Kagib Weteninhethart

Ja, het denken. Het heeft een centrale plek in je leven. Alles draait uiteindelijk om dit denken. Het is niet te stoppen, het gaat voortdurend door. Steeds maar denken, denken, denken. Helemaal vol met gedachten. Denken over het leven, over jezelf, over de ander, over de situatie. Denken over wat je moet doen, wil doen, hoe je denkt dat het is. Je denkt dat dit het is, dat het niet anders kan, dat er geen andere mogelijkheid is. Maar ik zou uit eigen ervaring en praktijk willen zeggen, we hebben dit denken minimaal nodig. Als we gewoon in het moment kunnen zijn dan kunnen we vanuit dat moment doen wat gedaan wil worden, wat nodig is, zonder gedachten. Gewoon doen. Maar omdat je zo vol zit met gedachten kun je niet gewoon doen. Wordt je gedaan, doe je vanuit het denken, wordt je geleefd door het denken. Het denken dat altijd oud is, aangeleerd, opgelegd is, waar je ouders door spreken, de opvoeding, dat je inlicht over angst, waarden en normen systemen, wat ...

Vervuld zijn, een zijn. Een werkelijk overstromen van Liefde voor die ander. Totaal geen fysieke behoefte, vanuit gemis, vanuit bv ik heb zin in je. Nee het is een algeheel andere laag. Als die Liefde wakker geworden is, dan doet t lichaam er bijna niet meer toe. Dan is er nog slechts Liefde, en in elke aanraking, in elke streling in elke blik is dan Liefde. Als de ander die Liefde kan ontvangen dan kun je elkaar meenemen in die Liefdesstroom, van dimensie tot dimensie, in een spiraal. Het is niet in eerste instantie een lichamelijke behoefte. Het is meer het verbinden van het lichamelijke met de Liefde die er al is. Het gevoelen van een zijn. Die Liefde die alleen Liefde is willen delen. Niet uit compensatie, maar juist vanuit het vervuld zijn. Iemand anders daarmee iets willen geven. De Liefde doorgeven, de Liefde delen die toch een eenheid is. De Liefde die alleen Liefde is in de ander opwekken, daar de verbinding mee maken. Hierin is de meest pure uitdrukking va...

Het voelt alsof de muur binnen in mij sterker en sterker wordt naarmate ik me er meer bewust van ben..... Allereerst moet je begrijpen dat de muur niet sterker wordt; het is enkel dat je bewustzijn helderder wordt. Er is helemaal geen reden waarom de muur sterker zou worden als je bewuster wordt. Het is gewoon net als wanneer je het licht in een donker huis brengt, dat je het spinrag en de spinnen gaat zien - niet dat zij plotseling zijn ontstaan doordat je licht binnengebracht hebt. Ze hebben er altijd gezeten; het komt juist doordat je ze gewaar wordt, doordat je opmerkzaam wordt. Jouw groeiende gewaarwording onthult de aanwezigheid van je gevangenismuren. Maar het zijn geen echte muren, ze zijn alleen maar van gedachten. Daarom kunnen ze je niet tegenhouden. Als je daarmee gaat vechten, is er geen oplossing; vroeg of laat raak je vermoeid, aan banden gelegd, ontdek je dat je gezonde verstand je in de steek laat. Maar als je een goede methode gebruikt, krijg je in plaats van een ...

Waarom klampt men zich vast aan het oude? Waarom is men bang voor het nieuwe? Daar is een natuurlijke reden voor. Met het oude ben je efficiënt, met het nieuwe onhandig. Met het oude weet je wat je moet doen, met het nieuwe moet je van voren af aan beginnen. Met het nieuwe begin je het gevoel te krijgen dat je onwetend bent. Met het oude weet je wat je moet doen: je hebt iets steeds weer gedaan, je kunt het automatisch doen, je hebt er geen bewustzijn voor nodig. Met het nieuwe moet je wel alert zijn, anders kan er misschien iets mis gaan. Is het je niet opgevallen? Als je leert autorijden, ben je heel alert. Zogauw je het geleerd hebt, ben je er niet meer mee bezig. Je zingt een liedje, je luistert naar de radio, je praat met je vriend of je denkt aan van alles en nog wat, terwijl je gewoon als een robot automatisch door blijft rijden. Jij bent niet nodig. Je doet het oude automatisch, uit gewoonte. Daarom brengt het nieuwe angst met zich mee. Daarom hebben kinderen de capaciteit om t...

Uiteindelijk zijn we allemaal onderweg in de stroom van verandering. En in dat wat daarin op ons pad komt worden we rijp gemaakt, gelouterd door alle ervaringen om zo tot het punt van geen terugkeer te komen. Daar gaat meestal heel veel aan vooraf wat ook gewoon helemaal goed is, deel van het rijpingsproces. Je kunt niks forceren. Maar als echt alle illusies doorzien zijn, echt doorzien, ten diepste, dat het geluk nooit buiten te vinden is maar alleen diep binnenin. Dat daar iets wil opgroeien, opbloeien, ruimte krijgen, dan is t punt van terugkeer gekomen. Dan is nog slechts je enige verlangen om naar Huis te gaan. om het Andere ruimte te geven, en wordt eigenlijk de rest bijzaak. Het is er altijd, Dat is er altijd. Het heeft een heel stille Stem, die beter en beter gehoord kan worden naarmate we zelf stil geworden zijn. Alle fixatie, dwang tot prestatie, en daardoor steeds weer vroeg of laat gebroken worden, verdwenen is. Alle afhankelijkheid van buiten verdwenen ...

Als je werkelijk wilt beseffen wat liefde is, vergeet liefde dan maar en denk aan meditatie. Als je rozen in je tuin wilt hebben, vergeet de rozen dan, maar zorg voor de rozenstruik. Geef die voedsel, begiet haar, zorg ervoor dat ze de juiste hoeveelheid zon krijgt en water. Als je overal voor gezorgd hebt, dan komen de rozen gegarandeerd op de juiste tijd. Je kunt ze niet vroeger tevoorschijn halen, je kunt ze niet dwingen eerder open te gaan, en je kunt een roos niet vragen volmaakter te zijn. Heb je ooit een roos gezien die niet perfect is? Wat wil je nog meer? Iedere roos is perfect als enige in zijn soort. Dansend in de wind, in de regen, in de zon... kun je de enorme pracht niet zien, de absolute vreugde? Een kleine doodgewone roos heeft de uitstraling van de verborgen pracht van het bestaan. Liefde is een roos in je wezen. Bereid je wezen toch voor; verdrijf de duisternis en de onbewustheid. Word meer en meer alert en bewust, dan komt de liefde op eigen gelegenheid, op haar eige...

En zo zijn er zoveel energieketens met dingen, met mensen, waardoor we verloren hebben de onschuld, de onbevangenheid. Waardoor we onszelf geisoleerd hebben, en niet meer gewoon de ander met een glimlach van Liefde kunnen zien, de ander die we ont-moeten op onze weg. Er is een voor en afkeur. Het ene beeld past, en het andere beeld valt buiten dat wat door ons denken gevormd is. Het denken isoleert ons van elkaar. De verbinding is verbroken en gebondenheid komt ervoor in de plaats. Geen verbondenheid maar gebondenheid, aan dingen, aan mensen. Mensen die ons heel dierbaar geworden zijn, een vriend/in, je ouders, je echtgenoot, maar uiteindelijk zijn dit ook allemaal ketens geworden, waardoor we onze vrijheid kwijtgeraakt zijn. Waardoor we niet meer natuurlijk kunnen zijn, kunnen liefhebben het leven, de ander, in verbondenheid, in eenheid. Omdat we keuzes gemaakt hebben in dat wat we energie geven, zijn we gespleten geraakt. Is de eenheid verloren geraakt. Het...