Kagib Weteninhethart

Het leven gaat erom uiteindelijk tot het niet-doen te komen. Het is een weg van achterlaten, loslaten, doorzien. Meer en meer een Kracht in je voelen, een Bewustzijn waar je meer en meer op mag vertrouwen, wat je aan de hand neemt. Wat in de bijbel staat, dat Johannes zegt, ik moet minder worden en Hij, de Christus moet meer worden is het kernprincipe. Niet dat je dan niets doet, zekers niet, maar dat je in alles wat je doet hierdoor niet bezeten wordt maar ziet voor wat het is, alles wat buiten je gebeurd. Dat er meer en meer een stilte en gelijkmoedigheid in je ont-staat, opstaat, over alles wat in het leven gebeurd. Meer en meer een gewoon Zijn en volgen die Andere die jou leidt van binnenuit. Een vrede die misschien voor anderen soms moeilijk te begrijpen is. Doet dan niks jou meer iets is dan misschien een vraag die naar boven komt. Een in het midden zijn, geen ophef meer over wat dan ook, want je Weet dat dit het niet is. Het gaat verder en verder over soms ondoorgrondelijke wege...

In de kern komt het eropneer dat alles maar dan ook alles wat we doen heel vluchtig is. In het moment is het heel belangrijk, lijkt het heel belangrijk. Misschien een paar dagen dat t blijft, maar dan is het weer verdwenen. Wat is er over na een jaar? Wat blijft over na een leven? Ook in ons handelen naar buiten, welke wezenlijke diepe innerlijke verandering brengen we daarin teweeg. Wat blijft daarin werkelijk hangen of zorgt voor een doorbraak? Maar wat niet vluchtig is, en daarom van zo'n groot belang, is ons bewustzijn. Dat meer en meer het Bewustzijn van Liefde mag/kan vrijkomen. Want het bewustzijn dragen we met ons mee over dit leven heen. Welke veranderingen zijn hierin opgetreden bij het overgaan, bij het sterven. Wat heeft er mogen open gaan? Dus de zin van het leven ligt in het zoveel mogelijk open maken van wat in potentie in ons verborgen is. Dat meer en meer de Liefde, het Weten vrij mag komen. Dit betekent niet dat je een kluizenaar moet worden, juist niet. Maar wel ...