Kagib Weteninhethart

Het kan zo'n mooie gedaanten en uitdrukkingen krijgen, het aurische zelf, het hogere zelf, alles wat hierin opgeslagen ligt. Maar uiteindelijk is de kern bijna altijd dat het ik onaangetast blijft, in allerlei vermommingen toch aanwezig blijft, het ego. Dat zich van daaruit vaak opblaast door eventuele gaven die openbaar worden door oefening, technieken. Het is juist de bedoeling dat wij verdwijnen, tot niets worden, waardoor Alles mag/kan Zijn. Dat de Liefde vrijkomt. Dat is en blijft de kern waar je de ware Kracht in/aan kan her-kennen de Liefde. De Liefde die gewoon is, die gewoon liefheeft, onafhankelijk van wat de buitenwereld hiervan vindt hierover zegt. De Liefde die niet zozeer de wereld hoeft te redden, maar overal waar ontvankelijkheid is zal uitstromen. Het staat ook zo mooi in de bijbel, al sprak ik met de tongen der engelen enz. maar ik had de Liefde niet, ik was niets. Dat is en blijft de kern. Iedereen krijgt de verzoeking in de woestijn, ik heb m ook gehad. Van alle