Kagib Weteninhethart

Maar de mens komt tot de ontdekking dat hij zelf het is die de chaos teweegbrengt en de wanstaltige vorm aan zijn leven geeft en de oorzaak is van de oogst zijner mislukkingen en teleurstellingen. Hij zelf, niemand anders. Met deze ontdekking begint het geluk van een nieuwe verantwoordelijkheid, dat het enige is dat hem vastheid biedt. Zelf verantwoordelijk zijn voor onze gedragingen, voor onze gedachten, voor de kwaliteiten die ons kenmerken en voor de impulsen die van ons uitgaan. Daarin ligt de enige werkelijkheid die ons voldoening verschaft en die de mens maakt tot schepper van zijn aardse leven. Zo zal deze keuze in zijn aardse leven op de verdere opgaande weg van de grootste invloed zijn. Wat hij zaait zal hij oogsten en wat hij zijn naaste aandoet zal hem weder aangedaan worden. Dat is 'de wet en de profeten' die hij zelf is. Daarom moet hij er zorg voor dragen dat de gelijkenis altijd gelijkenis blijft. Ook een gelijkenis is werkelijkheid, maar een voortdurend toenemen

Dit innerlijke groeiproces wordt gekenmerkt door een voortdurende doorademing en doorleving, een nooit stilstaande en nooit eindigende doorbloeding van het allerinnerlijkste. Hier wordt niet het bloed bedoeld van het lichaam, maar van het allerinnerlijkste substantiële adem- en stralingsvermogen dat wel 'het bloed des Heren' wordt genoemd. Als aan het Avondmaal dit bloed gedronken wordt, in de vorm van wijn, is het slechts een alleruiterlijkste gelijkenis van het werkelijke lessen van de dorst der ziel. Is dit innerlijke levensproces eenmaal ontwaakt en zou het door de overheersende macht van het lichaam tot stilstand worden gedwongen, dan zou de uitdrukkingsmogelijkheid van het ware Zelf slechts tot een verstarde en onbezielde vorm worden waarin het innerlijke leven wordt verhinderd te ademen. Daarom blijft een mens zo dikwijls in een zelfbeperking steken, hetzij door de macht van lichamelijk lijden, hetzij door zodanige lichamelijke genietingen en verslavingen dat voortgang o

Jezus zeide: Wanneer ge uw gelijkenis ziet, verheugt gij u. Maar wanneer gij uw beelden ziet die voor u ontstaan zijn, die noch sterven noch geopenbaard zijn, hoeveel zult gij verdragen? Indien iemand voortdurend zijn gelijkenis aanschouwt, is dat de oorzaak, van een ononderbroken verheugenis. Een ononderbroken verheugenis is hetzelfde als een niet eindigende staat van geluk en heerlijkheid. Praktisch zou het erop neer komen dat zo'n mens zich ieder ogenblik bewust zou zijn van zijn werkelijke oorsprong, het onuitwisbare Ik-Zelf, waarin God eeuwig scheppend werkzaam is naar Zijn beeld en gelijkenis. Deze gelijkenis wordt ook aangeduid door een vonk van geestelijke lichtsubstantie waarin de goddelijke gestalte der gelijkenis zich eindeloos vernieuwend openbaart. Bespeurt de mens dit lichtfeest in zichzelf, al is het maar een eerste straal die de dageraad aankondigt, dan zal hij zich daarover zeer verheugen. Er is een allerinnigste en zeer fijne gevoeligheid nodig om deze aanraking t

Het komt eropneer sensitief zijn, betekent heeeeeeeel heeeeeel ruim zijn. Meer en meer alomvattend ruim. Niets meer tussen jou en het leven in. Een totaal indrinken, toelaten, van dat wat is. Wat in het moment is. Zonder invulling, interpretatie, zonder beeld, verbeelding. Dit betekent in je binnenste ruimte gemaakt hebben voor die ruimte. Leeggeworden. Een lege ruimte geworden zijn. Maar dat betekent niet dat alles leeg geworden is. Er bestaat geen ledige ruimte. Juist als we leeggeworden zijn van onze denkbeelden, onze invulling van de werkelijkheid zal dit gevuld worden, vervuld worden door de Werkelijkheid, de Essentie. Dat wat altijd is, dat wat overblijft. Die Essentie is niet gespleten, versplinterd in honderdduizend stukjes, ikjes houdingen. Deze Essentie is heel, een. Dus de werkelijkheid zal dan ook niet meer gespleten/versplinterd zijn. Die werkelijkheid zal één zijn, een een-voudig Zijn. In een vervulde vol-ledige harmonie. Dan zal er sensitiviteit zijn, ware ontvankelijkhe

Want de wereld met al haar lief en leed wordt doorademd van de goddelijke wereld. Het vergankelijke wordt doorademd van het onvergankelijke leven. De chaos-vormen waarin dood en ziekte en ontbinding heersen, worden omvat en omhelsd door het onzichtbare rijk van de scheppende geest. Het lijden der mensheid, en van de mens in zijn gewaande afgescheidenheid, wordt gedragen door de levensadem der godheid. Maar de mens is zelf overgegaan in de uiterste konsekwenties der aardse verstoffelijking en herkent nu zijn afkomst niet meer. Hij zelf is het geweest en niets en niemand anders die zijn intrede gedaan heeft in de wereld en de kosmos en die de herinnering aan zijn oorspronkelijke leven daardoor bijna geheel is vergeten. Door dit vergeten is hij de aansluiting gaan missen, die hem veilig zou hebben doen werken en scheppen in de chaos, indien hij zich niet door de krachten van die chaos had laten overmeesteren. Wat dit betekent kan hij nog dagelijks ondervinden. De ontzetting die hem aangri

Nooit en te nimmer zal de mens dit mysterie bevatten kunnen, maar hij, de mens, het 'niets' der schepping, het middelpunt uit dat 'niets', brengt uit zich voort een gestalte tot begrip, tot gemeenzaamheid, tot aanbidding en tot liefde. Hij, de mens, vermag uit het 'niets' alles te formeren waarmede zijn geest zich bezig houdt. Hij verneemt het 'Woord uit den Beginne', hij ontvangt het leven als het 'licht der mensen', hij is het die ontdekt dat er een ondoorgrondelijkheid is en dat uit die ondoorgrondelijkheid het te doorgronden woord opklinkt, te doorgronden omdat het zich voor hem bevattelijk maakt in die zin dat hij het bevatten, in zich opnemen kan, ja, er zich geheel mede vervuld kan gevoelen, alsof hij zijn lichaam als het volstromend vat ervaart. Zo ontdekt hij zijn ziel als een gestalte - een beeld, groeiend en veranderend, trillend en oneindig levend en levendig, een lichtgestalte, een lichtend beeld dat in zich een eeuwige werkelijkheid