Kagib Weteninhethart

Slechts dat kan ons raken, pijn doen, wat verbinding met ons heeft, wat nog gezien wil worden, zichtbaar wil worden, opgelost wil worden. Verdriet kan heel louterend zijn, als je het toelaat, al zijn er natuurlijk ook vele vormen van verdriet. Het kan ook wakker worden als het ego niet krijgt wat ie wil, teleurgesteld is, verwachtingen had etc. Maar hoe dan ook, verdriet onderdrukken heeft geen zin. Het gaat om bewust hierin te zijn. Het toelaten, tot je laten spreken, in het uiten, wat de grond, wat de wortel is van dit verdriet. Van waaruit is dit verdriet ontstaan, van waaruit wordt t wakker? Uiteindelijk kan t ongelooflijk bevrijdend worden, als er een intens verdriet komt om deze wereld. Dat je in niets meer kunt vluchten, alle vluchtwegen afgesloten zijn. Dan kun je eigenlijk in dit verdriet de uitkomst, de uitweg aanroepen, oproepen. Van daaruit tot overgave komen, in een het echt niet meer weten. Totaal machteloos en wanhopig in de situatie staan. Een oproepen van iets wat veel

Het Al ligt in ons besloten. Alles ligt in ons besloten. Hoe ruim willen we worden, wat willen we omvatten. Uiteindelijk zouden we het Al kunnen omvatten. Als we ruimte bieden, ruimte scheppen voor/aan dat Al. In eindeloze stadia kan dit proces plaatsvinden. Maar dan zullen wij moeten verdwijnen, dat is en blijft het kernpunt. Willen we dat mensje blijven dat het denkt te weten, zich daaraan vasthoudt, hiervoor vecht, voor zijn/haar kleine stukje, of willen we waarlijk Mens worden die alles omvat met het Weten met de Liefde? Er wil een Goddelijke Kracht in ons neerdalen, ons transformeren, ons omzetten, ons tot een ander mens maken, ons tot uitdrukking van de Eeuwige Liefde maken. Willen we dat? Of willen we toch iets anders, willen we liever blijven? We kunnen uiteindelijk weer waarlijk in harmonie komen met het Plan met het eeuwige Plan van ontvouwing. Dan zullen we een vrij instrument zijn, een vrije uitdrukking van dit Plan, onze bijdrage hierin kunnen leveren. Willen we dat, of to