Kagib Weteninhethart

    De Liefde bestaat. Hoezeer ook dit woord is verminkt. Er is een Liefde die nimmer vergaat. Een Lied dat door heel de Schepping weerklinkt.   Deze Liefde is met ons. Deze Liefde is in ons. Deze Liefde is om ons.   Maar we kunnen het niet pakken. We kunnen het niet bevatten. In eindeloos mededogen gaat het met ons mee. Probeert het ons wakker te roepen, op deze woeste levenszee.   Maar we willen niet horen. We willen onze eigen weg gaan. We weten niet dat we zijn verloren. Dat we de verbinding hebben verloren, met het ware Bestaan.   De Liefde die is. De Liefde die met ons is. In alles is.   In onze eigenzinnigheid. In onze eigenwilligheid. Blijven we gevangen in de tijd. Het is de illusie die ons leidt, verleid.   De Liefde is. De Liefde is in ons. En de Liefde roept tot ons, neem afscheid.   Alle dromen die we najagen. Alles wat ons vooruit doet snellen. De vele verleidingen die ons steeds weer belagen. De angst die ons in vele gedaanten blijft kw

Willen we een radertje blijven binnen de onvolmaakte wereld die altijd een onvolmaakte wereld zal blijven? Of willen we iets in ons zelf wakker maken, dat eigenlijk niet van deze wereld is, maar van een totaal andere wereld. Dat de onvolmaaktheid tot volmaking, tot volmaaktheid kan voeren. Tot vervulling, tot heelwording. Met ons ikje kunnen we het niet, omdat die eigenlijk altijd vol zit met die onvolmaakte wereld. Die wil een radertje blijven, wil blijven doen, vechten, zich groot houden. Dit ikje wil niet overgeven, verstillen, leeg worden. Het wil niet verdwijnen, verzet zich daartegen met hand en tand. En toch ligt daar de Oplossing. In het wel overgeven, aan dat wat niet van deze wereld is. Dat wat diep in ons binnenste is, wat in ons hart is, wat Liefde is. Een Liefde die niet aangetast, niet besmeurd kan worden door deze wereld. Dat wat altijd Liefde is. Die Liefde die alles en iedereen omvat met begrip. Ook die onvolmaakte wereld, elk radertje binnen die

Het doel van de ware levenshouding is, ons zelf te reinigen en te louteren van alles wat de eenwording met de Eeuwige in de weg staat. Tot nu toe hebben wij verkeerd gedacht en de wereld zo gezien als onze onverlichte zinnen ons die toonden. Van nu af aan willen wij onze zinnen openen, opdat wij het geestelijke van de wereld en de goddelijkheid van het leven gewaarworden en het oneindige in het eindige herkennen. Zijn wij tot nu toe ooit werkelijk gelukkig geweest? Was ieder geluk dat ons doorstroomde niet vergankelijk - een voorbijgaande roes? Welnu, op de weg tot het kosmische bewustzijn zullen wij groeien naar een onvergelijkelijk hogere levensvorm en gelukservaringen beleven die blijvend zijn. Midden in het leven van alledag wordt dit geluk ons deel. Wij moeten onze blik bewust op het hier richten, want ook ons, want ook ons hoogste doel, de eenwording met het Al, ligt hier, en kan door iedereen hier en nu worden bereikt. De juiste levenshouding is niet een gericht zi

Doel van de innerlijke arbeid is de bevordering van rijping en voleinding der Ziel, die met de ware levenshouding begint en omhoog voert tot de onmiddelijkheid van het Al. Het betreft een organische wasdom van de ziel: van trede tot trede ontwaken sterkere krachten in haar, nieuwe talenten en kennis, nieuwe inzichten in de werkelijkheid en in het mysterie van haar verbonden zijn met de wereld, het leven en de Geest des levens. Door deze weg-naar-binnen te gaan, bespoedigen wij, binnen het kader van het herstel en het mogelijke, dit groei en rijpingsproces dat bij de meeste eenzijdig op het uiterlijke gerichte mensen vertraagd is en dikwijls jaren achtereen stilstaat. Wanneer wij ervan uitgaan dat het leven dat onze voortschrijdende zelfverwerkelijking wil, ons weerstanden en noden in de weg legt opdat wij door deze innerlijk groeien, zodat hetgeen wij als 'nood' ondergaan, in waarheid een dringende roep tot zelfbezinning, en daardoor een keren van onze nood, beteken

Als je loslaat en overgeeft komen er mogelijkheden. Er groeit ruimte binnenin. Ruimte voor dat Andere. En hoemeer je dat Andere ervaart, destemeer alle forceren wegvalt, alle behoefte om iets te versnellen. Om iets anders te doen dan dat wat is. Hoemeer dat Andere je vervult, hoe meer er stilte komt, vrede. Het is goed. Het is dan goed. Goed in dat wat is. In dat wat is, is de mogelijkheid. De kans tot inzien, tot begrip, waar nodig. Vervulling vindend in dat wat is, en zo van moment tot moment gaan van binnenuit. In alle eenvoud, zonder forceren. Dat wat wil. Waarvan je meer en meer hebt mogen ervaren dat dit de Wil is. De Wil die alles Weet. Weet wat nodig is, wat past. En je volgt slechts, doet wat het moment vraagt. Er is inzicht. Er is begrip. In jezelf. In het Leven. De Verbinding. Zo binnen zo buiten. Weerspiegeling. En uiteindelijk ben je die je bent. En hoeft dan eigenlijk niet zoveel meer. Je Weet wie je bent, en dat is voldoende. In alle eenvoud, vervuld van

Naar de tijd gemeten mag de weg de weg tot God een geheel leven beslaan of slechts een ogenblik, ruimtelijk gezien is zij korter dan welke weg ook in de uiterlijke wereld, want zij voert ons tot in de allernaaste nabijheid, binnenwaarts, door ons eigen hart tot ons zelf en door ons zelf tot het Al-zelf. Iedere schrede in de eigen ziel is een schrede tot de realisatie van de werkelijkheid en werkzaamheid Gods in ons, en tot de zekerheid dat ziele-oergrond en wereld-oergrond één zijn. Doch gelijktijdig voert ons pad toch ook midden door het leven van alledag tot in de diepte des levens - ter verandering en verwezenlijking van ons bestaan. De Geest des Levens is ons nader dan wij onszelf zijn. En juist de groeiende bewustwording van deze waarheid is het 'Pad'. Wat in onze beeldspraak een pelgrimage lijkt, is in feite een verandering en zelfverandering. Het gaat dus niet om een uiterlijk zoeken, maar om een innerlijk gewaar, veranderd en levend worden, om het vervul

Een staan aan de grens. Een alles hebben gedaan. Het vinden van een onaantastbaar geluk, nog de enigste wens. Een willen doorgronden van de ware zin van het bestaan. Een met lege handen staan. Met een brandend hart. Een hart dat is verwart. En er is niets meer wat de innerlijke pijn verzacht. Een aan de afgrond staan. Eindeloze wegen gegaan. Vele beproevingen doorstaan. Een niet meer verder kunnen gaan. Als dan de oerschreeuw weerklinkt. En alles in een moeras van wanhoop wegzinkt... Dan is er mogelijkheid. Dan snelt toe wat staat buiten de tijd. Wat besloten ligt in de eeuwigheid. Dan wordt de uitkomst aangeroepen. Een aanraking. In het hart. De pijn die even wordt verzacht. Het hart voor een moment tot rust gebracht. Als die ware noodkreet weerklinkt. Dan is er een nieuwe weg die begint. Dan wordt een Stem wakker, die het ware Leven bezingt. Dat is de opening. Als het hart open zal gaan. Dan wordt een nieuw boek open gedaan. En de zin van het leven, meer en meer ve