Kagib Weteninhethart

Wij leven slechts voor de volmaking van onze ziel. Wie dit doel voortdurend in het oog houdt, er altijd aan denkt en het immer voelt zo dikwijls hij iets begint of besluit, die zal spoedig een zekere kalmte verkrijgen en op een onbegrijpelijke wijze zijn lot veranderen. Voor hem die arbeid als een onsterfelijke - niet om iets te verkrijgen dat hij wenst te bezitten (dat is een doel voor geestelijk blinden), maar om de opbouw van de tempel van zijn ziel - die zal de dag zien, al zij het ook na duizenden jaren, waarop hij kan zeggen: Ik wil en het is er; wat ik beveel, dat geschiedt en heeft niet meer de tijd nodig om langzaam rijp te worden. Dan is het tijdstip aangebroken waarop de lange reis ten einde is. Dan kunt ge de zon in haar gelaat zien, zonder dat uw oog erdoor verduistert. Dan kunt ge zeggen: Ik heb een doel gevonden, omdat ik er geen heb gezocht. Gustav Meyrink

Stilte is niet leeg, als die door inzicht ontstaan is. Als alles als t ware verstild is. Die stilte is vibrerend met sprankelend leven in vele dimensies. Heel subtiel, maar toch heel vol en heel rijk. In die Stilte kun je ook waarlijk meebewegen met het Leven, wat het Leven vraagt wat het moment vraagt. Als die Stilte ontstaan is, betekent het eigenlijk dat het ego verdwenen is, want het ego kan niet stil zijn. Het ego is vol van zichzelf en moet zichzelf in stand houden. Daarom blijft er gespletenheid/strijd, omdat er iets overeind gehouden moet worden, iets vol gehouden moet worden. Dit betekent vaak dat er iets onderdrukt naar onderen gedrukt moet worden. Dan kan r nog een soort van stilte ontstaan zijn door oefening/techniek. Maar dan is r afhankelijk van iets om die stilte in stand te houden. Die stilte is ook niet vibrerend met het Leven, niet afgestemd, niet verbonden, niet Een met het Leven. In die stilte ben je geïsoleerd, opgesloten in je eigen wereldje. Stilt

Je was op de berg he? Ik begon me stamelend te verontschuldigen, maar hij wenkte me vriendelijk toen en zei: 'Ik weet dat het daarboven (in droomwereld) heel mooi is; ik ga er ook vaak heen. Jij bent er ook al dikwijls geweest, maar je hebt het altijd weer vergeten; jonge hersens bewaren niets, het bloed is nog te heet. Het wast de herinnering weg. Heeft de wandeling je vermoeid? 'Die op de berg niet, maar de wandeling op de witte landweg wel,' zei ik. 'Ja, ja, de witte landweg!' mompelde hij nadenkend, die kunnen weinigen verdragen'. Alleen iemand die daarvoor geboren is. De meeste mensen zijn banger voor die landweg dan voor het graf. Zij gaan liever weer in de doodkist liggen, want zij denken: Dat is dood-zijn en dan hebben we rust. In werkelijkheid echter is die doodkist het leven, het vlees. Dat iemand op aarde wordt geboren, betekent niets anders dan dat hij levend wordt begraven! Maar het is beter dat men op de witte landweg leert wandelen. Me

Rust, niet stilstand, niet niets-doen, het is slechts in de zon op de berg. Zij staat stil en alles draait om haar. Reeds haar voorbode, het morgenrood, straalt eeuwigheid uit. Daarom ben jij niet moe geworden, toen je de berg hebt beklommen. Hij die de zon ziet, wil alleen nog de eeuwigheid. Hij is verloren voor het wandelen. Zij zijn de kerkheiligen. Wanneer een heilige overgaat, zijn de wereld en ook het andere voor hem verloren.; zij zijn zonder hem achtergebleven. Dus wandel, steek lantaarns aan, totdat de zon vanzelf komt! Gustav Meyrink

Het is niet altijd makkelijk anders te zijn. Anders te zijn in beleven in hoe je in de wereld staat, hoe je dingen ziet. Een periode voel je jezelf daarin onzeker, ga je in de aanval, moet je jezelf bewijzen, is er oordeel. Die fase heb ik zeker gehad. Maar als t dan meer en meer wortelt in jezelf, dat Andere, kun je meer en meer eenvoudig Zijn die je bent. Als je als t ware iets wakker gemaakt hebt in jezelf wat in potentie in iedereen zit maar bij veruit de meeste nog slapende dan ben je daarin heel kostbaar in wie je bent. Je leeft iets voor, je laat iets zien wat mogelijk is. Je maakt stappen die vaker voor anderen moeilijk zijn te bevatten omdat ze schijnbaar zo'n risico inhouden. Maar je hebt de Zekerheid in jezelf gevonden. Een totaal anders omgaan met het leven, wat belangrijk voor je is. Een heel natuurlijk zijn in wie je bent, je niet verschuilen, kwetsbaar durven zijn. Allemaal hartstikke kostbaar. Soms moet je een lange adem hebben, bv bij de familie, w

Met de naam Christoffel is het anders gesteld. Deze hing mij op een kaartje om de hals, toen men mij als naakte zuigeling op een morgen voor de deur van de Mariakerk aantrof. Dat kaartje zal mijn moeder wel hebben geschreven, toen zij mij daar neerlegde. Het is het enige wat zij mij heeft meegegeven. Daarom heb ik altijd de naam Christoffel als iets heiligs beschouwd. Die naam heeft zich in mijn lichaam ingedrongen en ik heb die als een doopbriefje, opgesteld in het rijk van de Eeuwige, als een document dat niemand mij ontroven kon, overal in het leven meegedragen. Voortdurend groeide deze naam als een kiem uit de duisternis aan, totdat hij, toen hij weer verscheen, zoals hij van de aanvang was geweest, zich met mij versmolt en mij geleidde naar de wereld van de onvergankelijkheid. Zoals er staat geschreven: Er wordt gezaaid in vergankelijkheid en opgewekt in onvergankelijkheid. Gustav Meyrink

Later vernam ik dat een voorvader van de baron een eenvoudige lantarenopsteker was geweest, die men, om ik weet niet welke reden, in de adelstand had verheven. Op bevel van de baron moest ik reeds de volgende dag mijn werk beginnen. Je hand moet leren, wat later je geest moet voortzetten, zei hij. Al is een beroep ook nog zo gering, het wordt geadeld als de geest het later kan overnemen. Een arbeid, die de ziel weigert als erfenis te aanvaarden, is niet waard dat hij door het lichaam wordt volbracht. Moet ik 's morgens vroeg de lantarens weer uitdoven? Vroeg ik verlegen. De baron streek mij liefkozend langs de wang: Natuurlijk, als de zon komt hebben de mensen toch immers geen ander licht meer nodig. Gustav Meyrink