Kagib Weteninhethart

Het ligt voor de hand dat de substantie der ziel van een oneindig fijner gehalte is dan die van het lichaam. Dat we daarom bij de ziel al kunnen spreken van substantiële krachten die zich steeds opnieuw kunnen ordenen en groeperen al naar gelang het licht van de geest in ons toeneemt. Men ziet wel eens feestelijke fonteinen die van binnenuit door tal van lichtschakeringen worden bespiegeld. Het ijl verstuivend water weerkaatst op feeërieke wijze het kleurenspel van licht en leven en boeit het oog. Zo kan in de menselijke ziel een fontein van lichtkrachten ontstaan, die alles overtreffen in schoonheid en glans. Het is de fontein van levend water die zal opspringen tot in het eeuwige leven. Kunnen we dan niet op die wijze de voorstelling benaderen dat er innerlijk een lichtgestalte wordt geboren waarvan Jezus zeide: 'Het stond en het openbaarde zich in hun beeld'? Als zij tot u zeggen: Wie zijt gij? zeg: Wij zijn zonen en wij zijn de uitverkorenen van de Levende Vader. Als zi...

Hoe dat onderscheid te ervaren wat nog wel jouw ikje is, en wat niet? Een belangrijke toetssteen is, voelt t vrij. Is het niet beladen, heeft t geen lading, geen emotionele lading, fixatie, beklemming? Wil jij nog iets zeggen, iets doen en verbindt je hier iets aan? Ontstaat daardoor een stuk van opwinding? Dan weet je dat jij aan t woord bent en niet je Essentie. De uitdrukking van Essentie is totaal vrij. Het stroomt uit zonder er iets speciaals mee te willen of te moeten. Het moment roept iets op, en dat komt tot uitdrukking. Jij spreekt niet meer, jij handelt niet meer. Het spreekt en handelt door jou heen. In alle eenvoud, gewoon dat wat nodig is. Dat is jeZelf zijn. Jij bepaalt niet wat er opgeroepen wordt, het moment roept iets op. Dat is alles, en in dit Eeuwige moment stroom je verder. En daar gaat t uiteindelijk ook om, om in dat Eeuwige moment te blijven, daar voeling mee te houden. Dan ben je niet van de tijd, dan omvat je de tijd. Dan drukt zich dat uit wat is ...

Het is toch gewoon zo, in essentie, in de Essentie zijn we Liefde. Om wat voor reden dan ook hebben we r van alles omheen gebouwd, van waaruit we zijn gaan leven, of vaker overleven. De Liefde raakt helemaal verborgen, omdat we een eigen leven zijn gaan leiden. Iets opbouwen op een basis die verstoken is van Liefde. Een ego. En is dat ego niet voornamelijk het denken? Heeft het denken niet zo'n ongelooflijke grote plek in ons leven gekregen? En daardoor de eilandjes opgebouwd vanuit dat denken. Van daaruit hebben we ons geïsoleerd van elkaar in dat wat we denken te weten, denken dat is, denken wie de ander is, hoe t leven is, wat belangrijk is. Eindeloos beelden die tussen de Liefde in gaat zitten. Denken dat nooit hier is. Nooit nu is. Het verleden, het eindeloze verleden dat door dit denken spreekt. Waarin we ons veilig voelen, waarin we ons koesteren, maar vaak ook zo koud is. Waarmee we ons overeind houden. We denken iets te zijn, iets te moeten zijn, iets te moete...