Kagib Weteninhethart

Het gaat er niet om, iets specifieks te beleven, iets specifieks op te wekken, een bepaalde golf van beleven. Het gaat erom dat alles meer en meer doordrenkt mag worden met het Leven, dat je dit mag beleven. Anders ontstaat er weer dualiteit, onderscheid, afhankelijkheid. Dan moet je eventueel iets doen of blijven doen om dezelfde ervaring terug te krijgen. Het gaat niet om bepaalde extatische ervaringen, geweldige beelden, noem maar op. Het gaat erom dat alle zintuigen bevrucht worden door de Liefde, dat je vervuld wordt door de Liefde, door het Leven. Dat is het einde van de dualiteit, de eindeloze strijd. Daar kun je dan niet meer uit vallen en je hoeft er niets meer voor te doen om het te verkrijgen om het te behouden. Het is uiteindelijk de enige Werkelijkheid die overblijft. Het is niks en toch is t alles. Dat wat voor alles is, voor alle invulling, puur indrinken wat is, zonder voor of afkeur. Dan mag uiteindelijk alles doorstraalt worden met Het met Liefde in helderheid ...

De splinter en de balk. Verblind door het leven door alles wat we denken te zien, denken te weten. Alle problemen liggen buiten, nog nooit naar binnen gekeken. Daar zijn de ogen nog gesloten. Het ware Zien nog niet begonnen. Zo blijft het gevecht, de strijd, met elkaar. Omdat we niet willen Zien. Omdat we verblind zijn door onszelf. Deze waarheid deze naakte waarheid hebben we bekleed met eindeloze beelden. Daardoor denken we dat we gekleed zijn. Ieder een eigen jasje of heel veel jasjes. En niemand mag dat jasje afnemen. In dat jasje voelen we onszelf veilig. In dat jasje kunnen we blijven ontkennen dat we uiteindelijk naakt voor onze innerlijke waarheid zullen staan. We vechten, bevechten, de wereld om dat jasje aan te houden. Alles en iedereen. Het paradijs is nog ver weg. De naakte onschuld. En als dan de dood hier komt. Dan ligt er een kans. Dan ligt er een mogelijkheid. Dat de ogen open gaan. Binnenin. Dat je ziet dat je altijd al naakt...