Kagib Weteninhethart

De aarde had de kleur van de hemel; de heuvels, de groene rijpende rijstvelden, de bomen en de droge zanderige rivierbedding hadden de kleur van de hemel; alle rotsen op de heuvels, de grote rotsblokken, waren de wolken en deze waren de rotsen. De hemel was de aarde en de aarde de hemel; de ondergaande zon had alles getransformeerd. De hemel was laaiend vuur dat uitbrak in elke wolkensliert, in elke steen, in elke grashalm, in elke korrel zand. De hemel gloeide in groen en purper, violet en indigo, met de razernij van vlammen. Boven die heuvel was één grote uitgestrektheid van purper en goud; boven de zuidelijke heuvels was ze brandend zachtgroen en vervagende tinten blauw; in het oosten weerkaatste de zonsondergang zich even prachtig, in kardinaalrood en gebrand oker, in donker karmozijn en vervagend violet. Deze weerspiegeling vertoonde net zo'n uitbarsting van pracht als het westen; enkele wolken hadden zich om de ondergaande zon verzameld, ze waren zuiver, als een vuur zonder...

Dat is natuurlijk wel een harde waarheid. Doen we echt alles onszelf aan. Is hierin geen enkele vluchtweg, of buiten onszelf kunnen plaatsen....... Nee, ben bang van niet. We oogsten wat we hebben gezaaid. Dit leven wat dan ook vaak verbinding heeft met andere levens. Maar hierin is geen oordeel. Het is wat het is. Daarbij, elk moment, wat we ook doen, welke mis-stappen we ook maken, welke brokken we ook veroorzaken, God spreekt ook. De Liefde, de Essentie, het Andere, spreekt ook, elk moment. Elk moment is er een enig juiste reactie, dat wat dat moment precies vraagt, nodig heeft om tot vervulling te komen. Om in harmonie te komen en te blijven met het Al. Nooit laat dit je in de steek. Het is aan ons om te luisteren. Te luisteren naar t Eeuwige Geweten, dat wat alles Weet en omvat. Uiteindelijk kom je dan in een Stroom die 'goed gaat' die in harmonie is met Het, met het Al met de Kracht, de Liefde. Dan ben je overal op het juiste moment op de juiste plek. Dan zul j...

We zijn bang voor deze totale vernietiging van het bekende, van de grond van het zelf, van het ik en het mijn; het bekende is beter dan het onbekende; het bekende met zijn verwarring, conflicten en ellende; vrij zijn van dat bekende zal misschien een einde maken aan wat wij liefde, relatie, vreugde, enz. noemen. Vrij zijn van het bekende, het explosieve onderzoek en niet de reactie, maakt een einde aan het lijden en dan is Liefde iets dat denken en voelen niet kunnen meten. Ons leven is zo oppervlakkig en leeg; het bestaat uit onbetekenende gedachten en onbetekenende bezigheden, het is verweven met conflict en ellende en altijd op weg van het bekende naar het bekende, gevangen in het psychologisch verlangen naar geborgenheid. Er ligt geen geborgenheid in het bekende, hoezeer we dat ook wensen. Geborgenheid is tijd; er is geen psychologische tijd; die is een mythe en een illusie die angst voortbrengt. Er is niets blijvends, nu noch later. Door juist onderzoek en door luisteren wordt ...

Kritische benadering is tot louter opstandigheid geworden, een reactie op wat er is en reacties hebben weinig te betekenen. De communisten komen in opstand tegen de kapitalisten, de zoon tegen de vader; het is de weigering de maatschappelijke norm te aanvaarden en de doorbreking van economische en klassenbindingen. Misschien is deze opstandigheid nodig. Toch gaat ze niet bijzonder diep; in plaats van het oude wordt een nieuw patroon ingevoerd en herhaald; in de breuk met het oude ligt meteen het nieuwe dat de geest omsluit en teniet doet. De eindeloze opstand binnen de muren van de gevangenis is de onmiddelijke kritische reactie; het veranderen en nieuw opsieren van de gevangenismuren schijnt ons zo'n intense voldoening te geven, dat we de muren zelf nooit doorbreken. De kritische ontevredenheid blijft binnen de muren en zo komen we niet veel verder; ze kan je naar de maan en naar de neutronenbom voeren, maar dat alles ligt in het vlak van het lijden. Het lijden in zijn structuu...

Waar ligt het zwaartepunt van je leven? Dat kan een innerlijk onderzoek betekenen. Voor wie wil. Een heel diep in jezelf afdalen, en een voelen/proeven waar ligt nu werkelijk het zwaartepunt van je leven. Wat is de essentie van wat je drijft?, Wat weegt het allerzwaarste voor jou, wat drijft je, zet je aan tot handeling? Wat is de kern van alles? Vanuit die kern krijgt je leven dan vorm, roep je, je ervaringen op. De mensen die op je pad komen, de situaties waar je in terecht komt, alles wat je leven omvat. Dat is wat t is, maar dan is de vraag wil je dat dit zo blijft? Heb je hierin de ware vrede en vervulling gevonden? Of slaat t leven je hier steeds weer uit weg door dat zwaartepunt waar je leven om draait. Als t leven je keer op keer geslagen heeft je tot een uiterste wanhoop gebracht heeft kan er een Ommekeer komen. Dit kun je natuurlijk niet doen. Het kan wakker worden van binnenuit, als je eigenlijk gewoon genoeg hebt van alles wat je doet. Waar je leven om draait, ...

Het was een heel rustige avond, de wolken waren weggetrokken en verzamelden zich rondom de ondergaande zon. De bomen die onrustig waren geweest door de wind, maakten zich op voor de nacht; ook zij waren tot rust gekomen; de vogels kwamen aanvliegen en zochten beschutting voor de nacht in het dichte gebladerte van de bomen. Er zaten twee kleine uilen hoog op de telegraafdraden, starend vanuit hun niet-knipperende ogen. En zoals gewoonlijk stonden de heuvels alleen en afzijdig, ver van alles wat storen kon; overdag hadden ze het lawaai van het dal moeten verdragen, nu onttrokken ze zich aan alle communicatie en de duisternis begon hen te omsluiten, ook al scheen het zwakke licht van de maan. De maan droeg een lichtende kring van nevelige wolken om zich heen; behalve de heuvels maakte alles zich op om te gaan slapen. Zij sliepen nooit; ze waren altijd waakzaam, ze wachtten, keken en onderhielden zich zonder ophouden met elkaar. De twee kleine uilen op de telegraafdraad maakten ratelende...

Het werd dag. De heuvels zaten in de wolken en alle vogels zongen, riepen of krijsten; een koe loeide en een hond jankte. Het was een aangename morgen, het licht was zacht en de zon school achter de heuvels en de wolken. Onder de grote oude waringin werd op een fluit gespeeld; ze werd begeleid door een kleine trom. De klank van de fluit overheerste de trom en vervulde de lucht; door haar heel zachte, tedere tonen leek ze tot in je diepste wezen door te dringen; je luisterde ernaar, al kwamen er ook andere geluiden op je af; de wisselende roffels van de kleine trom bereikten je op de golven van de fluit en de krassende roep van de kraai kwam met de trom mee. De trom werd gedragen door de broze tonen van de fluit en zo kon het hele klankgebeuren voorbij aan alle weerstand en genoegen diep indringen. Daarin lag grote schoonheid. Het geluid droeg de plotseling doorbrekende meditatie en in die meditatie voegden zich de fluit, de roffelende trom, het scherpe krassen van de kraai en alle di...