Kagib Weteninhethart

Het uitzicht vanaf de heuveltop was niet zo adembenemend als nu en dan het geval is bij sommige vergezichten, die met hun grootsheid en hun stilte het bewustzijn schoonvegen. Hier was dat niet zo.. Hier heerste een vredige bekoring, overvloedig en teder; hier zou je tijdloos kunnen leven, zonder verleden en zonder toekomst, omdat je één was met deze hele wereld vol verrukking. Je was hier niet de mens, de vreemdeling uit een ander land, je was die heuvels, die geiten en die geitenhoeder. Je was de hemel en je was de aarde die in volle bloei stond; je was daar niet van gescheiden, je maakte er deel van uit. Maar je was je niet bewust dat je er deel van uitmaakte, net zomin als die bloemen zich dat bewust waren. Je was die stralende velden, de blauwe zee en die trein daarginds, met zijn reizigers. Jij bestond niet, jij die kiest, die vergelijkt, die handelend optreedt en die streeft; je was een deel van het geheel. Iemand zei dat het al laat was en dat we moesten vertrekken, dus da

Het volgen van je bestemming. Het ruimte scheppen voor de ont-vouwing. Het gaat daarbij om een innerlijke afstemming. Een innerlijk verstilde beschouwing. Een stil geworden zijn van alle drijven. Van de wirwar van emoties en gedachten. Waardoor je meer en meer, in de innerlijke vrede kunt verblijven. Een doorzien hebben van alle misleidende krachten. Dan kan er een Stem spreken gaan. De ware Kracht. Waardoor je meer en meer, het bestaan leert verstaan. Als er niets meer is wat je verwacht. Het is alles overgeven. Een stappen in het niets. Je op een onbetreden pad begeven. Waardoor de wereld, al zijn aantrekkingskracht verliest. Het gaat om een verdwijnen. Alles wat een belemmering is. Zodat werkelijk de Nieuwe Mens kan verschijnen. Een einde makend aan alle droevenis. In een innige ontvankelijkheid, wordt de ware ontvangst voorbereid. Het zal zijn een afscheid. Met een diepe ernst maar ook een intense blijdschap. Gedragen zal worden, elke nie

We zijn zo vervormd geraakt, zo ver van de ware Weg afgeraakt, dat het Plan niet verder kan worden afgemaakt. Vervreemd van de Bron. De Bron waar alles ooit begon. Vervreemd van ons Zelf. Van wie we werkelijk Zijn. Verblind door de uiterlijke schijn. Verdringend die intense innerlijke pijn, dat we uiteindelijk heel eenzaam zijn. Verstrikt in onze verwarde gedachten. Teleurgesteld door zoveel dat we verwachtte. Het geluk dat ons eens zo zoet toelachtte. Nu hebben we ons veilig afgeschermd, door muur en masker beschermd. Hollend achter het leven aan. Maar nooit eens een moment stilstaan. Steeds maar verder, verder gaan. Want het draait om de tijd. En we hebben geen tijd. Geen tijd om ons af te vragen waar deze weg naartoe leidt. De maskers in een grimas. En we lopen braaf in de pas. Maar binnenin zeurt soms een stem, ik wou dat alles anders was. En de woorden blijven stromen. Eindeloze zinnen aaneengebreid. Maar weinigen willen tot zichzelf kome

Juist door de technische vooruitgang, dat we niet meer van s morgens vroeg tot s avonds laat hoeven te zwoegen op het land, uitgeput thuis komen en dat er dan geen energie meer is voor wat dan ook. Daardoor hebben we nu ruimte voor spirituele ont-wikkeling, innerlijke ont-wikkeling, bewustwording. Daarom beschouw ik de westerse wereld ook als mogelijkheid om balans te brengen in de rest van de wereld. Als die rol opgepakt zou worden. Als door dat proces de innerlijke rijkdom meer en meer ervaarbaar zou worden, zou dit in alle eenvoud uitstralen naar de rest van de wereld. Om een cliché aan te halen, er is genoeg voor wat we nodig hebben maar niet genoeg voor onze hebzucht. Maar op dit moment hebben we dit nog minimaal opgepakt. We verliezen onszelf in onze rol binnen de maatschappij, met al onze speeltjes en de voeling echte voeling met de rest van de wereld verdwijnt. We brengen geen balans, nee we brengen alles nog veel meer uit balans door onze wegwerpmaatschappij mentaliteit.

Een staan aan de grens. Een alles hebben gedaan. Het vinden van een onaantastbaar geluk, nog de enigste wens. Een willen doorgronden van de ware zin van het bestaan. Een met lege handen staan. Met een brandend hart. Een hart dat is verwart. En er is niets meer wat de innerlijke pijn verzacht. Een aan de afgrond staan. Eindeloze wegen gegaan. Vele beproevingen doorstaan. Een niet meer verder kunnen gaan. Als dan de oerschreeuw weerklinkt. En alles in een moeras van wanhoop wegzinkt... Dan is er mogelijkheid. Dan snelt toe wat staat buiten de tijd. Wat besloten ligt in de eeuwigheid. Dan wordt de uitkomst aangeroepen. Een aanraking. In het hart. De pijn die even wordt verzacht. Het hart voor een moment tot rust gebracht. Als die ware noodkreet weerklinkt. Dan is er een nieuwe weg die begint. Dan wordt een Stem wakker, die het ware Leven bezingt. Dat is de opening. Als het hart open zal gaan. Dan wordt een nieuw boek open gedaan. En de zin van het leven, meer e

Een goed onderhouden weg liep tot aan de voet van de heuvel; daarvandaan ging een pad naar omhoog. Boven op de heuvel stond de reüne van een heel oude vesting. Duizenden jaren geleden was het een formidabel bouwwerk geweest, een fort van kolossale rotsblokken en van trotse zalen met pilaren en mozaïekvloeren, marmeren baden en vertrekken. Hoe dichter je die citadel naderde, des te hoger en dikker werden de muren en des te krachtiger moet ze verdedigd zijn; toch werd ze veroverd, vernietigd en herbouwd. De buitenmuren waren opgetrokken uit enorme rotsblokken die zonder voegwerk op elkaar gestapeld waren. Binnen de muren lag een oude metersdiepe put, met treden naar beneden. De treden waren glad en glibberig en de zijwanden van de put glommen van het vocht. Alles was nu tot een ruïne vervallen, maar het prachtige uitzicht vanaf de top van de heuvel was gebleven. Ver naar links zag zag je de flonkerende zee, die grensde aan brede open vlakten met heuvels op de achtergrond. Niet zo v