Kagib Weteninhethart

De motor was krachtig en goed afgesteld; hij nam de heuvels met gemak, zonder horten of stoten, en zijn acceleratievermogen was perfect. Vanuit het dal liep de weg steil omhoog, tussen sinaasappelboomgaarden en hoge, wijdvertakte notenbomen door. Aan beide zijden strekten de boomgaarden zich minstens zestig kilometer uit, tot aan de voet van het gebergte. De weg liep daarna in een rechte lijn door een paar stadjes heen en zette zich dan voort door open veld, vol heldergroene klaver. Na zich vervolgens weer tussen vele heuvels door te hebben geslingerd, kwam hij tenslotte uit op de woestijn. De weg was vlak, de motor zoemde gelijkmatig en er was heel weinig verkeer. Je was je intens bewust van het landschap, van af en toe voorbij rijdende auto's, van verkeersborden, de helderblauwe lucht en van het lichaam dat daar in de auto zat; maar de geest was heel stil. Het was niet een rust als na uitputting of bij ontspanning, maar een stil zijn dat heel waakzaam was. Ook

De Stroom.. Als de verbinding met de Ziel gemaakt is, dan Weet je zelf als je daar weer uit treedt. Als er een stuk van ego, eigenwilligheid is. Als je jouw wil volgt, jouw zin doet. Dan stap je uit de Stroom. Dat voel je ook, dat Weet je, het voelt niet meer gedragen. Er begint iets te wringen, te wrikken. Maar zelfs dan is t niet makkelijk te luisteren. Soms wil zich dan toch iets uitleven, waarna weer stuk bezinning volgt. Daarna geef je jezelf, een stukje wijzer geworden, helemaal vrijwillig weer over aan de Ziel. Maar je kunt het niet doen. Daarmee zet je alleen maar andere krachten in gang, roep je andere werelden op, die niets met de Eeuwige Waarheid te maken hebben. Dan blijf je gevangen in de dualiteit van hemel en hel, al kan die hemel er nog zo mooi uitzien. Daarnaast kun je in dat wat je dan ziet niet helder Zien wat is, maar zal er interpretatie zijn vanuit eigen subjectieve achtergrond en beleven. Ook n gevoeligheid kan er zijn met alles wat in die werel

Een leugen is een welgemikt schot in de eigen voeten. Ali Yazgili Duidelijk beeld, je bent je vrijheid van bewegen kwijt. Als je liegt tegen de ander. Je bent je onbevangenheid kwijt, kunt niet meer vrij delen wat in je is. Je moet dingen afschermen, beschermen. Dingen mogen niet aan het licht komen. Dus er ontstaat angst, verkramping. Je wordt gespleten. Liegen tegen de ander is ook vaak liegen jezelf. Je bent niet eerlijk naar de ander maar ook niet naar jezelf. Er komt iets tussenin. Tussen de ander in, maar ook tussen jouzelf en je natuurlijke Verbinding. Je kunt niet meer op jezelf vertrouwen. Allemaal het gevolg van een leugen. Is het dit waard? En dan heb je nog die uitdrukking, al is de leugen nog zo snel..... lieve warme groet Kagib

Een van de hoogste posities die je kunt bereiken is onafhankelijk te zijn van de goedbedoelde mening van anderen. dr Wayne Dyer Dat is zeker waar. Betekent niet dat je je dan moet afsluiten voor die mening. Van, ik weet het wel, die ander kan vertellen wat ie wil. Het betekent niet dat je niet luistert naar die ander. Nee luisteren is juist een heel belangrijk aspect om tot dat punt te komen. Steeds alles en iedereen te blijven beluisteren met een open hart. Alsof je nog niets weet. Daarin is er dus iets in jou wat echt Weet. Daarnaar luisteren. En zo kun je tot het punt komen dat je het echt Weet. Weet wie je bent, van waaruit je iets zegt of doet. Je kent jezelf, ware zelfkennis daarin is zo'n grote vrijheid. Zo maak je je vrij van de wereld om je heen. Van de mens om je heen, zonder je af te sluiten. Dan is er er juist een warme open betrokkenheid en eindeloos ruimte en begrip voor alles en iedereen om je heen. lieve warme groet Kagib

Er is maar één Verbinding, en het gaat er dus om daar Verbinding mee te maken, je aan over te geven. Een soort stille heldere Kracht die alles Weet en overziet. Onder leiding van deze Kracht kun je de weg naar Huis gaan. Het is een proces van voortdurende verandering. Sterven en weer als een nieuw mens opstaan, keer op keer op keer. Het Pad gaan betekent niet zomaar alles uitleven, maar ook niet wat dan ook onderdrukken. Het betekent in ontvankelijkheid voor het ware Licht alles aan dit Licht durven bloot te stellen, in het Licht te zetten. In het licht brengen alles wat nog duister is, alles wat nog tot licht wil worden. Dat is het ware bevrijdende pad. In Verbinding het vrijkomen van alles wat het eeuwige licht verduisterd, van alle ketens van alle inkleuringen van t leven. Dit kun je dus niet doen. Het enige wat je kunt doen is je open stellen, tot overgave komen zodat het Licht zijn werking kan tonen, ervaarbaar maken. Wil je werkelijk je basis vinden, de juiste

Tijd hebben alleen degenen die het tot niets hebben gebracht, maar daarmee hebben ze het verder gebracht dan alle anderen. Guareschi Ja, als je dit zo leest, heb je misschien zoiets van wat staat hier nou. Had ik ook hoor. Maar daarna heb ik deze zin nog eens rustig tot me laten spreken en nu begrijp ik het voel ik het volgens mij. Het tot niets gebracht hebben. Alles tot niets gemaakt hebben. Het heeft voor mij te maken met dat alles vluchtig is behalve Dat, behalve Het, behalve het Niets. We zitten zo vol met ons zelf dat er geen ruimte is voor het Niets. Het Niets heeft alle tijd en overzicht op de tijd. Alles wat binnen de tijd zich afspeelt. Het Niets zit ook niet vast aan de tijd. Dus het gaat erom dat Niets in je vrij te maken. Alleen daarin bestaat de ware Vrijheid. Leeg maken waar je vol mee zit, al jouw bagage al jouw denk-beelden, al jouw emoties, alles waar jij belang aan hecht. Wat is nu eigenlijk echt belangrijk? Dat in jezelf onderzoeken. Is er wel zo

We waren in het hooggebergte, waar het heel droog was. Het had al vele maanden niet geregend en er was geen beekje te horen. De dennen begonnen bruin te worden en er waren er al een paar dood, maar ze vingen nog wind. De bergen strekten zich uit van dal tot dal, tot aan de horizon. Het meeste wild was weggetrokken naar koelere en meer geschikte weideplaatsen; alleen de eekhoorns en een paar Vlaamse gaaien waren gebleven. Er waren ook nog kleinere vogels, maar die hielden zich overdag stil. Er stond een dode den, die na een lange reeks van zomers wit verbleekt was. Zelfs in de dood was hij mooi, sierlijk en krachtig, zonder een waas van sentiment. De grond was hard; de paden waren rotsachtig en stoffig. Wat is er toch weinig voor nodig om de broze sensitiviteit van ons leven kapot te maken! De aanhoudende strijd en conflicten, en het vluchten voor moeilijkheden en angsten, stompen brein en hart snel af en het geslepen brein vindt algauw vervangingsmiddelen voor de sen