Kagib Weteninhethart

Het komt eropneer om steeds het leven, de ander als nieuw te ontvangen. Zo blijft er verandering en groei, mogelijkheden en kansen voor aanraking. Open en ontvankelijk zijn, je durven te laten raken. Als we helemaal vol zitten met onszelf, met van alles en nog wat, hoe kan er dan nog iets veranderen? Alles stuit, botst op dat wat we denken te weten over het leven, over de ander, wordt weer in een hokje gestopt wat je wel kent, dat t wel past. Vermijden heeft natuurlijk geen enkele zin, bv arrogantie vermijden. Gewoon zien wat is, en als je arrogant bent ben je arrogant. Maar wat is de grond hiervan, de oorzaak, van waaruit is die arrogantie ontstaan. Waar heeft het verbinding mee, waar is het uit opgestaan? Die vragen beantwoorden, durven in jezelf te voelen dit antwoord, dan kan er iets veranderen. Heb je de behoefte om jezelf meer te voelen in iets over iets, waarom dan? Als het je werkelijk gaat om vrij hiervan te komen, dan durf je ook toe te laten hoe t bewustzijn hierover spreekt...

Uiteindelijk wordt het leven een symfonie, een superklankenspel wat met alles om je heen resoneert. De basis is dan uiteindelijk binnenin gevonden. Daar begint de muziek, en iedereen die aan het stuk deel wil nemen is welkom. Samen fantastische harmonieën creeeren, klankcollages maken. Maar de afhankelijkheid verdwijnt dus alles wordt meer en meer een heel vrij stuk. Een vrij stuk muziek vol verrassingen en mogelijkheden. Tussendoor zijn er echt verbindingen die totaal meeresoneren. Geweldig om dan samen een stuk te spelen en misschien als kernstuk te gaan fungeren, het thema van het stuk uit te bouwen met allerlei zijlijnen. Maar het mag, het moet niet. Er is geen afhankelijkheid, want je hebt alles gevonden in jezelf wat je jezelf zou kunnen wensen. Het is vervuld in de Liefde en vanaf dat moment vindt er eigenlijk een ommekeer plaats. Je leven draait vanaf dan om geven, alles geven wat in je is, zonder afhankelijkheid, zonder iets terug te verlangen. Das natuurlijk wel beetje gek in...