Kagib Weteninhethart

Tao en geldelijk gewin, of welke wereldse belangen dan ook, het bijt elkaar bijna he, sluit elkaar uit. Het ego kan niks met Tao, voelt er niks bij. Het vindt dit zweverig, of het is er bang voor. Het Tao-pad gaan heeft juist als gevolg dat t ego verdwijnt. Daardoor verdwijnt ook de drive naar geldelijk gewin, concurreren, strijden. Je kijkt meer en meer dwars door alle spelletjes heen. Je doorziet alles, en gaat meer en meer relativeren. En ja, daardoor is er ook veel wat je gewoon niet meer kan doen. Er zit geen energie meer, het is tot niets geworden. Het heeft geen enkele betekenis meer waar zovele mensen zich druk over maken. Zo goed mogelijk speel je nog t spel mee, maar met spelletjes doe je niet meer mee. Mensen die het pad van Tao volgen, echt het pad van Tao volgen, met alle gevolgen, Weten wel beter. De ware rijkdom ligt binnenin. Daar ligt de vervulling. Buiten kan daar niks meer aan toevoegen. Meer en meer een gewoon Zijn. Geen opgeblazenheid, geen poeha, geen egospelletje...

Daar gaat t om, harmonie, balans vinden, in evenwicht zijn. Wat uiteindelijk betekent in harmonie zijn met Zijn. In je midden zijn. In het midden is stilte. In het midden is vrede. In het midden is onuitputtelijke Kracht. Draait het hele leven er niet om dit midden te vinden, en steeds weer te hervinden? Verliezen we dit niet steeds weer omdat we achter onze gedachten aanhollen, achter onze verlangens, achter dat we zoveel moeten doen, en we zijn er niet meer, we zijn uit ons midden. Of we versuffen, kristalliseren, raken vast in monotonie, routine, gaan een beetje slapend door t leven. En ook dan zijn we uit ons midden, niet in harmonie dus ook niet echt in vrede al kan dit aan de oppervlakte zo lijken. Schijnbare vrede kan dan zo onder onze voeten weggeslagen worden als de situatie verandert. Dus ja dan staan we niet echt stevig. Niet gegrond in Zijn, maar in wat we denken te zijn. Als we niet in harmonie zijn, op wat voor manier dan ook, dan zal het leven iets zoeken om die harmonie...