Kagib Weteninhethart

Achter de wazige verten lagen het witte strand en de koele zee, maar hier was het onduldbaar heet, zelfs onder de bomen en binnenshuis. De hemel was niet echt blauw meer en het was alsof de zon elk vochtdeeltje had opgeslorpt. Het briesje vanuit zee was gaan liggen en de bergen achter ons, scherp omlijnd en als binnen handbereik, weerkaatsten de brandende stralen van de zon. De hond lag rusteloos te hijgen alsof zijn hart zou springen van de ondragelijke hitte. Al maandenlang waren week in week uit de dagen wolkeloos en zonnig en de heuvels, eerst groen en mals na de lenteregens, waren nu bruin verbrand en de aarde was hard en droog. Toch boden ook nu de heuvels nog iets van schoonheid, zacht oplichtend voorbij de groene eiken en het goudkleurig hooi, met boven hen torerend de naakte rotsen van het gebergte. Het pad dat door de heuvels heen naar de hoge bergen leidde was stoffig, stenig en oneffen. Beekjes waren er niet, nergens klonk geruis van stromend water. De hitte was ...

We zijn oud zo oud. We weten het alleen niet. We zijn ver-ouderd. We zijn uit de tijd. Hoe mooi en flitsend ons vernisje ook is. We zijn heel goed in camoufleren. Camoufleren dat we eigenlijk heel leeg zijn. Geen eigenheid geen eigen beZieling, beLeving. Elkaar napraten, wat in de mode is, wat in is. Zo moet je je kleden. Zo moet je je gedragen. Dat kan niet hoor, dat staat niet. Maar eigenlijk niet echt voor iets staan. Met de laatste mode meegaan. Camoufleren, verbergen, achter maskers die steeds makkelijker te handhaven zijn, zelfs meer en meer met ons vergroeien. Facelifts en zo, een nieuwe neus no problem, dat wat oprekken, zie je er weer stralend jong uit. Maar we zijn zo oud. Niets nieuws onder de zon. Steeds weer hetzelfde in een nieuw jasje. Steeds makkelijker de leegte verbergen die eronder zit. Wie ben jij? Wie ben jij werkelijk? Zo voorspelbaar voor wie Ziet. DoorZiet jouw spel. Het spel wat we met elkaar spelen. Uiteindelijk inwisselbaar. Daardoor zo makkelijk programm...

Wie is je vijand? Wie is je lief? Wat is je lief? Waar gaat je liefde naar uit? Wie of wat helpt je in het leven vooruit? En de vijand. Is er wel een vijand? Als je ziet de verbinding, het verband. Want de vijand staat aan dezelfde kant. Het is een andere kant van jou, en zolang je hem ziet, zal hij je blijven eeuwig trouw. Het is maar de kant, van waaruit je het bekijkt, maar uiteindelijk is het relativiteit. Veroorzaak je je eigen strijd, zet je zelf in beweging waar je weg naar toe leidt. Heb je vijanden lief. Maar als er werkelijk Liefde is, is er dan nog een vijand? De vijand en je lief lopen hand in hand. Alles heeft met jou een band. Jouw pad, toont jouw gezicht. Het is jouw innerlijk dat buiten jezelf oplicht. En dit licht in over jouw bestaan. En de vijand zal oplossen als jij leert verstaan. En uiteindelijk heb je lief het hele leven. Alles wat je hierin wordt gegeven. Alles wat het heeft te bieden. Het is slechts het onkruid wieden. ...

Is humor in het leven niet heel belangrijk? Alles een beetje relativeren. Het leven met een lichte glimlach accepteren. Een licht spelen. Een spelen met licht. Pure onbevangenheid. Alles doorstraald met een zachte tederheid. Spontaniteit. Een uitbundige lach die bevrijd. Het leven ondergaan met een open hart. Een spontaan op elkaar reageren. Het leven als een spons absorberen, en dan weer naar buiten uit laten vibreren. Het zijn als een onbevangen kind, dat het wonder in elk moment terug vindt. Door het leven gaan met vederlichte passen. Af en toe misschien zelfs een dansen. Een gewoon ervoor gaan, met alles erop en eraan. De Geest opwekken. Waarlijk opgewekt zijn. Een met de stroom van het leven meegaan. De betovering van het moment ondergaan. Steeds weer een nieuwe creatie laten ontstaan. Een tijdloze belevenis. Een spel dat nooit af is. Het leven als een avontuur beleven. Met lichtheid tegemoet treden. Openstaan voor wat elk moment ons heeft ...

Je kunt dat natuurlijk niet doen, zomaar, als een regel, een gebod, je vijanden lief hebben, of wat dan ook.  Je kunt niet zeggen, van nu af aan heb ik mijn vijanden lief, van nu af aan voel ik liefde. Dan ontstaat er een verkramping een schijnsituatie. En het leven zal er alles aan doen om die schijn te ontmaskeren als t dus niet echt is. Dus zo kun je geen karma ontkoppelen. Die ontkoppeling kan alleen komen als je tot inzicht komt. Tot begrip komt, waardoor het beleven over wat is totaal veranderd. Dan hoef je er niets meer voor te doen, dan is t zo geworden. Dan heb je, je vijanden lief of wat dan ook. Dan zal dit de rest van je leven een realiteit zijn, wat er daarna ook nog op je afkomt, om dit eventueel te toetsen. Dus het gaat er om dat er echt binnenin een verandering  komt. Die zal dan uitwerken naar buiten in alles. Het gaat om vervulling van bepaalde regels geboden zoals heb je vijanden lief. En zo kun je je dan vrij maken van bepaalde karma stukken, hoef je ...

Ik open hiermee dit gedicht. Maar waarom gedicht en niet geopend? Openlijk wordt het leven op vele manieren belicht. Steeds weer wordt er een nieuw levensboek geopend. En het kan zoveel met je doen, als je, je hart opent. Als je, jezelf opent voor de woorden. Zoveel schoonheid en mogelijkheid, dat hierin verborgen ligt.   Het woord laten spreken met een open hart. De verbindingen die het maakt. Dan kan gaan stromen een verfrissende kracht. Een mens die ten diepste kan worden aangeraakt. Het zou kunnen zijn, een ware open-baring. het baart steeds weer iets nieuws. Voor diep urgente levensvragen een verklaring.   Als het is, een open delen. Openlijk ervoor uitkomen wat binnenin leeft. Dan kan het waar nodig, innerlijke wonden helen. Als een openbaarder werkelijk zijn ziel geeft.   Ja, is een dichter niet eerder een openbaarder. Er wordt steeds weer een nieuwe wereld openbaar gemaakt. En het is een belevenis voor iemand, die hiervoor open...