fontein werd bezocht door vogels van allerlei afmetingen; soms adelaars, maar meestal kraaien, spreeuwen en lawaaiige papegaaien. Het huis en de tuin waren enigszins afgelegen, des te meer omdat ze werden omsloten door hoge, witte muren. Het was heel prettig binnen die muren en van de andere kant ervan klonk het geluid van de weg en het dorp. De weg liep langs de toegangspoort en een paar meter verderop aan diezelfde weg lag het dorp, aan de rand van een grote stad. Het dorp was smerig, met open riolen langs zijn smalle hoofdstraat. De huizen hadden rieten daken, aan de voorkant een stoep met versieringen, en in het smalle straatje waren kinderen aan het spelen. Het was een vrolijk toneeltje, fleurig, lawaaiig en onfris ruikend. Er waren er een paar die