Kagib Weteninhethart

Het was een rustige, heldere avond en de bergen waren dichterbij dan ooit. De rivier was kalm, er waren niet zoveel rotsen en het water stroomde snel. Je zou moeten rennen om het bij te houden. In de lucht hing de geur van pasgemaaid gras, in een land dat welvarend en tevreden was. Wat zijn er weinig mensen die de bergen of een wolk echt zien. Ze kijken, ze maken een paar opmerkingen en ze lopen door. Woorden, gebaren, emoties staan werkelijk zien in de weg. Aan bomen of bloemen wordt een naam gegeven, ze worden ergens bij ingedeeld en daarmee uit. Om werkelijk te zien moet er nederigheid zijn, waarvan de essentie onschuld is. Er is daar die berg, met die avondzon erop; om die voor de eerste keer te zien, te zien alsof hij nooit eerder was gezien, te zien met argeloosheid, met ogen die gewassen zijn in de leegte, die niet gewond zijn door kennis - dat zien is een zeldzame ervaring. Een nederigheid die nooit door trots of ijdelheid is aangetast. Bij die bepaalde gebeurteniss...

Diepte, rijpheid, volwassenheid kun je niet doen. Het is een vrucht. Er is een kans dat deze vrucht kan groeien. Of die kan groeien hangt van je intentie af. Ook aan die intentie gaat meestal heel veel vooraf. Loutering. Dat je het op allerlei manieren wel probeert te doen, vechten, geluk buiten jezelf proberen te vinden. Totdat je inziet dat t op die manier niet werkt. Dat jij het niet kan doen. Dat je slechts jezelf open kan stellen, ruimte scheppen, leeg worden voor dat wat wel Weet en Ziet. Het ego wil in eerste instantie met alle macht aan een droom vasthouden Wat voor droom dan ook. Vechten voor die droom. Niet wakker worden, nee het liefst blijven slapen, in wat voor droomwereld je ook leeft. Ieder leeft in zijn eigen droomwereld. Een droom die er heel mooi uit kan zien, verheven, mensen redden/helpen etc. maar t blijft toch dromen. Jij blijft het doen, en de Werkelijkheid kan zich niet openbaren. Wakker worden doet pijn. Wakker worden vervreemdt je in eerste insta...

Maar de werkelijkheid bestaat enkel uit nu, uit het heden. Ze heeft niets te maken met het verleden en niets te maken met de toekomst. Zij is zo geconcentreerd in dit moment, dat als je in dit moment kunt zijn, al wat je nastreeft en zoekt in vervulling gaat. Dit moment is de deur naar het goddelijke. Leef van moment tot moment, voortdurend het verleden achter latend, als stof dat zich op de spiegel heeft vastgezet. Een mens die tevreden is in het heden, zal zich nooit druk maken over de toekomst. Wanneer je eenmaal vergeten bent het heden te beleven, ben je al dood. Het is iets anders dat het wellicht zestig, zeventig of tachtig jaar duurt voordat je begraven wordt of gecremeerd - maar je bent al veel eerder doodgegaan. Op het moment dat je het contact met het heden bent kwijtgeraakt, heeft je dood zich voltrokken. Maar als je het contact weer kunt terugwinnen, is wederopstandig mogelijk. Alleen het heden kan je de ruimte bieden om te ontspannen en niet iets door te drijven. Het i...

Waarom wil ik omstandigheden naar mijn hand zetten? De opvoeding van de mens is zo verderfelijk, zo verminkend, dat ze al wat belangrijk en waardevol in je is teniet doet, en dit vervangt door wreedheid, geweld, een verlangen tot overheersen. Heel de samenleving ondersteunt deze vernietiging van je onschuld aan alle kanten, stimuleert dit. Je bent voortdurend met jezelf in gevecht, doordat je zulke stompzinnige ideeën over jezelf hebt gekregen: je moet kiezen tussen ofwel je aard, je ontspannen zijn in je aard, ofwel duizenden jaren conditionering - en conditioneringen gaan met de dag dieper. Plezier is veroordeeld, niet serieus zijn is veroordeeld, speelsheid is veroordeeld. De hele mensheid heeft zich gericht op uitermate serieus te zijn, en serieus zijn is een psychologische ziekte. Als je door omstandigheden wordt verblind, ga je in jezelf iedere gelegenheid die je levendiger, liefdevoller, gelukzakiger, extatischer kan maken, de kop indrukken. Het is een worsteling tussen jou...

We weten teveel, of denken te weten, waardoor het Weten niet meer kan spreken. Het Weten zit onder dat alles, onder al die kennis. Alles dat aangeleerd is, en wat ons meestal nogal misvormd heeft. Alles hierdoor beladen en gekleurd. Daardoor kunnen we niet meer Zien/ervaren wat is. Daardoor is alles gevangen geraakt in een beeld, in beelden. Het leven eruit, doods, mechanisch. We denken het wel gezien te hebben en zien niets meer. Het denken en voelen, de emoties, waardoor wij bevangen raken, gevangen raken in alle beelden, in ons verstand in zoveel. Waardoor de Liefde niet meer ervaren kan worden. Waardoor de afstemming hiermee verloren raakt. Terwijl die Liefde er toch altijd is, zonder oorzaak, zonder reden. Gewoon altijd stromend, eeuwig aanwezig, dwars door alles heen in wat wij doen. Uiteindelijk dit alles omvattend. We hebben die Liefde opgesloten in een kastje, en van daaruit zelf een wereld gevormd. Een denkwereld, een emotiewereld, meestal een heel kleine beperkte ...

Wat het is het verschil tussen nederig zijn, verlegen zijn, en je alleen maar uit angst verschuilen? Allereerst moet je dieper ingaan op het woord nederig. Alle godsdiensten hebben er een foutieve waarde aan toegekend; met nederig bedoelen ze precies het tegenovergestelde van de egoïst. Zo is het niet. Zelfs de exacte tegenpool van het ego is nog steeds het ego dat zich achter facades verschuilt. Af en toe wordt het gedemonstreerd in de zogenaamde nederige man: hij denkt dat hij nederiger is dan wie dan ook - en dat is het ego. Nederigheid kent een dergelijke taal niet. Onechte nederigheid is enkel het verdrongen ego dat voorgeeft nederig te zijn, maar ernaar verlangt als beste uit de bus te komen. Authentieke nederigheid heeft niets met het ego uitstaande; ze is de afwezigheid van ego. Ze maakt er geen aanspraak op aan wie dan ook superieur te zijn. Het is gewoon zuiver begrijpen dat er niemand is die superieur, en niemand die inferieur is; mensen zijn alleen maar zichzelf. Je kunt...

Het was een heerlijke avond; er was de hele dag geen wolkje aan de lucht geweest en nu was de zuiverheid van de hemel en van de schaduwen overrompelend, het avondlicht een verrukking. De zon ging onder achter de heuvels, die hun lange schaduwen over andere heuvels en over de velden wierpen. Het pad dat een volgend grasveld doorkruiste ging nogal steil omlaag en kwam uit op een groter, breder pad, dat door het bos liep. Er was niemand op dat pad, het was verlaten en het was in het bos heel stil, behalve een beekje dat meer lawaai leek te maken voordat het tot rust kwam voor de nacht. Er waren hoge sparren daar en de lucht was geurig. Plotseling, toen het pad een bocht maakte, zag je door een lange tunnel van bomen een stukje groen en een pas gekapt stuk dennenbos, waar de avondzon op scheen. Het was overrompelend van intensiteit en verrukking. Je zag het en alle ruimte en tijd losten op; er was alleen dat plekje licht en anders niet. Niet dat je dat licht werd of dat je je met da...