Kagib Weteninhethart

Het is toch gewoon zo, in essentie, in de Essentie zijn we Liefde. Om wat voor reden dan ook hebben we r van alles omheen gebouwd, van waaruit we zijn gaan leven, of vaker overleven. De Liefde raakt helemaal verborgen, omdat we een eigen leven zijn gaan leiden. Iets opbouwen op een basis die verstoken is van Liefde. Een ego. En is dat ego niet voornamelijk het denken? Heeft het denken niet zo'n ongelooflijke grote plek in ons leven gekregen? En daardoor de eilandjes opgebouwd vanuit dat denken. Van daaruit hebben we ons geïsoleerd van elkaar in dat wat we denken te weten, denken dat is, denken wie de ander is, hoe t leven is, wat belangrijk is. Eindeloos beelden die tussen de Liefde in gaat zitten. Denken dat nooit hier is. Nooit nu is. Het verleden, het eindeloze verleden dat door dit denken spreekt. Waarin we ons veilig voelen, waarin we ons koesteren, maar vaak ook zo koud is. Waarmee we ons overeind houden. We denken iets te zijn, iets te moeten zijn, iets te moeten doen. Zovee...

De natuur spreekt tot mij, in deze soms zo gruwelijke dans van leven, die toch ook zoveel schoonheid openbaart. Gedragen door de wind, het prille groene gras, een nieuw begin, een nieuwe mogelijkheid. Vogels zingen hun lied in vrijheid. En zo zijn we allemaal op weg naar vrijheid, bevrijding. We gaan de weg die we gaan, waar uiteindelijk de dood niet meer zal bestaan, de haat en kilte is vergaan, waar de ogen open zijn gegaan. Waar de zon eeuwig mag en zal schijnen, meer en meer verwarmen, waardoor de wolken meer en meer zullen verdwijnen. Waarin de Eeuwige Liefde vanuit het hart zal mogen spreken. En we gaan verder. We doen wat we doen., wat ons beweegt, volgend onze stroom. De beweging van vernietiging naar opstanding, van gevangenschap, naar bevrijding, tot de uiteindelijke Bevrijding, het vrijmaken van dat wat alles zal vrij maken. De Vrijheid van, vanuit, het hart. De Vrijheid van de Liefdekracht. Onaantastbaar, niet meer aan te tasten door de haat, het kille hart, verkilde hart, ...

Het is zo subtiel, wat wel of geen ego is. Het is eigenlijk jezelf in de gaten krijgen. In de gaten krijgen waar je ertussenin springt. Waar je associeert, reageert vanuit jouw bestaande denkwereld hoe mooi die denkwereld ook is. Hoe goed je t ook bedoeld, uiteindelijk is t dan jouw wereld. Dan wordt t heel moeilijk nog te proeven wat werkelijk is, en van daaruit wat werkelijk nodig is. Hoe hoogstaand je idealen ook zijn, als t een patroon is, een automatisme sla je misschien soms of vaker helemaal de plank mis. Het ego springt er zo snel tussen. Jouw achtergrond, jouw idee, dat wat je geleerd is, dat wat je goed vindt of niet goed, dat wat behoort te gebeuren, dat wat je als een ideale wereld ervaart, dat wat hoogstaand is, dat wat je denkt dat iemand nodig heeft.. Het is jouw verleden, jouw achtergrond, jouw beleven, jouw wereld. En juist daardoor kan de Essentie niet meer reageren. Jouw Kern, dat wat alles omvat. Dat wat precies Weet wat nodig is in dat moment. Dat en niets anders. ...