Kagib Weteninhethart

Er is één ongebroken, ongeschonden, onverdeeld leven dat zich kan laten kennen in ons eigen besef van eenheid te zijn, in onze eigen individualiteit. De mens zelf is één en hij gelooft het niet. Hij ondervindt zich als een dier en houdt zijn lichaam voor wat hij is. Hij identificeert zich met zijn dagelijkse zinnen en zegt: het leven is een wanprodukt, de wereld is bezeten en de mensen zijn gek. Maar zijn zinnen bedriegen hem. Zij nemen voorbijgaande dingen waar. Vele mensen staan hun hele leven onder de hypnose van het geweld dat hun is aangedaan en zijn verbitterd en afgunstig op iedere toestand van welzijn, van grootheid van hart, van onvernietigbare liefde en een onschokbaar vertrouwen. Niet enkel alleen voor het lichaam, maar voor de gehele mens als het openstaan voor het werkelijke leven, de enige ware werkelijkheid. Reeds Pascal zei: de mens is een riet, maar hij is een denkend riet. En daardoor heeft het denken de voorrang gekregen bij vele mensen boven het gevoelen en het ...

Maar wat doen de mensen? Zij verklaren God dood, zij trachten de bron van alle leven voor altijd te verstoppen. Zij weten niet wat zij doen, zij weten niet dat ze zichzelf vervloeken en van de bron afsnijden van alle heil, van alle kracht, van alle licht. In een eigenaardige boosaardigheid, die voortkomt uit teleurstelling en lijden dat niet verwerkt en opgelost is, zijn zij als kinderen die naar dat licht en beter-weten, waar alle onderscheiding uit voortkomt, met de rug naar toe zijn gaan staan. En zeggen dan: waar is het waar je over spreekt? Maar omdraaien willen zij zich niet. Het gaat niet in de eerste plaats om een nieuw geloof, noch om een nieuwe vorm van organisatie. Dit is echt niet nodig. Maar om de erkenning of wij de moed hebben onze eigen ogen en oren te gebruiken, ons eigen kenvermogen in ons op te roepen, ons bewustzijn helderder en schoon te maken en te vervullen met het licht waarover wij spraken om dat te laten schijnen in de wereld, dat de wereld anders maakt en o...

Zeker, het is een verkondiging, een openbaring, een bekendmaking en wel zo reëel dat je het met de handen grijpen kunt. Dat ligt in het woord manifestum besloten. Je moet het met de ogen kunnen zien, zo duidelijk is het. Dit wijst op het meest reële, het echte en onvervalste leven, een leven dat altijd van dezelfde kwaliteit is, dat hoe stromend en beweeglijk ook, steeds dezelfde helderheid behoudt en waarvan gezegd is dat het niet alleen het echte levenswater is, maar ook dat het licht is, zo helder. Ja, dat dat leven, het onvermengde, onvertroebelde, onverstoorde, uit God is, dat het licht der wereld is, dat binnen in de mensen is, dat het als een oog is, dat opengegaan is zodat wij daardoor de dingen, de hele wereld onder een ander licht zien dan wij gewend waren. Dat wij het zelf zijn die dit heldere oog in ons hebben, dat wij zelf dat licht der wereld zijn en het voor ons, rusteloze, lijdende, zoekende mensen mogelijk is dat het in ons binnenste openbreekt en ons maakt tot een...

Vindt t wel n mooi beeld, de oceaan en de golf. We scheiden ons steeds van de oceaan, in wat wij willen, denken te moeten doen. In wat we denken wat is, onze eigenwilligheid. En zo maken we eindeloze golven die soms woest te keer kunnen gaan. Zoveel dat vat op ons kan hebben, ons in beweging brengt. Maar die beweging maakt ons dan los van de Oceaan. Wij maken die beweging, wij maken die golf. Wij zetten ons in beweging of laten ons in beweging zetten, wat ons maar kan triggeren. Daardoor maken we ons los van die Oceaan, een Oceaan van Liefde, van Zijn, van Weten. Maar als meer en meer dat Bewustzijn, wat eigenlijk die Oceaan is, in ons kan spreken over alles wat we doen. Over alle golven die we veroorzaken, alle turbulentie, alle verwarring, alle opwinding. Dan kunnen die golven, als er aandacht is, doorzien worden, gezien worden in wat ze zijn. Zo kunnen ze een voor een verdwijnen. Langzaamaan kan zo alles weer tot rust komen, tot stilte worden, verstillen. Een met de oceaan...

Wij hebben begrip van licht door de tegenstelling duisternis. Maar naarmate wij meer en meer deel krijgen aan de verlichte eenheidstoestand zal de tegenstelling dienovereenkomstig geheel en al verdwijnen. Het licht binnengaan zal dan betekenen al meer en meer licht verdragen kunnen en dit gaat gepaard met een toename van geestkracht, die een heilzaam en stralend vermogen heeft, zonder daarbij een speciale bedoeling te kennen. Het is eenvoudig het leven dat het licht der mensen is. Alleen als wij zelf dit leven als een verlichtend zijn bespeuren, herkennen wij het en zullen wij er de verrukking in dankbaarheid van ondervinden. Er is geen mogelijkheid dat het op een andere wijze kenbaar wordt, al zouden wij dronken worden van de nectar en in extase geraken door de ambrozijn. Gesteld dat dronkenschap en extase kenmerken waren van het ware licht. Hoe ontgoochelend het ook moge klinken: het geestelijk leven maakt zeer waakzaam, geduldig en zeer nuchter. Door deze nuchterheid ontstaat dikwi...