Kagib Weteninhethart

Aan de ene kant kan in de diepste duisternis zo weer t Licht verschijnen, dat uiteindelijk nooit verdwenen was. Maar ook een andere kant kan zomaar ineens gebeuren. Je bent in de bloei van je leven, wauw te gek alles, genieten, goeie baan, fijn huwelijk/relatie, gezond, en dan bam stort alles in. Ernstige ziekte geconstateerd, huwelijk op de klippen, ontslagen noem maar op. Plotsklaps is t licht verdwenen en toch is t Licht er dan nog steeds. En juist dan liggen er geweldige mogelijkheden tot verruiming, tot verdieping, tot inzicht, tot begrip. Dit zijn juist de belangrijkste perioden van t leven, de uitdagingen die hierin liggen. Niet in t lekker doorhobbelen, ditjes en datjes, dag in dag uit gewoonterituelen, wel gezellig, en ja straks vakantie. Das misschien wel lekker gedurende dat korte bestaan hier op aarde, maar in t kader van de Eeuwigheid in het kader van waarom je hier bent, heb je r niks aan. Dus juist als de boel instort, je niet meer door kunt hobbelen, alles uit je handen

Alles mag er zijn. Niks is slecht, alles is een teken, van betekenis. Onderdrukking, wegdrukken, er iets anders van maken heeft geen enkele zin. Alleen ben er bewust bij aanwezig. Laat t daar niet bij. Durf t Licht erop te laten schijnen, dat zonder oordeel is, gewoon ziet wat is, wat er in je speelt, waardoor je reageert zoals je reageert. Het meest geweldige zou zijn, als je een toeschouwer had die naar al je fratsen kijkt. Dat is eigenlijk het overkoepelende bewustzijn dat heel neutraal toekijkt, en ziet/doorziet wat gebeurd. Als je dit her-kent dan weet je dat je meer bent. Meer dan je emoties, je gedachten. En in aandacht, dat blijft de kern, in aandacht, kunnen ze verdwijnen, als dit Licht erop mag schijnen. Wanneer weet je niet. Ineens kan t moment daar zijn. Je doorziet t totaal, je begrijpt het met je hele wezen en t lost op. De emoties die eromheen zitten verdwijnen. Het is leeggemaakt, je wijdt er geen enkele gedachte meer aan, het bestaat gewoon niet meer. Het is alsof het