Kagib Weteninhethart

De langgerekte bocht van het strand lag er nagenoeg verlaten bij. Een paar vissers waren tussen de rijzige palmen onderweg naar huis, naar hun dorp. Onder het lopen sponnen ze garen, waarvoor ze het katoen op hun naakte dijen rolden en daarna op de klos wonden; het garen dat ze maakten was dun, maar sterk. Een paar van de mannen liepen met een zekere lichte gratie, anderen sloften vermoeid. Ze waren slecht gevoed en mager en donkerbruin verbrand door de zon. Er kwam een jongen voorbij, zingend en vrolijk, flink stappend; de branding rolde het strand op. Een stevige bries stond er niet, maar er was toch sterke zeegang, met een donderende golfslag. De bijna volle maan rees juist uit het groeblauwe water op en de branding smolt wit weg tegen het gele zand. Door onze ijdelheid raken we afgestompt, door ervaring en kennis binden we ons, en het water des levens vloeit onze deur voorbij. Om met die jongen mee te kunnen zingen, om met die vissers mee te kunnen sloffen, om garen op je dij...

Het is eigenlijk een beetje dubbel, je kunt t niet doen, en toch kun je t doen. :p Uiteindelijk wil je niets anders dan het doen, dan die ene weg gaan van binnenuit. Verantwoordelijkheid nemend voor je leven, alles wat daarin op je pad komt met een open en ontvankelijk hart. Uiteindelijk wil je niet anders dan in aandacht zijn, en wordt t heel natuurlijk en vanzelfsprekend. Maar als t er tussenin zit, ja dan kan t ego je nog wel s te pakken nemen, je ketenen. Dat je, je verliest in t leven, dat je de Verbinding verliest, geen aandacht meer hebt, dat je niet wil kijken in jezelf, het zelf wil doen. Dan kan t goed zijn jezelf tussendoor terug te roepen, ho stop, terug naar mezelf, terug in de Verbinding. Wat gebeurd er nu werkelijk en wat is de betekenis hiervan? Je kunt niet twee paden gaan, maar ja je kunt ook niks onderdrukken, want dan wordt t ook schijn. Maar je kunt wel de intentie hebben om in die aandacht te zijn, om die verantwoordelijkheid te nemen, om open en ontvank...

BLOEMEN IN DE REGEN. GLINSTEREND, GLOEIEND. TRANEN OMLAAG DRUPPELEND, HERFST, VAL, GROENE CREATIE, VERANDEREND IN ROOD, GEEL, DE AARDE BEDEKKEND, OPLOSSEND TOT EENWORDING. TRANSMISSIE. VOEDSEL VOOR DE KETEN VAN LEVEN. VOORTDURENDE VERANDERING. SPINNEWEB, JOU EN MIJ VANGEND. DE SPIN KOMT TOTDAT WE VRIJ ZIJN EN DE VLINDER WORDEN, RUSTEND OP DE BLOEMEN IN DE REGEN. Kagib

De Stroom gaat verder. Poort na poort opent zich. Nu is het de poort van mededogen, die zich geopend heeft. Het Weten is niet van zoveel belang meer. Het gaat er nu slechts om, om er te zijn voor de ander met een open, een ontvankelijk hart. Een waarlijk dienstbaar zijn zonder belang, verlangen, zonder verwachting. Slechts er zijn. Er zijn met een hart vol mededogen. Hierin ontwaakt de Liefde, in een leeg zijn. In dit er zijn, word ik gevuld, vervuld met Liefde voor de ander, het Andere. De poort die open gemaakt is, heeft verbinding met het zien, het voelen, dat diep binnenin iedereen die Bron van Liefde, van Schoonheid is. Dat wat hiervan afwijkt, is eigenlijk niet meer van belang. Er is slechts Liefde, mededogen. Weer een stap vooruit, achterlatend de overbelichting van het onvolmaakte, de belichting van de schijn, de onwaarheid, het masker, de muur. Het is niet meer van belang. Het mededogen stijgt hier bovenuit. De Liefde lost dit alles op. De wijsheid, het weten, is van geen enke...

Ja, het allerkleinste in eerste instantie meest kwetsbare kan tot de grootste Kracht uitgroeien, als we hieraan de ruimte geven. Maar dat gaat niet zomaar. Dat betekent heel heel veel onkruid wieden. Wat dat betreft, alweer heel lang geleden, op een reis in Frankrijk, een vredestocht. Toen waren we de plantjes aan t verzorgen, aan t wieden, moesten we ook t onkruid eruit halen. Er werd gezegd hoe t plantje eruit zag, het plantje werd getoond. En echt bijna alles moest eruit getrokken worden, en een heel klein kwetsbaar plantje bleef over. Zo wordt t wel letterlijk heel aards en tastbaar gemaakt de betekenis van het leven. Zoveel onkruid dat er is, zoveel dat voor dat kwetsbare plantje is komen te zitten. Een wirwar van gedachten en emoties en beelden en verlangens en angsten noem t maar op, waardoor we geleefd worden. Dat steeds weer uitschiet, steeds weer mogelijkheden ziet om zich kenbaar te maken, zolang er aanrakingspunten zijn. Je kunt dat natuurlijk niet met geweld eruit...

Instorten. Omlaag storten. Neergeslagen. Schichtige blikken. Wegkruipen. Elke beweging, elk woord, gooit me omver. Angst om te leven. Angst om te sterven. Verlamd, opgesloten. Afgesloten voor de buitenwereld. Gevangen in de duisternis. Machteloosheid. gevangen in een draaikolk. Een draaikolk van negatieve gedachten. Dan........ Hysterie. Een kopje slaat te pletter tegen de muur. Een oerschreeuw breekt naar buiten. Krachteloos zak ik in elkaar, over geleverd aan terneerdrukkende gevoelens. Mezelf niets voelend. Nog minder dan een pluisje meegevoerd door de wind. Ik ben van mijn eigen voetstuk gestoten. Ik wist het allemaal. Niets kon meer fout gaan. Iets zat er scheef. Maar ik liet dit niet tot me doordringen. Niemand sprak me meer aan. Voortdurend gespannen sfeer. Hun probleem, niet het mijne. Ik was losgekomen van de aarde. Stroomde mee met mijn vreugdestroom, maar zag de andere stromingen niet meer. Ik was alles. Onaanraakbaar. Niets kon me meer kapot maken. Nu ben ik niets. Me...

Regens hadden het stof en de hitte van vele maanden weggespoeld, de bladeren aan de bomen glansden stofvrij en jonge blaadjes begonnen voor de dag te komen. Heel de nacht was de lucht vervuld van het sonore gekwaak van de kikkers; even rustten ze en dan begonnen ze weer. de rivier stroomde snel door haar bedding en de lucht was mild. De regenperiode was nog allerminst voorbij. Donkere wolken stapelden zich op aan de hemel en verborgen de zon. Zowel de aarde als het geboomte, ja heel de natuur leek in afwachting van een nieuw reinigingsbad. Het bruin van de weg was nu donker en kinderen speelden in de plasen; ze bakten modderkoekjes of bouwden forten en huizen met muren eromheen. Na maanden van hitte hing er een sfeer van vreugde; de aarde werd geleidelijk weer met een waas van groen gras bedekt. Alles vernieuwde zich. Kennis werkt conditionerend. Kennis biedt geen vrijheid. Je weet dan misschien hoe je een vliegtuig moet bouwen om in een paar uur naar het andere eind van de were...