Kagib Weteninhethart

Er is angst om zomaar jezelf te zijn, zonder iets, want dat kan toch niet, gewoon zijn? Het ego is de gevangenis van het verleden die opgebouwd is uit alle ervaringen uit dat verleden. Alle misvorming die hierdoor ontstaan is, de onbevangenheid die kwijtgeraakt is. Je weet niet wie je bent. Je bent wat de ander van je gemaakt heeft en daarin heb je jezelf verloren. Nooit in vrede, in rust, want er is nog zoveel dat drukt uit dat verleden, wat uitgedrukt wil worden, en uiteindelijk ook zichtbaar wil worden. Pas dan kan het verdwijnen. Maar er is iets in jou wat Ziet. Je Bewustzijn, het Zijn. Het Ziet wat is, kijkt dwars door jou heen. Al je spelletjes, alle egospelletjes, alle denkspelletjes, het doorziet alles. En als je het gezien hebt dan verdwijnt het. Dat is het Licht dat de duisternis oplost. Maar durven we dit toe te laten, dit proces, werkelijk het leven toe te laten. Durven we werkelijk alles toe te laten, ons te laten raken door alles wat op ons pad komt? Nogmaals, dez

Zien wat is, wat werkelijk is. Willen we dat werkelijk zien? Dit echt toelaten heeft gevolgen, kan verandering betekenen. Wat misschien onveilig lijkt, onzekerheid, angst. Alle woorden bv in dit onderwerp kunnen veel opwekken, mijn reacties. Maar durf je dit te laten gebeuren, toe te laten, durf je jezelf te laten raken? Of blijft het een mentaal spelletje, reageert je verstand dat bagatalisseert, wegwuift, goed praat. Zoveel spelletjes dat t verstand kan spelen. Maar als t hart kan spreken, dan zul je t Weten, en dat zal uiteindelijk gevolgen krijgen. Zien wat is, met alles erop en eraan. Alle mooie en minder mooie dingen. Eigenlijk dwars door alles heen kijken, alles wat je doet. Ook je egospelletjes, je verdedigingsmechanismen, je bescherming zoeken, alles zien, alles durven zien. Ook zien waar je automatisch reageert, de automatismes. Geen echt leven hierin, slechts het verleden wat reageert en geen enkele verandering die hierin plaatsvindt. Alles bij het oude, want dat i

Ik ben er absoluut voor dat ieder moet kunnen eten en een dak boven zijn hoofd behoort te hebben, ook zij, die niet werken. Of zij er recht op hebben, weet ik niet. We beweren altijd ergens recht op te hebben, op wat een ander wel heeft en wij niet. Vanwaar dat recht? Is alles dan alleen maar afgunst en jaloezie? Hij heeft het, dus ik ook. Nee, nee, we hebben het zelf in onze eigen akker. Ons eigen lichaam bevat het. Ons eigen lichaam wordt het vat, dat de schat tot overstromens toe kan vervullen. In ons lichaam is de bron. Het Ik als onsterfelijk beginsel woont in het lichaam. Wij zelf zijn het geweest die ons met het dier der aarde hebben bekleed. Met dat kleed moeten wij leven en we moeten het doordringen met wat we zelf zijn naar onze oorsprong. Geen god heeft er ons toe gebracht hier op deze aarde te moeten leven. We deden het uit eigen beweging en deze beweging was vermengd met vlucht en angst. Daarom spreekt men van een val. En willen we weer tot ons bewustzijn komen, tot ons

Jezus zeide: Het Koninkrijk is gelijk een man, die een verborgen schat in zijn akker had, zonder dat hij het wist. En nadat hij gestorven was, liet hij die aan zijn zoon na. De zoon wist het niet, hij aanvaardde de akker, hij verkocht hem. En hij die hem gekocht had, ging, terwijl hij aan het ploegen was, vond hij de schat, hij begon geld te lenen aan wie hij wilde. Het lichaam draagt een verborgen schat in zich en weet het niet. De mens slooft zich zijn leven lang af om voor zijn lichaam te zorgen, zonder dat hij weet wat hij eigenlijk doet. Hij is met recht een lijfeigene geworden, wanneer hij in het lichaam bestemming en voleindiging van het leven ziet, want deze voleindiging moet dan noodzakelijk de dood betekenen. En inderdaad de stofgelovige mensen, die zich geheel en al met het lichamelijke vereenzelvigen, keren de ziel de rug toe en willen er niets van weten. Een ieder die in het lichaam als omhulsel het hoogste goed ziet, verliest wat hij zelf is. Hij biedt het zelf geen s

Is dit niet waar, dat alleen ons ego gekwetst kan worden en niet de Liefde? De Liefde is echt onkwetsbaar, is alleen Liefde, omvat alles met Liefde en begrip. Maar in ons ego kunnen we wel gekwetst worden. Dat mag ook allemaal, het is wat het is, maar de Liefde kan alle kwetsingen uiteindelijk laten verdwijnen. Alles wat wonden kan slaan, alles wat beladen is, geladen is, waar iets op zit, waar raakpunten zijn. juist door eerlijk toe te laten dat dit alles er is, kan het verdwijnen, door het Licht erop te laten schijnen. Dit Licht heeft geen oordeel, het Weet, Ziet wat is, helemaal onpersoonlijk. En als we dit toelaten, dan kan er heling komen. Zolang het hart open blijft, leef je, kunnen dingen veranderen, kan er nieuw inzicht komen. Kan het Leven, kan de Liefde je inlichten. Heel kwetsbaar vaak. Het kan fiks pijn doen tussendoor, waar maar die aanrakingspunten zijn. Maar het is de enige mogelijkheid om weer heel te worden, waarlijk Vrij. Als we ons hart sluiten is dit proces vo

Dit zijn alle merkwaardige uitdrukkingen, die echter tot leven gebracht worden als deze dingen zich aan ons zelf voltrekken. Er is geen sprake van menselijke hoogmoed, want alles wat naar hoogmoed zweemt, verhardt in liefdeloosheid en zou het verlichtingsproces en het opstandingsleven geheel verhinderen en insluiten. Het is juist de subtiliteit van het innerlijke lichaam die geen zweem van hoogmoed kan verdragen of in het geheel niet kent. Want hoogmoed is niet subtiel, maar hard en grof. Het merkwaardige nu is, dat van de steen die een symbool is voor het ware zelf als zoon Gods, gezegd wordt dat ook zijn natuur zowel lichamelijk als geestelijk is. De steen der wijzen is het ware Ik van de mens dat uit de gezalfde is, ja dat ook zelf gezalfd is en zoals in die oude geschriften staat aangeduid 'van zichzelf zwanger wordt en zichzelf baart.' Op die wijze gezien wordt God de Vader van zichzelf - door de geboorte van de zoon - in de mens. Het is de mens die in zijn ziel de zoon

Er heeft een grote verandering plaats in de wijze waarop we de dingen leren waarnemen. Het is alsof het Zelf tot oog wordt, alsof door dit oog het licht der eeuwigheid binnenschijnt en wij alle dingen onder het licht waarnemen. Dan hebben alle grote veranderingen, die zich op de wereld en aan de mens voltrekken, een bijzondere zin gekregen. Alle leed wordt opgetrokken door deze wonderkracht en het grootste geluk bestaat daarin, mede werkzaam te kunnen zijn aan die weldadige verlossing. Het Zelf en zijn kracht zal niet beamen dat dit wordt bedoeld, maar het gebeurt eenvoudig en dit hele proces van zelfwording voltrekt zich in een ieder, die de smaak van de godendrank proeft. Zoals water de dorst lest van de versmachtende, zonder dat het water dit weet. Daarom ook bestaat altijd weer de mogelijkheid dat de vergankelijke dingen tot materiaal worden door zich onder de onweerstaanbare werking van het lichtleven zelf op duizenderlei wijze te kunnen vervormen om tot uitdrukking en woord te w