Kagib Weteninhethart

Het was een hete, droge zomer geweest met af en toe een regenbui; de grasvelden werden, bruin, maar de grote bomen met hun zware bladerendek waren gelukkig en de bloemen bloeiden. Het land had in geen jaren zo'n zomer beleefd en de boeren waren blij. In de steden was het afschuwelijk, de vervuilde lucht, de hitte en drukke straten; de kastanjes begonnen al een beetje bruin te worden en de parken waren vol mensen met kinderen die overal schreeuwend rondrenden. Op het platteland was het erg mooi; op het land is het altijd vrede en de kleine, smalle rivier met zwanen en eenden bracht betovering. Romantiek en sentimentaliteit waren veilig opgeborgen in de steden, en hier midden op het platteland met bomen, weiden en beken, was schoonheid en verrukking. Er is een weg die door de bossen leidt, de gevlekte schaduwen en elk blad, elk stervend blad, elk grassprietje herbergen deze schoonheid. Schoonheid is niet een woord, een emotionele reactie; het is niet iets zachts dat door denken

Er liggen zo'n geweldige mogelijkheden in dit tijdskader. De voorwaarden zijn geschapen, in ieder. In ieder geval hier in het westen. Juist door t wegvallen van alle dogmatische systemen kunnen de Zonen en Dochters van God door ons heen op staan. Als we hier toegang voor geven, ruimte voor scheppen. Als we verdwijnen zoals in de bijbel Johannes zegt: Ik moet minder worden, zodat Jezus op kan staan. Dat is t proces waar t om gaat. En als dit je enige verlangen is om dit proces, deze Opstanding te laten plaatsvinden, dan is er mogelijkheid dat dit gebeurd, stapje voor stapje. Geen abstracte verafstaande beelden meer uit verstofte boeken die op eindeloze manieren geïnterpreteerd worden, maar concrete realiteit in het nu. De verwerkelijking van het Allerhoogste Zijn door jou heen. En dat Allerhoogste Ben jij uiteindelijk, is iedereen. Alleen alles wat er voor is gekomen, wat wij opgebouwd hebben moet verdwijnen. Maar het Allerhoogste Zijn, het ultieme Geluk blijft over.

Slechts wat zuiver en stil is kan een richtsnoer voor de wereld zijn. Lao-Tse Ja, daar zou t om mogen gaan in het leven om die zuiverheid wat verbinding heeft met ware Stilte te bereiken. Maar, dat kun je niet doen, het is de vrucht van n proces. Het ego kan niet stil zijn, al kan dit soms aan de buitenkant zo lijken. Het ego is altijd afhankelijk van iets. Al is t maar n idee, een denk-beeld, waarop t ego zich kan grondvesten. Maar daardoor zal er ook nooit echt Stilte zijn, ware zuiverheid want dat idee dat denkbeeld staat er tussenin. En zo staat er heeeeel veel tussen die Stilte in. Dat wil dus allemaal verdwijnen, oplossen in de Stilte. Dit kan pas door je open te stellen voor wat al Stil wat al zuiver is. Van daaruit kan de ware zuivering plaatsvinden. En als die Stilte er gekomen is, dan stopt de Stroom niet, dan kun je juist zuiver afgestemd van binnenuit reageren op de Stroom, wat die Wil. De Stroom is afgestemd op alles en iedereen, de totale Kosmos. Dan

Zwijgen leren we pas in de loop van ons leven; spreken leren wij al eerder. Lao Tse Die vind ik wel grappig. Ja, de uitdaging ligt daarin te weten wanneer te zwijgen en wanneer te spreken. De zuiverste voeling daarmee kun je eigenlijk pas krijgen als jij niet meer wil spreken, maar ook als jij niet meer wil zwijgen. Dit vanuit allerlei achtergronden en beleven. Dan kan waar nodig wat werkelijk Wil zich uitspreken.... of zwijgen. lieve zonnetjesgroet Kagib

Het is het verleden wat ons parten speelt he. Waardoor we niet gewoon vrij en blij het leven kunnen omarmen. Het verleden bepaalt ons leven bijna altijd onbewust. We denken dat we dat verleden zijn, leven van daaruit ons leven, geven het vorm. We weten niet beter. Het kleurt ons leven in, bepaald ons leven en zet ons heel vaak gevangen in zoveel. Maakt ons bevangen door zoveel. Het gaat om doorlaatbaar worden. Het hart zuiveren, het water zuiveren. Helder en klaar maken zodat we weer werkelijk helder en klaar kunnen Zien. Kunnen zien wat is, wat werkelijk nu is. Niet ingevuld, bepaald, een beeld van gemaakt, gekleurd, door dat verleden. Durven onder ogen zien wat nu is, wat nu in je leeft. Dit door je heen laten gaan, zo kan het pas verdwijnen. Niet verbloemen, niet onderdrukken, maar toelaten wat in je verleden ontstaan is. Pas zo kun je jezelf ervan bevrijden, kun je het verleden ontmaskeren en gaan leven vanuit het Eeuwige Nu. Dat wat niet van de tijd is. Dat is t g

De regens waren voorbij en de grote keien glinsterden in de ochtendzon. Er stond water in de droge rivierbeddingen en in de omtrek was alles vol vreugde; de aarde was roder en elke struik en elk grassprietje was groener en de diep gewortelde bomen brachten nieuwe bladeren voort. Het vee werd vetter en de dorpelingen minder mager. Deze heuvels zijn net zo oud als de aarde en de grote keien lijken zorgvuldig te zijn opgestapeld. Er is een heuvel in het oosten die de vorm heeft van een groot platform waarop een vierkante tempel is gebouwd. De dorpskinderen moesten verschillende kilometers lopen om lezen en schrijven te leren; er was een klein kind, helemaal alleen, met een opgewekt gezicht op weg naar een school in het dichtsbijzijnde dorp met in haar ene hand een boek en in de andere wat eten. Ze stopte toen we haar passeerden, verlegen en onderzoekend. De rijstvelden waren verbazingwekkend groen. Het was een lange,vredige ochtend. In de lucht waren twee kraaien aan het krakelen,

Het was een van die bergregens die drie of vier dagen duren en koeler weer met zich meebrengen. De aarde was zwaar en doorweekt en de bergpaden waren glibberig: kleine beekjes stroomden langs de steile hellingen naar beneden en op de terrasvormige velden lag het werk stil. De bomen en de theeplantages waren loom van de damp; de zon had al een week niet geschenen en het begon behoorlijk kil te worden. In het noorden lagen de bergen met hun gigantische besneeuwde toppen. De vlaggen op de tempels waren zwaar van de regen; ze hadden hun glans verloren, hun vrolijke kleuren die wapperden in de wind. Het bliksemde en het geluid van de donder plantte zich voort van vallei tot vallei; een dikke mist maakte de scherpe lichtflitsen onzichtbaar. De volgende morgen was de hemel helder blauw, zacht en de hoge toppen, stil en tijdloos, werden door de vroege ochtendzon verlicht. Tussen het dorp en de hoge bergen lag een diepe vallei; zij was met blauwe mist gevuld. Recht voor je, verhief de op